Vlada Crne Gore će uz posredovanje Sjedinjenih Američkih Država predati dva amandmana na Rezoluciju o Srebrenici koja se nalazi pred Ujedinjenim nacijama, gdje će se apostrofirati da je krivica za zločin genocida individualizovana i da ne može pripasti bilo kojoj etničkoj ili vjerskoj zajednici ali i da potvrđuju nepovredivost opšteg okvirnog sporazuma za mir u BiH u svim odredbama, misleći na Dejtonski sporazum kojim se, makar kako tvrde iz Vlade, dodatno afirmiše postojanje Republike Srpske.
Ovo je, žargonski rečeno, pokušaj Vlade da „ispegla“ već dobro poznate najave da će glasati za Rezoluciju o „genocidu“ u Srebrenici koja je na stolu pred Ujedinjenim nacijama a kojom, prema pisanju srpskih medija, srpski narod žigošu kao genocidan. Po originalnom tekstu Rezolucije, UN bi bez rezerve osudile svako poricanje genocida u Srebrenici kao istorijskog događaja i poziva države članice da očuvaju utvrđene činjenice, uključujući i kroz svoje obrazovne sisteme u cilju sprječavanja poricanja i iskrivljavanja činjenica, te pojave genocida u budućnosti.
„Takođe“, navodi se dalje, UN „bez rezerve osuđuje radnje koje veličaju one osuđene za ratne zločine, zločine protiv čovječnosti i genocid od strane međunarodnih sudova, uključujući one odgovorne za genocid u Srebrenici“.
S tim u vezi, predlog Vlade, na prvi pogled, izgleda kao dobar – ali samo u onom slučaju da kao balkanski narodi ne poznajemo metode rada Zapada. Gotovo u isto vrijeme kada se pred Ujedinjenim nacijama raspravlja o Rezoluciji o Srebrenici imamo i situaciju da takozvana država Kosovo pokušava da dobije prolaz u Savjetu Evrope, što predstavlja apsolutni presedan da teritorija u okviru jedne države traži da bude članica jedne evropske institucije, i još gore od toga, da je većina i podržava u tome.
A kako onda ne podsjetiti na Rezoluciju 1244 koja je u preambuli podsjetila na teritorijalni integritet i suverenitet tadašnje Savezne Republike Jugoslavije čime se potvrđuje da su Kosovo i Metohija neotuđivi dio tadašnje SRJ a današnje Republike Srbije? Istorijski tokovi su srpskom narodu, kako Crne Gore tako i Srbije itekako poznati, a tako se možemo prisjetiti da samo pet godina nakon potpisivanja te Rezolucije dolazi do Pogroma Srba sa Kosmeta, a četiri godine nakon toga nelegalnog i jednostranog proglašenja nezavisnosti od strane grupe Albanaca.
Licemjerstvo koje se ogleda u istom tom Zapadnom svijetu jeste činjenica da je većina „demokratskih“ zemalja podržalo jednostrano proglašeno nezavisnost iako je ona nelegitimna sudeći po gorepomenutoj Rezoluciji. Vratimo se na temu – kako onda Vlada Crne Gore, konkretno, srpski narod kom se najviše pripisuje izborna pobjeda 30. avgusta, može očekivati da će Zapad poštovati Dejtonski sporazum, kada iz dana u dan vidimo kako pokušavaju da ga krše, što preko Ustavnog suda Federacije, tako i preko Kristijana Šmita, nametnutog i samozvanog visokog predstavnika u BiH, očigledno poslatog da disciplinuje srpski narod u Republici Srpskoj, i Milorada Dodika kao predsjednika.
Ne može se sjedjeti na dvije stolice
Premijer Milojko Spajić još uvijek se nije oglašavao po pitanju glasanja Crne Gore u Ujedinjenim nacijama o Rezoluciji o Srebrenici a očigledno je da se vrši diplomatski pritisak od strane Njemačke, koju je nedavno i posjetio, a koja je i glavni inicijator ove Rezolucije. Krajnje simptomatično, Njemačka u ovom trenutku pokušava da izglasa ovu Rezoluciju, iako je ta država bila upravo ona koja je prije samo 70-ak godina izvršila najstrašniji genocid u čovječanstvu, Holokaust nad Jevrejima, kao i svima onima koji nisu arijevske rase, želeći da zavladaju svijet pod podignutom šapom Adolfa Hitlera.
