Krije li se iza Krapovićevog naprasnog atlantizma potreba za izlaskom iz sijenke Alekse Bečića i preuzimanjem Demokrata?
Ministar odbrane Dragan Krapović svojim javnim istupima u ovoj godini opravdao je postavljenje na ministarsku poziciju o kojoj poslednju riječ daju evroatlantski „partneri“.
Njegove izjave koje obiluju ljubavlju i razumijevanjem prema potrebama zločinačkog NATO pakta (protiv kojeg je nekada dizao glas) ne mogu se doživjeti kao svojevrsna atlantistička katarza kroz koju je mali broj srpskih političara u Crnoj Gori prošao, već kao želja za političkim etabliranjem i samopromocijom.
Nije tajna da Krapović pripada onoj frakciji unutar Demokratske Crne Gore koja ne gleda blagonaklono na poteze koje vuku lider Aleksa Bečić i njegov pomoćnik Boris Bogdanović. Ta razmimoilaženja u pravcu djelovanja ovog politčkog subjekta naročito su došla do izražaja usled skorašnjih trzavica do kojih je došlo unutar izvršne vlasti između Demokrata i PES-a. Iako je Krapović kutroazno stao iza Bečića, Bogdanovića i Šaranovića, i „ptice na grani“ znaju da pripada opozicionoj struji u samoj partiji.
Zato se Krapovićev naprasni atlantizam može smatrati političkim taktiziranjem sa ciljem da se konačno otrgne od kontrole vodećeg dvojca Alekse Bečića i Borisa Bogdanovića čijim vođenjem partije odavno već nije zadovoljno krilo čiji je član aktuelni ministar. A najjednostavniji jedini način za političko napredovanje u Crnoj Gori u poslednjih dvadesetak godina je izjavljivanje ljubavi prema NATO-u, odnosno udvaranje zapadnim centrima moći preko njihovih ambasada u Podgorici.
Upravo to Krapović i čini poslednjih mjeseci, iako se njegovi degutantni rusofobni nastupi kose sa njegovim političkim djelanjem od prije nekoliko godina tokom kojeg je otvoreno iskazivao antinatovske stavove. Kako su Demokrate od samog osnivanja na uzdama zapadnih ambasada, onda je razumljiv Krapovićev vokabular, odnosno apel za pomoć.
Nakon 30. avgusta 2020. godine lider Demokrata Aleksa Bečić je neprestalno davao pronatovske poruke i uživao je povjerenje zapadnih centara moći i njihovih ekspozitura u Crnoj Gori, da bi se sada istom formulom očito poslužio Krapović. Na taj način potpredsjednik Demokrata se preporučuje zapadnim partnerima kao saradnik koji bi im u budućnosti mogao isporučiti bolji rezultat od Bečića koji nije uspio u namjeri da Srbe u Crnoj Gori većinski prevede na stranu NATO-a. Za razliku od Bečića koji se izjašnjava kao Crnogorac, Krapović ima startnu prednost jer se deklariše kao Srbin i kao takav bi mogao pokušati među srpskim stanovništvom da ostvari ono što sam Bečić nije znao ili nije mogao da uradi.
A da bi bio u prilici da doprinese natoizaciji Srba u Crnoj Gori, Krapović najprije mora u Demokratama da izađe iz Bečićeve sijenke i da se pozicionira kao lider u kojeg bi zapadnjaci investirali u narednom periodu.
Kako je Krapović furiozno krenuo u kampanju idealizovanja NATO-a u Crnoj Gori, sva je vjerovatnoća da će mu crnogorske granice uskoro biti tijesne i da bi do kraja godine mogao sloviti za ozbiljnog kandidata da zamijeni Jensa Stoltenberga na čelu te zločinačke organizacije.