Rusija nije upala u zamku

Piše: Dane Čanković

Odgovor prijatelju Branku Radunu na njegov tekst „Rat u Ukrajini – Zamka za Putina – gde je izlaz? (15. 4. 2023.), koji je u više tekstova iznosio navedenu tezu. Spomenuti tekst je veoma ozbiljan i inspirativan, zbog čega sledi odgovor.

Rusija nije upala u zamku kolektivnog Zapada, već naprotiv vodi najmudriju i najznačajniju politiku (ekonomsku, vojnu, duhovnu…) u poslednjih 300 godina. Ta politika će značajno učestvovati u određivanju i definisanju života čovečanstva u narednih 50 – 100 godina. To ne znači da se takva politika vodi bez greške, savršeno. Da bi se razumijeli postupci Rusije u zadnjih desetak godina, a posebno u Specijalnoj vojnoj operaciji (SVO) moraju se uzeti u obzir sledeći stavovi koji se približavaju činjenicama. Situacija u Ukrajini i jugoistočnoj Evropi posljedica je stogodišnjeg djelovanj Vatikana, Engleza, Nemaca, SAD-a, tajnih društava u istom smeru sa ostvarivanjem istog cilja – uništenje Pravoslavlja i satiranje identiteta naroda na tim prostorima kako bi spomenuti akteri, zagospodarili i svim bogatstvima koje imaju pravoslavni narodi i Slaveni. Način dolaska do tog cilja jeste politika „Zavadi pa vladaj“. Stvorene su veštačke podjele, narodi i države. Ovdje valja spomenuti da se čovjek srednjeg vijeka bolje i jezički razumio gdje god da je živio na tom velikom prostoru, i to ne samo na prostoru Jugoistočne Evrope.

Rusija i Rusi su u SSSR- u bili u neravnopravnom, čak podređenom položaju u odnosu na druge novonastale države i narode, od kojih su neki imali i povlašten položaj.

Tako sagledavajući predhodno stanje  dolazi se do zaključka da je Rusija bila u veoma teškoj situaciji i svojevrsnom zaostatku… Morala je napraviti sveobuhvatnu i mudru strategiju koja je otpočela, grubo rečeno, rušenjem Berlinskog zida i raspadom SSSR-a (nesuprostavljanjem tim procesima je kupovina vremena i zamka za Zapad ), preko današnjih događaja, pa sve do stvaranja onog što bi nagovjestilo Moskvu kao treći Rim. Dakle ne samo da Rusija nije upala u zamku, koju joj je Zapad najverovatnije spremao, već će ona tu situaciju iskoristiti da reši sve posljedice  koje su spomenute kao rezultat zapadne politike „Zavadi pa vladaj“.

Što se tiče kritika na račun Rusije što nije još 2014. „pokorila“ Ukrajinu koja je tada bila vojno nepripremljena za ozbiljan rat – one  ne stoje, jer ne sagledavaju više faktora. Rusija nije tada sveukupno bila spremna na sva moguća dešavanja, uzimajući obzir i sankcije, ali i dominantnu snagu jednog centra koji bi tada bio u stanju da okupi gotovo čitav svijet protiv Rusije i ruskog naroda. Zato je Rusija krenula korak po korak. Prvo je referendumom vratila Krim (2014.) u sastav Ruske federacije, a paralelno se sveobuhvatno razvijala, od ekonomski  i vojno do obnavljljanja svog identiteta i rodoljublja. Zapad je takođe imao svoju strategiju , osposobiti Ukrajinu, i ne samo nju na ozbiljan rat protiv Rusije.

Što se tiče sadašnje taktike vođenja SVO, koja je za mnoge sa usporenim rezultatima , bez obzira što možda ne izgleda tako, smatram je izuzetno mudrom. Možda,  jedan od važnih ciljeva Rusije jeste da ne dođe do prevelike upotrebe sile ili još preciznije, da bude što manje žrtava i sa jedne i sa druge strane, jer je rječ, u suštini, o stradanju jednog naroda, kojeg su stranci svojom lukavošću, ali i padom tog naroda, podijelili i zavadili. Takvom taktikom neće doći do ugroženosti ciljeva SVO, niti do stvaranja ogromne mržnje između vještački podjeljenog naroda koju nebi prevladali ni vjekovi.

Ono što je presudno u ocenjivanju uspješnosti SVO jeste činjenica, ako se želi dati objektivna ocjena, da se ona ne može analizirati kao zaseban slučaj i zasebna celina i događaj. Rusija zna da Svjetski centar moći (upravlja kolektivnim Zapadom) kroz haos, dakle ratove, vještački izazvane ekonomske krize, glad i bolest hoće da porobi čovječanstvo i zagospodari svim svijetskim bogatstvom. Svijesna je da u tom procesu je neminovnost stvaranja dvije strane sa suprostavljenim sistemom vrednosti , od kojih će jednu predvoditi ona. I upravo takvo razmišljanje navodi Rusiju da se u Ukrajini ponaša krajnje oprezno i postepeno, bez velikog i agresivnog desanta, pogotovo kad mu vreme nije. Šta ako Anglosaksonci, kroz jedan proces,  uvuku i druge države Evrope u direktan sukob sa Rusijom, a onda zbog razloga, koje sada ne navodim, moraju da se u punom kapacitetu posvete događajima (ratu u kojem će se koristiti do sada neviđeno oružije, kao i nuklearno) u Aziji i tako Evropu ostave „na cjedilu“. U takvoj situaciji narodi Evrope će shvatiti da su njihove vlade vodile izrazito štetnu politiku po čitavu Evropu i na neki način, kao posljedicu tog stanja će  se „pokloniti“ Rusiji.

Ukoliko pak Anglosaksonci istraju i uspiju  u svojoj lukavoj, ali i veoma opasnoj politici  da sa svih strana udare na Rusiju – ona neće čekati da se brani na svojoj teritoriji, već će najsavremenijim i nuklearnim naoružanjem udariti u glavu zmije, London, Vašington… I to je dobro reći, jer je pretnja bolja i humanija od izvršenja i način da se „oladi“ glava zmije bez svijetske kataklizme.

Zašto još vjerujem u najmudriju politiku Rusije? Ona i ruski narod se vraćaju vjeri, istinskim i neprolaznim vrjednostima, tradiciji i presudno učestvuju u stvaranju pravednijeg društva, a onda, u takvoj situaciji vođe ruskog naroda bivaju vođene  Svetim Duhom. I tada oni, ruske vođe ne mogu upasti u zamku, taman i da je spravljena i od najlukavijeg, nepomjanika.