Kako su Srbi ispunili Nemanjićki zavjet na Sretenje Gospodnje
Sretenje je u srpskom običajnom kalendaru dan koji najavljuje velike promjene i iz koga se tumači budućnost. Srbima koji su obnavljali državnost Srbije početkom 19. vijeka sretenjska simbolika nije bila praznovjerica već nešto prirodno i samo po sebi razumljivo. Zato su oni 1804. odabrali Sretenje da uzmu sudbinu u svoje ruke i zarate sa odmetnutim osmanskim profesionalnim vojnicima, janičarima, što je bio izuzetno rizičan poduhvat, jer su ovi prethodno porazili nekoliko elitnih vojnih formacija koje je sultan poslao protiv njih.
Srpskim ustanicima je bilo logično da se buna mora započeti u posebnom danu. Sretenje je imalo sudbinski naboj nagovještaja velike pobjede. Kao hrišćanski praznik ono podsjeća na trenutak kada je novorođeni spasitelj sveta Isus Hrist posvijećen Bogu u Jerusalimskom hramu. U narodnom vjerovanju na Sretnje se susreću i bore jalova zima i izobilno ljeto, koje je još daleko ali je neminovni pobjednik.
Zato je na Sretenje 1804. počela borba sa velikim ciljem: „Po Srbiji zemlji da prevrne i da druga postane sudija“. Mnoge docnije srpske istorije pisane ulagivački prema vladajućoj dinastiji svodile su početak ustanka na jedno mjesto i jednu ličnost, ali činjenice govore drugačije:
„Buna je dugo planirana i na Sretenje je planula u Beogradskom pašaluku od Dunava do Drine. Time je ispunjeno obećanje srpskih knezova koji su se u Manastiru Bogovađi 1803. pred duhovnim vođama ustanka Hadži Ruvimom i Hadži Đerom zakleli da će se dići narod na oružje protiv dahija.“
Buni su se pridružili Srbi rasejani od Trsta do Harkova, neki oružjem a neki znanjem neophodnim za stvaranje državnih institucija. Tu borbu je samo nakratko omela propast prvog ustanka 1813. koja se desila bez odsudne bitke jer su Vožd i mnoge vojvode i knezovi pobjegli iz Srbije čim su saznali da je Rusija zaključila mir sa Osmanskim carstvom.
U mnogim većim narodima gubitak takvih značajnih ličnosti značio bi i kraj velikog poduhvata. Vitalni srpski narod se pak nevjerovatno brzo oporavio i iznedrio nove vođe koje su 1815. na Cveti, koji je u srpskom običajnom kalendaru praznik proljećne obnove života, podigle novi ustanak i porazile Osmanlije.
Kneževini Srbiji je 1830. sultanovim hatišerifom priznata autonomija i široka samostalnost u okviru Carstva, ali to nije bio kraj borbe. Ljudima koji su sami oslobodili svoju zemlju bilo je samo po sebi razumljivo da „Svaki Srbin ima pravo birati način življenja svog po svojoj volji, samo koji nije na obštenarodnu štetu“ i da „Kako rob stupi na Srbsku zemlju, ot onoga časa postaje slobodnim“. Ta uvjerenja su unijeta u prvi Ustav Knjažestva Srbije obnarodovan na Sretenje 1835. u Kragujevcu pred više od 10.000 oduševljenih Srba.
Temeljni pravni akt je njegov učeni pisac Dimitrije Davidović promišljeno nazvao svetosavskom rečju ustav i tako povezao obnovljenu srpsku državnost sa srednjovjekovnom. Naime, termin ustav je u srpski jezik uveo Sveti Sava, pišući prve zakone za samostalnu srpsku crkvu i državu, a Sretenjski ustavom je oživljena njegova ideja.
Evropske monarhije su bile zapanjene drskošću male Kneževine da donese „revolucinarnu konštituciju“ koja je srpskim građanima garantovala ljudska i imovinska prava. Slobodarski ustav je posle strahovitog pritiska velikih sila suspendovan posle samo 55 dana, ali to je bilo samo odlaganje neminovne pobjede koju je nagovijestio sudbinski praznik.
vikipedija, arhiva Novosti
Dva Sretenja 1804. i 1835. u današnjoj nauci se smatraju međama perioda koji je veliki njemački istoričar Leopold fon Ranke nazvao „Srpska revolucija“, označavajući tako jedinstven proces istovremenog nacionalnog i socijalnog oslobođenje jednog naroda. Svjedočanstva koje je kao savremenik ostavio su jedinstvena i neprevaziđena, jer nije kao mnogi potonji istoričari napravio grešku pripisujući Srpsku revoluciju pojedincima. Ma kako oni talentovani bili. Ranke je kao posmatrač sa strane, neostrašćeno i bez ličnog interesa da podilazi bilo kome, zaključio da su istaknuti pojedinci morali da se pojave u srpskom narodu zbog njegovog duha i moralnih zakona koji su vekovima održavali srpsku samobitnost u neprijateljskom okruženju.
On je uočio da ti kodeksi imaju duboke korene i tragao je za njihovim počecima, a još više ga je interesovalo kako su oni očuvani u vjekovima pod osmanskom okupacijom. Pomno je sakupljao informacije i otkrio da je „narodna crkva“ ustanovljena po idejama Nemanje i Save bila čuvar srpskog identiteta posle propasti srednjovekovne države, a da su središta te borbe za samoodržanje bile zadužbine Nemanjića.