Upravo je srpski narod bio jedan od najstradalnijih u Drugom svjetskom ratu, što od strane Njemaca, tako i od njihove marionetske fašističke Nezavisne Države Hrvatske. Broj žrtava Drugog svjetskog rata od strane Njemaca i ostalih njihovih saveznika broji se desetinama miliona. S tim u vezi, licemjerno je i degutantno da upravo ova država predlaže ovakvu Rezoluciju pokušavajući da zbaci sa sebe ljagu genocidnosti, prebacujući taj žig na srpski narod. Intrigantno je da je još jedna zemlja sponzor Rezolucije – Ruanda, čije su dvije militantne grupe samo prije 30-ak godina od aprila do jula mjeseca iste pobili između 800.000 do 1.000.000 svojih stanovnika!
Naspram svega toga, Srebrenica sa svojih malo više od upitnih 8.000 žrtava ne izgleda toliko genocidno.
Vrativši se na temu Crne Gore, 2021. godine došlo je do usvajanja Rezolucije o genocidu u Srebrenici, a važno je podsjetiti i na politički momenat koji je sve to pratio. Satelitska stranka Demokratske partije socijalista, Bošnjačka stranka, tada je pregovarala o ulasku u Vladu Zdravka Krivokapića, nakon što je nakon 30-godišnje diktature smijenjen režim Mila Đukanovića.
Zahtjevi Bošnjačke stranke su bili enormni za Vladu kojoj oni faktički nisu bili potrebni, ali su bili poželjan partner zbog „podrške manjinskih naroda prvoj demokratskoj Vladi“. Apetiti su ipak bili preveliki, Bošnjačka stranka je izašla iz vlasti, ali su imali keca u rukavu – Srebrenicu.
Nikada ranije Bošnjaci iz Crne Gore nisu potencirali ovaj problem, niti su govorili o ranijim izjavama njihovog koalicionog partnera Mila Đukanovića i o njegovom učešću u tom procesu. Prema riječima Momčila Mandića, tadašnjeg ministra policije u Republici Srpskoj – da Đukanovića nije bilo, ne bi bilo ni Srebrenice.
„Ne mogu da zaboravim pomoć koju su Milo Đukanović i njegova vlada 1994. godine upućivali Vojsci Republike Srpske i našem narodu i to u trenucima kada nam je Slobodan Milošević uveo sankcije. Gorivo za naše tenkove koji su se borili od Foče preko Srebrenice do Bihaća i dalje slao je upravo Đukanović. Ko zna šta bi bilo sa Republikom Srpskom da te pomoći nije bilo. Mi smo bili pred porazom, a Đukanović nam je tada prodao naftu kojom smo napunili prazne rezervoare naših tenkova i spasili Republiku Srpsku“, rekao je Mandić.
Nakon višemjesečnog „upiranja“ ali i izjave tadašnjeg ministra pravde, ljudskih i manjinskih prava Vladimira Leposavića da nadležni sudovi još uvijek nisu u potpunosti saglasni da li se zločin u Srebrenici može klasifikovati kao genocid, došlo je do izglasavanja Rezolucije od strane opozicije, URE i Demokrata, a Leposavić je smijenjen sa mjesta ministra.
Shodno svemu gorenavedenom, očito je da se nekadašnji ministar finansija a sada premijer Crne Gore dobro sjeća tog vremena i ne želi da i njegova fotelja bude uzdrmana, baš kao što je tada bila uzdrmana fotelja Vladimira Leposavića, a u mnogome, i njegovog političkog oca Zdravka Krivokapića. Tako Spajić pokušava da ne izgubi srpsko biračko tijelo koje ga je, očito, najviše i glasalo i pokušava da istrguje najbolju političku poziciju i kod Srba i kod Zapada, koji se neće miriti sa činjenicom da ovaj Ambasadoristan od države glasa protiv Rezolucije, ili makar da bude uzdržan.
