Pucaj – Crnogorac ne umire klečeći: Znate li priču ljekara Mila Boškovića, Baranina – narodnog heroja kog je u Jasenovcu ubio lično Dinko Šakić?

Rođen je 20. oktobra 1911. godine u selu Gornji Brčeli, u Crmnici, kod Bara. Osnovnu školu je završio u rodnom mjestu, a gimnaziju na Cetinju. Medicinu je studirao u Bolonji, gdje je i diplomirao 1937. godine. U Beograd je došao neposredno pred Drugi svjetski rat. Kao ljekar se specijalizovao za parazitologiju i zaposlio se kao asistent Bakteriološkog instituta Veterinarskog fakulteta u Beogradu.

Ovo je priča Mila Boškovića, ljekara iz Bara, koji je ubijen u zloglasnom NDH logoru Jasenovac. Njegovi poslednji momenti bili su takvi da je zadobio status narodnog heroja.

Najprije je bio simpatizer, a od 1940. godine i član Komunističke partije Jugoslavije (KPJ). Jula 1941. godine je, po partijskom zadatku, zakupio kuću na Banjičkom vencu broj 12, u čijem je podrumu bila smeštena ilegalna štamparija CK KPJ, u kojoj su radili Branko Đonović i Slobodan Jović. Radi konspiracije on je u kući otvorio ljekarsku ordinaciju. Potom se formalno vjenčao sa, studentkinjom medicine i radnicom u štampariji, Zagorkom Zagom Jovanović, a Ljubicu Đonović, takođe jednu od radnica u štampariji, predstavili su kao kućnu pomoćnicu.

Početkom januara 1942. godine, Mila je tražila policija, pod sumnjom da je „engleski špijun“. Dok je policija ulazila u kuću, on je uspio da se kroz plakar skloni u podrum, gdje se nalazila štamparija. A Zaga i Ljubica su tada policiji dale objašnjenje da je Milo otišao kod svojih rođaka van Beograda.

Zbog njegove lične, kao i bezbjednosti štamparije, Milo se jula 1942. godine, po partijskom zadatku, pod imenom domobranskog satnika Vinka Tomaševića, prebacio u Zagreb. Kada je stigao u Zagreb, 14. jula se sastao sa Ivankom Muačević-Nikoliš, da preko nje stupi u vezu sa partizanima na oslobođenoj teritoriji. Dok su šetali ulicom jedan ustaški policajac je prepoznao Ivanku i uhapsio ih.

U zatvoru su ga strahovito mučili i tukli. Izbili su mu sve prednje zube, a potom ga bacili sa drugog sprata dvorišnog dijela policijske zgrade. Iako s polomljenom nogom, Milo nije ništa priznao, ni o svoj djelatnosti, ni o ilegalnoj štampariji CK KPJ u Beogradu. Pošto nisu dobili nikakvo priznanje, prebacili su ga u logor Stara Gradiška, a krajem decembra 1942. godine u Jasenovac. Zajedno sa nekoliko logoraša pripremao je bjekstvo, ali su ih stražari otkrili. Posle ponovnog strašnog mučenja, sud NDH ga je osudio na smrt vješanjem.

Na dan izvršenja kazne na stratištu je istupio pred komandanta logora Dinka Šakića protestujući zbog načina izvršenja kazne: „Ja sam sin Crne Gore, i protestujem protiv ovakvog sramnog načina izvršenja smrtne osude. Kod nas se ljudi ubijaju iz puške“. Pošto je Šakić odlučio da mu ispuni „poslednju želju“, odbio je da okrene leđa i stavi crni povez.

Prema sjećanjima nekih preživjelih logoraša, Dinko Šakić, zadužen da strijelja Boškovića, mu je rekao: »Klekni, da pucam u tebe!« A Bošković je odgovorio: »Pucaj, Crnogorac ne umire klečeći!

Ukazom Josipa Broza Tita, 27. novembra 1953. godine, proglašen je za narodnog heroja.