– Ima mnoštvo istorija, u kojima su se podsmijavali onim silnim zadužbinama srpskih kraljeva, manastirima njihovim, ali pošto se srušila država, koju su oni podigli, ove su zadužbine najviše učinile da se održi u jedan mah i narodnost i vjera – zapisao je Ranke.
On je tadašnjoj Evropi otkrio Srbe kao narod koji ne prvodi mnogo vremena metanišući po crkvama, ali kao duboko vjerujući i bogobojažljiv, sa jedinstvenim običajem, krsnom slavom. Posebno značajnim smatrao je što hrišćanski praznici koje je srpski narod praznovao nisu imali samo dogmatski crkveni smisao.
„Po svima evropskim krajevima ima traga u narodnom mišljenju od starinskog obožavanja prirode; ali je to većinom samo rasturena razvalina, nema sveze, ne razume se i ne može se razumeti. Među Srbima se sva godina provede u običajima, koji odvode misli na onu tajanstvenu svezu, u kojoj čovek stoji svezan s prirodom“, zapisao je Ranke u „Istoriji Srpske revolucije“.
Razumijevanje „tajanstvenih sveza“ o kojima je s divljenjem govorio njemački istoričar vremenom je nestajalo među samim Srbima, najviše blagodareći njihovim elitama koje su smatrali da su utoliko bliže Evropi, što više potcjenjuju tradicije svoga naroda.
– Dan državnosti uvijek je zvanično sjećanje na prošlost, normirano ideološkim prioritetima. Tokom 19. vijeka (u epohi Obrenovića), centralni nacionalni praznik Srbije bile su Srpske Cveti, datum podizanja Drugog srpskog ustanka 1815. godine. Posle surovog ubistva kralja Aleksandra i kraljice Drage Obrenović 1903, novi kralj Petar I Karađorđević suspendovao je već u junu sve zvanične praznike svrgnute dinastije, i za državni praznik proglasio svoj rođendan. Sticajem okolnosti 1904. obeležavana je stogodišnjica Prvog srpskog ustanka, tako da je bilo logično da novi nacionalni praznik postane Sretenje, dan kada je Karađorđe 14. februara 1804. u Orašcu održao zbor koji se uzima kao trenutak podizanja ustanka (datum je istakao istoričar Ljubo Kovačević). Prestonica je 14. februara 1904. svečano ukrašena, kao kada su u ranijim godinama praznovane Srpske Cveti, ali zbor u Orašcu nije proglašen za nacionalni praznik, niti mu je dodeljeno istaknuto mesto u komemorativnim svečanostima. Iako su to mnogi očekivali, Karađorđevići nisu proglasili Sretenje za državni praznik. Rođendan kralja Petra ostao je najvažniji praznik, propagiran kao dinastička, državna i narodna svetkovina – kaže istoričar dr Miloš Timotijević.
Posle Prvog svetskog rata i stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca (od 1929. Jugoslavija) za Dan državnosti izabran je Dan ujedinjenja, 1. decembar 1918. godine. Posle Drugog svetskog rata komunisti su za nacionalni praznik proglasili 29. novembar, dana kada je u Jajcu održano Drugo zasedanje AVNOJ-a 1943, odnosno datum kada je 1945. Ustavotvorna skupština Jugoslavije ukinula monarhiju.
Nacionalno orijentisana opozicija, podseća dr Timotijević, podnela je 1991. zahtev da se dan zbora u Orašcu (organizovan na Sretenje 1804) proglasi za državni praznik, ali tada još uvek vladajuća komunistička politička struktura odbila je ovaj zahtev i nastavila da praznuje Dan republike, 29. novembar:
– Sretenje je za Dan državnosti Srbije proglašeno tek 2001. kao datum kada se obelježavaju dva događaja: podizanje Prvog srpskog ustanka u Orašcu 14. februara 1804. i proglašavanje ustava u Kragujevcu 14. februara 1835. Najveći doprinos ovoj odluci dao je istoričar prof. dr Radoš Ljušić.
vikipedija, arhiva Novosti
CENTRALNO MJESTO
ISTICANjE Orašca kao centralnog mesta podizanja Prvog srpskog ustanka, a time i posrednog naglašavanja Sretenja, započelo je tek posle Drugog svjetskog rata, posebno tokom obeležavanja 150 godina Prvog srpskog ustanka 1954. godine (najveći doprinos dao je istoričar Vaso Čubrilović), kaže dr Miloš Timotijević:
– Komunisti su na taj način potirali dinastički značaj Topole i Oplenca koje su isticali Karađorđevići. Ipak, sve se odigravalo u skučenim okvirima kontrolisanog modela doziranog negovanja srpske nacionalne tradicije.
NERADNI DANI KAO „MAGNET“
SRETENjE je prvi put zvanično obelježeno kao Dan državnosti 2002. ali organizovanje novog praznika bilo je previše apstraktno, ukazuje dr Timotijević:
– Zato je Vojska Republike Srbije od 2007. godine počela da obelježava Sretenje, ali već od 2012. novi dan Vojske Srbije postale su Cvijeti, datum podizanja Drugog srpskog ustanka. Kako bi Dan državnosti – Sretenje dobio veću popularnost izmenom i dopunom Zakona o državnim praznicima iz 2011. odlučeno je da se proslavlja kao dva neradna dana.
(Novosti)