Ipak, na dvije stolice se još odavno ne može sjedjeti, i bitno je da Crna Gora konačno zauzme pravi kurs u svom spoljnopolitičkom odlučivanju – hoće li stati uz čitav srpski narod ili će pak pognuti glavu i podići ruku za ovu Rezoluciju, uz amandmane koji navodno ublažavaju Rezoluciju, pokušavajući da okrive pojedince a ne narod – ali zabranjujući negiranje „genocida“.
A je li genocida bilo?
“’Srebrenički masakr’ predstavlja najveći trijumf propagande u balkanskim ratovima. Neke druge tvrdnje i otvorene laži odigrale su svoju ulogu u balkanskim sukobima ali, dok su neke dale svoj skroman doprinos propagandnom repertoaru uprkos tome što su kasnije pobijene (Račak, Markale, srpsko odbijanje da se potpiše sporazum u Rambujeu, 250.000 poginulih Bosanaca, cilj stvaranja Velike Srbije kao motorne snage koja je pokretala balkanske ratove), srebrenički masakr ostaje nedostižan u svojoj simboličkoj moći. To je simbol srpskog zla i muslimanskog statusa žrtve, kao i pravednosti zapadnog rasturanja Jugoslavije i intervencije na više nivoa, uključujući i bombardovanje i kolonijalnu okupaciju Bosne i Hercegovine i Kosova”, riječi su profesora Edvarda Hermana sa Univerziteta Pensilvanije iz SAD-a.
Ovo je samo jedan od citata publikacije u izdanju Stefana Karganovića i Aleksandra Pavića koju možete pročitati na linku.
Brojna su sporenja elementa genocidnosti od strane eminentnih istoričara. Tako je hrvatski istoričar Goran Šarić govorio o Srebrenici i uporedio je sa drugim slučajevima genocida, i naveo tačnu definiciju šta mora da se desi ne bi li neki zločin dobio epitet ovog „najgoreg zločina protiv čovjčanstva“. Upoređujući, Šarić je jasan da Srebrenica ispunjava samo jedan od tih uslova, a to je ubijanje što je karakteristika svakog ratnog zločina.
„Prvi poznati genocid u istoriji dogodio se prije 4.500 godina napravili preci današnjih stanovnika današnje Evrope nad autohtonim stanovništvom. Nešto slično je kasnije radila i Amerika. Ubijeno je preko 92% muškog stanovništva, žene su masovno silovane… Ovdje je postojala namjera da se uzme životni prostor. Srbi nisu sa 0.3% ubijenih u Srebrenici uzeli životni prostor. U Srebrenici je 0.6% ubijeno muške populacije. U ovom primjeru su izvršene 4 od 5 elemenata kako bi nešto bilo predstavljeno kao genocid dok je u Srebrenici samo 1 – ubijanje, što je prisutno u svakom ratnom zločinu“, tvrdi Šarić.
Kako navodi, i sama Amerika je nastala na genocidu i etničkom čišćenju nad milionima američkih starosjedilaca.
„Prisutna je namjera uništenja radi kolonizacije što u Srebrenici nije bio slučaj. Ovdje je prisutno svih 5 elemenata genocida? Je li genocid bacanje dvije nuklearne bombe na japanske gradove? Da li je genocid ubijane stotine hiljada Filipinaca, Vijetnamaca, ubijanje populacije Laosa“, pita se Šarić.
Nastavlja i sa optuživanjem Velike Britanije i zločine u njihovim kolonijama. Pita i da li je genocid ubistvo i sakaćenje stanovnika Konga od strane Belgije.
„Jesu li Srbi rezali ruke Bošnjacima? Da li su Srbi držali bošnjačku djecu u zološkim vrtovima? Ovdje su ih držali u kavezu kao životinju“, kazao je Šarić.
U genocidu u Ruandi ubijeno je 800.000 ljudi a silovano 250.000 žena. Interesantno, upravo je Ruanda jedna od država koje su sponzori Rezolucije o genocidu u Srebrenici pred Ujedinjenim nacijama.
„Posebno je licemjerno da Njemačka i Turska predlažu Rezolucije o genocidu u Srebrenici jer su i Njemci i Turci vršili genocide nad drugim narodima. Njemci nad Jevrejima, Romima i ostalima a Turci nad Jermenima. I jedna i druga nacija su vršili genocide nad Srbima“, kazao je Šarić.
