U susret popisu: Kako se kretao broj Srba u Crnoj Gori kroz decenije?

Koliko je građana „zaboravilo“ crnogorski i „naučilo“ srpski jezik nakon pada režima Mila Đukanovića, kao i koliko se „posrbilo“ Crnogoraca koji su na prethodnim prebrojavanjima stanovništva morali tako da se izjašnjavaju, pokazaće novi popis koji će se u najmanjoj balkanskoj državi održati početkom novembra.

U zemlji u kojoj srpski jezik danas nema status službenog jezika preci su se, kako je podsjetio vladika Eparhije budimljansko-nikšićke Metodije – „pisali kao Srbi“, a Njegoš pjevao o „srpskoj Crnoj Gori“, da bi Srbi odjednom počeli iz nje da iščezavaju, a volšebno se pojavljuju Crnogorci (o Crnoj Gori se nekada govorilo samo u regionalnom, ali ne o nacionalnom kontekstu).

Ne tako daleke 1909. pitanje o nacionalnosti u Crnoj Gori nije se ni postavljalo – podrazumjevalo se da su svi bili Srbi. Kao pravoslavci, odnosno „pravovjerni“ na popisu sprovedenom te godine, prvom u 20. vijeku, izjasnilo se 88,35 odsto stanovništva. Srpskim jezikom govorilo je 95 odsto građana. U tadašnjoj državi nije bilo dileme da pravoslavni stanovnik Crne Gore zapravo znači – Srbin. Nekanonska crkva blaženosvrgnutog Miraša Dedeića rezervisana za najzaguljenije „Crnogorce“ nije postojala ni kao najluđa ideja, a kamoli u stvarnosti.

Kao u doba Kneževine, ni na popisu 1921. godine u okviru Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca ljudi se u Crnoj Gori nisu pitali koje su nacije. Rečita je, međutim, činjenica da je od ukupno 199.227 građana, čak njih 181.989 govorilo srpski jezik (91,35 odsto), a kao pripadnici pravoslavne vere izjasnilo se 272.702 građanina, odnosno 75,74 odsto.

Crna Gora je na narednom popisu, koji mnogi nazivaju posljednjim slobodnim popisom u njenoj istoriji, 1931. godine popisivana kao Zetska banovina. Crnogorski jezik se tamo nije govorio, već srpski – i to u apsolutnoj većini. Od ukupno 360.044 građanina srpski je govorilo njih 339.955, odnosno 94,42 odsto. Pravoslavaca je bilo 272.702.

A onda dolazi komunistička vlast i potiskivanje Srba i srpstva. Njegoševe vrijednosti počinju da se zaboravljaju, a na scenu stupa Broz sa svojim pionirskim pokušajem uništavanja srpskog karaktera Crne Gore. Na tom, prvom poslijeratnom popisu i prvom kad je bilo važno prebrojati ko sve nije Srbin – ova balkanska država upoznaje se s „etničkim inženjeringom“, što će kasnije zdušno sprovoditi i Milo Đukanović.

„Svako lice upisaće koje je narodnosti“, naložile su federativne vlasti; tako je zabilježeno svega 1,78 odsto Srba, a pojavili su se Crnogorci. Od nacije koja nije postojala, stvorena je nacija koja je činila čak 90,67 odsto ukupnog stanovništva.

Naredni popis, iz 1953. godine, uvodi i kategoriju „Jugoslovena“ – njih je 6,4 odsto, Crnogoraca je 86,6, dok je Srba 3,3 odsto.

Kada se Crna Gora prebrojavala 1961. godine, Crnogoraca je bilo 81,37 odsto, Srba 2,99 odsto, da bi se zatim 1971. „našlo“ 3,3 odsto Srba, i zabeležilo 67,15 odsto Crnogoraca.

I deset godina kasnije rezultati su bili slični – Crnogoraca je bilo 68,54 odsto, Srba 3,32 odsto.

Bila su to vremena poput onih iz čuvene rečenice Matije Bećkovića: „Nedavno u Crnoj Gori nije bilo nikog osim Srba, a sada kažu da i tamo ima Srba.“

A onda je došao Milo, koji je počeo aktivno da objašnjava da Srbi i Crnogorci nisu isto. Zato se 1991. godine 9,34 odsto građana izjasnilo da su Srbi, a njih 61,86 odsto da su Crnogorci. Srpski jezik je, međutim, bio dominantan – njime je govorilo 510.000 stanovnika.

U prvom popisu nakon ratova devedesetih broj Srba u Crnoj Gori se utrostručio. Zabilježeno je 31,99 odsto ljudi srpske nacionalnosti, dok je broj Crnogoraca pao ispod 50 odsto – bilo ih je 43,16 odsto.

Od ukupno 620.145 stanovnika pravoslavci su činili 460.000, srpskim jezikom je govorilo 393.740 ljudi, a crnogorskim 136.603 osoba (oko 22 odsto naspram 60 odsto).

Posljednji put Crnogorci su se popisali 2011. godine. Nakon kampanje uz bilborde i promociju nacionalizma 278.865 građana (44,98 odsto) izjasnilo se kao Crnogorci, a 178.110 kao Srbi. Kada su uspješno „spušteni“ na ispod 30 odsto, odnosno na 28,73 procenta, Srbi više nisu mogli da računaju na službeni jezik, ali je srpskim jezikom svakako i dalje, kao uostalom i uvijek, govorila većina – 42,8 odsto stanovništva.

Tada najmlađa nezavisna država na Balkanu odmah se iskazala kao unikatna – postala je jedina zemlja u Evropi u kojoj „matični narod“, odnosno Crnogorci čine manje od polovine građana, i u kojoj većina stanovništva ne govori jezikom koji ima status službenog.

No, s anezavisnošću zemlje, i izlaskom iz sjenke moćnijih lidera s kojima je bio prinuđen da radi u okviru državne zajednice – Đukanović polako kreira i novi „podtip“ Crnogoraca – Milogorce.

To su bili oni koji su ažurno koristili dva slova po kojima se „crnogorska azbuka“ razlikuje od srpske, i oni koje je pričešćivao raspop Miraš. Bez svog jezika, bez svoje crkve i s nedovoljnim brojem nacionalno deklarisanih, Srbi u Crnoj Gori bi, nadao se on, postali beznačajan politički faktor, a on bi bio nedodirljiv.

Nacija koju je Milo pokušavao da napravi manjinskom došla mu je, međutim, glave na litijama za odbranu srpskih (ne crnogorskih) svetinja, a zatim i kada je na izborima srušena njegova vlast. Sada je Milova partija među najbučnijim glasovima u opštoj gunguli oko zahteva za odlaganje popisa stanovništva. Popisa na koji će srpski narod, prvi put nakon više decenija, izaći „oslobođen od straha, ucena i pritisaka i izjasniti se slobodno i u većem broju“.

Da li će se sada Crnogorci sjetiti da su nekad bili Srbi?

RT