Šta će se desiti sa NATO-om ukoliko pobijedi Donald Tramp?
U dosadašnjoj predizbornoj kampanji, pošto je pobijedio u Ajovi, Nju Hempširu, Nevadi, na Američkim Devičanskim Ostrvima, u Južnoj Karolini i Mičigenu, Donald Tramp ima ozbiljne šanse da sledećeg novembra pobijedi aktuelnog predsednika Džozefa Bajdena, koji se ionako nalazi u prilično očajnom stanju, prenosi sajt „Jurosinerdžis“.
Međutim, Tramp je 10. februara, na izbornom skupu u Južnoj Karolini, zaprijetio evropskim državama članicama NATO-a, da bi, ukoliko značajno ne povećaju svoj vojni budžet (na više od dva odsto BDP-a), kao budući šef države mogao da na njih ne primenjuje član 5 iz osnivačkog ugovora Alijanse o zajedničkoj odbrani.
Nekoliko njegovih bivših pomoćnika već je saopštilo da je predsjednik Tramp 2019. ozbiljno želio da SAD napuste NATO. Agenti „duboke države“ uspjeli su da ga odvrate od toga. Demokrate su potom usvojile zakon koji svakog predsjednika, koji želi da napusti NATO, obavezuje da traži prethodno odobrenje od Kongresa.
Mnogi komentatori osuđuju Trampov izolacionizam kojim je otpočeo kampanju. Ali oni zaboravljaju da ovakve ideje imaju kontinuitet u SAD. Godine 1796. novine „Amerikan dejli advertajzer“ objavile su politički testament Džordža Vašingtona, u kome je on savjetovao da se „mlada republika“ drži podalje od revolucionarnih previranja u Evropi.
„Treba da razvijamo trgovinu sa Evropljanima, ali da održavamo što manje političkih odnosa sa njima“, upozorio je Vašington.
On je insistirao na diplomatiji i zahtijevao trajnu neutralnost, koja bi omogućila SAD da se prilagode svim međunarodnim okolnostima.
Trampov izolacionizam i pitanje evropskog suvereniteta
Tramp pokazuje da je nešto naučio od Vašingtona. SAD su u međuvremenu postale velika globalna sila, ali Tramp odbacuje imigraciju, osuđuje ugovore o slobodnoj trgovini i pokazuje skolnost ka izvesnom izolacionizmu. On odbacuje i stalno povećanje budžeta Pentagona, kako bi se beskrajno finansirale američke spoljne vojne intervencije širom svijeta.
Opaske Donalda Trampa u Južnoj Karolini probudile su evropske vlade, koje su se do sada osjećale bezbjednim zahvaljujući „američkom kišobranu“. Neke evropske države su počele da se ponovo naoružavaju. I pod režimom Donalda Tuska, Poljska pokazuje da ima nameru da postane „prva vojna sila“ EU.
Mađarska Viktora Orbana već godinama zahteva „integrisanu koordinaciju armija kontinenta.“
Od drugog sedmogodišnjeg mandata Fransoa Miterana Francuska podržava zajedničku „evropsku odbranu“. Nakon bregzita, jedino Francuska posjeduje atomsko naoružanje unutar EU. U korist nejasnog „evropskog suvereniteta“, predsjednik Francuske Emanuel Makron bi želio da proširi princip nuklearnog odvraćanja na sve zemlje članice Evropske unije koje pripadaju NATO-u, što bi isključilo Irsku, Austriju, Maltu i Kipar.
Da li bi, u tom slučaju, i Norveška, Island, Albanija, Crna Gora i Severna Makedonija dobile „zaštitu“? Što se tiče Turske, ona već neko vrijeme pokušava da stekne rang nuklearne sile.
Štaviše, ako se nuklearno odvraćanje bude zasnivalo na Francuskoj umjesto, kao do sada, na NATO-u, ko bi imao ovlašćenje da pritisne kobno dugme? Da li bi to bio predsednik Francuske ili skup šefova evropskih država i vlada?
Ova pitanja postavljaju neizbježno pitanje suvereniteta u evropskim razmerama. Evropljani su tek na početku velikog potresa. Šta će se dešavati ukoliko se Tramp vrati na vlast u januaru 2025? Njegov ponovni izbor mogao bi da označi početak vojne emancipacije do sada bogate i uspavane Evrope.