Šarić dodaje da ako je ijedan narod na Balkanu doživio genocid to su Srbi.
„U prvim godinama 20. vijeka, Srbi su bili većina na Kosovu sada manje od 10 posto. U Bosni su bili većina, danas manje od trećine. U Crnoj Gori su bili većina, sada trećina. U Hrvatskoj ih je sada 3%. Srbi su u Hrvatskoj sto godina ubijani i provjeravani, izlazili su i popisi Srba, pa su oni maltretirani. Bošnjaci su u mnogo toga učestvovali. Oni su bili na strani Turaka tokom ratova Srba i Turaka. Opet i u Prvom i Drugom srpskom ustanku“, kazao je Šarić.
On je na kraju sumirao sve ove zločine i uporedio ih sa Srebrenicom – uočio je sedam razlika.
„Kod svih je postojala namjera uništenja čitave populacije. Kod svih je uništen većinski broj populacije. Kod svih su ubijene stotine i hiljade miliona ljudi. Kod svih su bili prisutni bar 4 elementa genocida. Svi ovi zločini su trajali mjesecima ako ne i godinama. Svugdje su ubijane žene i djeca. U svemu ovome je populacija nestala. Ništa od ovoga se nije dogodilo u Srebrenici gdje su ubijeni isključivo muškarci, trajala je par dana, muslimani i dalje tamo žive…“, kazao je Šarić.
Izraelci najbolji saveznici srpskog naroda po pitanju Srebrenice, Crna Gora to ignoriše
Jehuda Bauer, profesor Hebrejskog univerziteta u Jerusalimu, koji se u stručnim krugovima smatra najvećim svjetskim autoritetom za pitanja Holokausta i genocida, izjavio je nedavno da se Srebrenica ne može smatrati tipskim slučajem genocida.
„Srebrenica se ne može smatrati tipskim slučajem genocida. To je bilo masovno ubistvo pripadnika jedne grupe naroda od strane pripadnika druge grupe naroda. Postoje stotine takvih slučajeva kroz istoriju“, izjavio je Bauer.
Profesor Bauer govorio je o ovoj temi i 2015. godine, kada je Velika Britanija podnijela rezoluciju Savjetu bezbjednosti Ujedinjenih nacija, na koju je Rusija stavila veto.
Bauer je tada u intervjuu za „Politiku“ rekao da lično ne bi bio na strani onih koji Srebrenicu definišu kao genocid.
„Srebrenica nije bila jedino masovno ubistvo u građanskom ratu devedesetih godina na vašim prostorima. Bilo je masovnih ubistava na svim stranama“, rekao je tada Bauer.
I Dr Efraim Zurof, čuveni lovac na naciste Centra Simon Vizental i direktor Kancelarije za istočnoevropske poslove Izraelskog centra napisao je autorski tekst za portal Times of Israel, u kom je izneo svoje viđenje termina „genocid“ u kontekstu rezolucije o Srebrenici.
„Već u uvodnom pasusu nedavnog autorskog teksta Menahema Rozensafta za Times of Israel, u kojem je insistirao da Generalna skupština Ujedinjenih nacija mora priznati masakr 8.000 muslimanskih muškaraca u Srebrenici u julu 1995. godine od strane snaga bosanskih Srba kao „genocid“, on otkriva glavne nedostatke u svojoj žalbi. Da bi potkrijepio svoj slučaj, Rosensaft, bivši generalni savjetnik Svjetskog jevrejskog kongresa, tvrdi da, budući da želi da vjeruje da je pokolj najmanje 1.200 izraelskih građana i stanovnika od strane Hamasa 7. oktobra bio „genocidni čin“, imamo apsolutnu obavezu priznavanja i obelježavanja genocida i drugih zločina protiv čovječnosti. Iako se lako može poistovijetiti sa inicijativama za obelježavanje pravih slučajeva genocida, ni pokolj koji je počinio Hamas 7. oktobra ni ubistva počinjena u Srebrenici ne kvalifikuju se kao slučajevi genocida. Svaka od ovih tragedija je još jedna jedinstvena kratka epizoda u vojnim sukobima, koji su trajali mnogo duže, a u slučaju Gaze traju do danas“, kazao je on.
