Navršava se 76 godina od proboja logoraša i bijega od krvnika ustaških

Piše: Radko Garčević

Jasenovac je najveći koncentracioni logor za istrebljenje ljudi na teritoriji Hrvatske. U neposrednoj blizini, na obali rijeke Save, oko 100 km južno od Zagreba. Logor za žene, Stara Gradiška, koji se nalazio malo dalje, takođe je pripadao ovom kompleksu.

Stvaranje samog logora, upravljanje i nadzor nad njim bili su povjereni III odeljenju Ustaške narodne službe, na čelu sa Vjekoslavom (Maksom) Luburićem, koji je lično odgovarao za sve što se tamo događalo.
Životni uslovi u logoru bili su krajnje surovi: oskudna, slaba hrana,  izuzetno oštra disciplina i nevjerovatno okrutno ponašanje ustaških čuvara.

Ubijanje i mučenja u logoru dostigli su vrhunac krajem ljeta 1942 godine kada je na desetine hiljada srpskih seljaka deportovano u Jasenovac. Većina muškaraca pobijena je u Jasenovcu koje su ustaše klale posebno oblikovanim noževima ili su ih ubijale sjekirama, maljevima i čekićima, bivali su takođe i streljani ili vješani po drveću ili banderama. Neki su živi spaljivani u usijanim pećima, kuvani u kazanima ili davljeni u rijeci Savi. Ovdje su korišćeni najraznovrsniji oblici mučenja – metalnim predmetima čupali su nokte na rukama i nogama, ljude su oslepljivali zabijajući im igle u oči, meso su im kidali a zatim solili. Takođe su ljude žive drali, odsecali im noseve, uši i jezike sekačima za žicu, i šila im zabadali u srce. Ćerke su silovali pred očima majki, a sinove mučili pred očima njihovih očeva.

Osim toga ne smijemo zaboraviti da su ustaše imale i logore za djecu i da su tamo srpsku djecu, bebe, nabijali na bajonete, kolje i šiljate letve od plotova, klali noževima, bradvama i sekirama, spaljivali u kućama i krematorijumu, na Gradini kod Jasenovca kuvali u kotlovima za spravljanje sapuna, zavezanu u strože i džakove bacali u rijeke i bunare, živu otiskivali u špilje i pećine, gušili cijankalijem i trovali kaustičnom sodom, satirali glađu, žeđu i hladnoćom…

Prosto rečeno – u konclogorima u Jasenovcu i Staroj Gradiški ustaše su prevazišli sve ono što čak ni najbolesniji um nije mogao da zamisli i sprovede, po pitanju brutalnosti sa kojom su ljudi ubijani.

Za spoljašnji svijet, Jasenovac je predstavljan kao radni logor. Ustaška propaganda pokušavala je da predstavi koncentracione logore i svom narodu i svijetu, kao mjesta korisnog rada i poboljšanja.

Nakon savezničkih bombardovanja logora u martu i aprilu 1945. godine, u kojima su uništeni mnogi objekti unutar logora, Vjekoslav Maks Luburić, zapovednik Ustaške odbrane, naredio je da se likvidiraju svi zatočenici, a logor i mjesto do temelja sruši i spali, kako bi se prikrili svi tragovi zločina. Poslednja grupa žena likvidirana je u predvečerje 21. aprila, a 22. aprila dio poslednjih muških zatočenika odlučio se na pokušaj proboja iz logora.
– Antun Miletić u svojoj knjizi „Koncentracioni logor Jasenovac“ utvrdio je imenom i prezimenom da je ubijeno 19.283 djeteta uglavnom Srba, Jevreja i Roma. I po Miletiću probaj iz logora 22. aprila 1945. preživelo je 129 logoraša. Bivša SFRJ nije naučno, pomoću statističko-demografskim metoda, a drugih naučnih metoda utvrdila koliki su bili demografski, a koliko ratni gubici u Drugom svetskom ratu da bi na osnovu tih podataka mogli da se utvrde i realni gubici u logoru Jasenovac.

Smrt u Jasenovcu bila je daleko užasnija nego u zloglasnom Aušvicu.

Nakon rata saveznici su ostavili Hrvatsku unutar Jugoslavije, ne pitajući za njenu odgovornost za genocid, a žrtve ustaštva su pripisali neimenovanim fašistima ili Njemcima. Zato su Koncentracioni logor „Jasenovac“, kao i druga srpska stratišta, ostali nepoznati široj evropskoj javnosti.

OVO NIJEDAN SRBIN NE TREBA DA ZABORAVI, JER TO NAM NE DOZVOLJAVAJU NAŠI IZMUČENI I NA NAJSVIREPIJI NAČIN UBIJANI I ZVERSKI MUČENI PRECI ! SLAVA IM