Kosovski zavjet jedan od stubova srpskog identiteta
Kosovsko-metohijsko pitanje je jerusalimsko pitanje Evrope. Jerusalimsko pitanje nije moguće riješiti već makar dvije hiljade godina, pa i više. Nigdje drugdje u Evropi osim u južnoj srpskoj pokrajini ne postoji tako sveto mjesto zbog kojeg se lome koplja tri civilizacije. Razrješavanje kosovsko-metohijskog pitanja može trajati veoma dugo, zato što je suviše sveto. Okružuju ga vidljivi i nevidljivi interesi, shvatljivi i neshvatljivi, nebeski i podnebeski.
Ako tumačimo da kosovsko-metohijsko pitanje postoji od Kosovske bitke (1389), onda ono od tada nije razriješeno. Nisu ga riješili, ovim vremenskim slijedom, ni Srpska despotovina, ni Osmanska imperija, ni Kraljevina Srbija i Kraljevina Crna Gora, ni Austrougarska, ni Kraljevina SHS/Jugoslavija, ni fašistička Italija, nacistička Njemačka i njihova „velika Albanija”, ni Titova Jugoslavija, ni Slobodan Milošević, ni Bil Klinton, pa je stoga jasno da ga niko ni u bliskoj budućnosti neće razriješiti.
Kada je riječ o civilizacijama koje se susrijeću ili sukobljavaju na Kosovu i Metohiji, riječ je o tri.
Na prvom mjestu je pravoslavna civilizacija kojoj pripada srpski narod. Pravoslavna vjera i srpska istorija su suštinska istorijska obilježja Kosova i Metohije. Tokom srednjeg vijeka, srpski narod, naši patrijarski i arhijereji, naši carevi, kraljevi, kneževi i velikaši podigli su crkve, manastire i gradove koji su Kosovu i Metohiji dali trajni srpski identitet.
A vječni srpski identitet Kosovu i Metohiji dala je Kosovska bitka kada je srpska vojska kneza Lazara odabrala Carstvo nebesko (1389). U osnovi kosovskog zaveta su slava, mučeništvo, izdaja i osveta. Kosovski zavjet je stoga obilježio naredne vjekove istorije Srba – ma gdje živjeli – i zacementirao je identitet srpskog pravoslavnog naroda. Stoga je kosovski zavjet jedan od stubova srpskog identiteta i nerazdvojiv je od svetosavlja. Jednako je važan za naš identitet kao srpska država, srpsko pravoslavlje, srpski jezik i srpska ćirilica.
Kosovski zavjet se nikada ne smije potcenjivati i previđati, jer ta ideja je nosila Kraljevinu Srbiju i Kraljevinu Crnu Goru do pobjede u Prvom balkanskom ratu (1912–1913), „osvete Kosova”, oslobađanja Kosova i Metohije i reintegraciji u srpske države. Srbi treba s koljena na koljeno da prenose svoje drevne zavete, da djeluju u skladu s njima, pa i sa onim kada je knjaz Nikola Petrović Njegoš u januaru 1878. ušao u more kod oslobođenog Bara, klekao, bacio burmu u vodu i izgovorio: „Vjenčavam te, srpsko more, sa slobodom Crne Gore.” Srbi nikada ne smeju odustati od Kosova i Metohije i Crne Gore jer su Srbija i Republika Srpska s njima celoviti.
Najveći protivnik na Kosovu i Metohiji je zapadna civilizacija, u smislu političkog, vojnog i religijskog intervencionizma. Njen vojnopolitički dio vidi Kosovo i Metohiju kao nosač aviona, rudnik resursa i važan korak u zaposedanju daljih istočnih prostora. Izvršili su agresiju i 1999. okupirali Kosovo i Metohiju, zajedno sa albanskim separatistima. Međutim, jednako opasan dio zapadnog intervencionizma čini rimokatolička jerarhija Albanaca na Kosovu i Metohiji. Rimokatolička crkva zbog fluidnog verskog identiteta Albanaca prostore na kojima živi albanski narod vidi kao teru misionis.
Već decenijama rimokatolička jerarhija Albanaca iskazuje laži da su srednjovjekovne srpske crkve i manastiri bili prethodno: ili albanske rimokatoličke crkve, ili su srpske crkve nikle na ruševinama albanskih koje su Srbi porušili. To su besmislene gluposti, ali su veoma opasne jer tu propagandu prati zapadna mašinerija koja je dovela do toga da se 2019. na temeljima srpske srednjovjekovne Crkve Svetog Nikole u Novom Brdu služi rimokatolička misa. Republika Srbija je na glasanju u Unesku 2015. s velikim naporom uspjela da sačuva Pećku patrijaršiju, Visoke Dečane, Bogorodicu Ljevišku i Gračanicu kao kulturnu baštinu Srbije, inače bi ih preuzelo tzv. Kosovo.
Da nema faktora zapadne civilizacije, u vezi s Kosovom i Metohijom bi s neuporedivo više razumijevanja moglo da se diskutuje s faktorima islamske civilizacije. Ipak, niko u ovom momentu i ne razmišlja da o sudbini Kosova i Metohije treba pokrenuti dijalog pravoslavnih i muslimana – koji su najbrojniji na Kosovu i Metohiji – jer Zapad i jedne i druge vidi kao kolektivitete kojima treba nametnuti rešenja i međusobno ih zavaditi. No, istorija je pokazala da pravoslavni hrišćani, uprkos svim teškoćama, mogu lakše očuvati svoju veru kad su okruženim muslimanima, nego kad su okruženi rimokatolicima.
Stoga je za srpske interese sada najvažnije da oko 200.000 Srba ostane na Kosovu i Metohiji – a mnogi izvjesno u okruženju – jer su oni garant cilja da se obnovi suverenitet Republike Srbije u južnoj srpskoj pokrajini. Pritom, ekonomska, diplomatska i kulturna superiornost srpskog naroda u odnosu na albanske separatiste pruža priliku da se kosovsko-metohijsko pitanje riješi na pravičan način kada se uspostavi pravedan globalni poredak. Na to možemo dugo da čekamo, nadajmo se ne i predugo.
Dakle, Republika Srbija do tada treba da bude strpljiva, ne smije da potpisuje bilo kakvo priznanje tzv. Kosova kao državne tvorevine ili da prihvati podjelu južne srpske pokrajine. U današnjem kontekstu i to je kosovski zavjet.
(Politika)