Prilika da se sačuva obraz
Upravo danas, na praznik Hristovog Vaskrsenja, premijer Milojko Spajić prisustvovao je Svetoj Liturgiji a tom prilikom je mogao da čuje i poslanicu poglavara Srpske pravoslavne crkve, patrijarha Porfirija, koji je oštro govorio o Zapadnim namjerama da srpski narod proglase genocidnim.
„Danas snažno podižemo svoj glas i ukazujemo na apsolutnu neistinu i pokušaj nebivalog istorijskog revizionizma, u kome se nastoji da prostom inverzijom srpski narod, žrtva višestrukih genocida i etničkog čišćenja, bude proglašen za počinioca genocida. Ne umanjujemo razmjere zločina u Srebrenici, ali, kao pravoslavni Srbi, ne prećutkujemo ni zločine nad srpskim narodom u okolini Srebrenice. Nažalost, na te zločine po srpskim selima u kojima su zatirane cijele porodice i koji su se kontinuirano dešavali od 1992. do 1995. godine, ne obaziru se predlagači rezolucija. Po njima, postoji ekskluzivno pravo na žrtvu i bol zbog iste. Po nama, sve nevine žrtve su nevine žrtve, bile one muslimanske ili hrvatske ili pak srpske, što „mudro” prećutkuju savremeni revizionisti i neprijatelji istorijske istine, koji svojim nametanjem ekskluzivnog prava na bol i žrtve, ostavljaju svima nama koji živimo na ovim prostorima kamen spoticanja za budućnost“, kazao je patrijarh Porfirije, a upravo ove riječi su čuli premijer Milojko Spajić i ministar spoljnih poslova Filip Ivanović, koji je takođe prisustvovao službi.
Stoga, imajući u vidu da srpski narod, ni Srbija ni Republika Srpska ne mogu očekivati da će doći do neke Rezolucije o genocidu u Bratuncu, jer ista shodno definiciji ni ne odgovara terminu „genocid“, jasno je da će biti izglasana samo ona koja bi žigosala srpski narod kao genocidan, i iako Spajić želi da budu okrivljeni samo pojedinci (čitaj Ratko Mladić i Radovan Karadžić), to je takođe za srpski narod neprihvatljivo jer Srebrenica, sudeći po prethodnim izjavama, nije genocid već obuhvata prosto razmjere – ratnog zločina.
Ili je to, ili svi ovi prethodno navedeni svjetski stručnjaci ne poznaju dovoljno svoju materiju. Ključni poziv Rezolucije je takav da se bazira samo na presudi Haškog tribunala, čiji je legitimitet više puta od strane srpske strane, osporavan.
Stoga, Spajić u ovom trenutku ima istorijsku šansu da ispravi nepravdu i da ne pokušava da maže oči građanima Crne Gore preko „individualne krivice“, ili toga da je potrebno još više ojačati Dejtonski sporazum kada ga čitav Zapad đonom gazi uz pomoć nevladinih grantopreža iz NVO sektora. Crna Gora je država koja je priznala Kosovo kao nezavisnu državu* iako, po tvrdnjama bivšeg premijera Duška Markovića, 85% građana Crne Gore nije podržalo tu odluku. Crna Gora je takođe zemlja koja je ugurana u NATO savez iako se većina građana tome protivila, a što iz dana u dan pokazuju ankete. Crna Gora je država koja je usvojila Rezoluciju o genocidu u Srebrenici i bila prva koja je žigosala sopstveni narod kao genocidan.
Stoga, makar uvažavajući stavove građana koji su Srbi, i koji su pored koalicije ZBCG glasali za Pokret Evropa sad, a računajući i na ono istorijsko čojstvo i junaštvo Marka Miljanovića koje je krasilo Crnu Goru, Spajić i Ivanović bi konačno mogli da izađu iz svega ovoga kao državnici sa kičmom i da glasaju onako kako to želi čitava Crna Gora.
Samim tim bi možda i neko primijetio da je jedna mala balkanska država sačuvala makar „zeru“ dostojanstva, pokazala kičmu, i stala uz bratsku Srbiju u momentima kada se piše istorija koju će čitati pokoljenja.