Španski političar: Evropska unija je pod rukovodstvom Vašingtona, jer čelnici EU pristaju da se potčinjavaju SAD

Last updated feb 18, 2024

Ukoliko ne odustane od ratničkog raspoloženja i nastavi da predstavlja opasnost za Rusiju, Ukrajinu čeka veoma mračna budućnost. Rusija će iz rata izaći kao pobjednik, tako kažu svi analitičari, izjavio je španski političar Havijer Kouso.

U intervjuu za Sputnjik, posvećenom 10. godišnjici „Evromajdana“ u Ukrajini, bivši evropki poslanik kaže da je poslije državnog prevrata u Kijevu 2014. godine „otvoreno rusofobska elita“ Zapada težila da oslabi Rusiju, ali da je doživjela neuspeh.

„Evropska unija, kako smatraju neki istoričari i analitičari, zapravo, predstavlja uspješan američki projekat. Isto kao i blok NATO-a, koji je evropski potencijal potčinio Sjedinjenim Američkim Državama, EU je pod geopolitičkim rukovodstvom Vašingtona. To se događa zato što elite koje su na rukovodećim pozicijama u EU očigledno pristaju da se potčinjavaju SAD, dok mogu da rade šta žele u unutrašnjoj politici“, izjavio Kouso i istakao da je Evropska unija srušila sopstveni autoritet zbog Ukrajine i dozvolila da, zarad interesa SAD, bude uvučena u suštinsku krizu.

Zbog čega je Evropska unija težila zaključivanju sporazuma o priključivanju Ukrajine evropskim zemljama? Da je sporazum potpisan odmah, da li bi se mogao očekivati drugačiji razvoj situacije?

„Ne treba izvlačiti iz konteksta ono što se dogodilo prije 10 godina, zaboravljajući pokušaj miješanja (u unutrašnje stvari) 2004. godine, koji je dobio naziv „narandžasta revolucija“. Tamo su takođe bili prisutni svi elementi koji su se kasnije spojili u većim razmjerama, kada je tokom ‘Evromajdana’ organizovan državni prevrat. Dogodilo se očigledno miješanje vlasti SAD na svim nivoima: od političkog, s izjavama najviših zvaničnika, do finansijskog, kada su se u skladu s određenim zakonima sredstva američke vlade izdvajala navodno za unapređenje demokratije na postsovjetskom prostoru.

U stvarnosti taj sporazum o asocijaciji Ukrajine i Evropske unije, kao i svi sporazumi o asocijaciji koje Evropska unija zaključuje, podrazumjeva miješanje u unutrašnje poslove u znatnoj mjeri. Drugim riječima, on uvijek zahtjeva političke reforme. U stvarnosti, ako se ne udubljujemo u norme ili konkretne tačke tog sporazuma, on je prosto služio kao poluga za rušenje dobrih odnosa Ukrajine s Rusijom. I to je rađeno na cijelom postsovjetskom prostoru, uz pomoć sporazuma o asocijaciji ili kroz preoblikovanje tog prostora posredstvom miješanja u unutrašnje poslove i prevrate koji su nazivani obojenim revolucijama.

Da je on bio potpisan odmah, ne bi bila očigledna neophodnost da se brine o tome kako da se uravnoteže odnosi unutar takve zemlje kakva je Ukrajina, čiji zapadni dio teži Evropskoj uniji, a istočni dio je blizak ruskom prostoru. Ako se uzme u obzir kulturni sastav zemlje, u onom dijelu koji je bliži Zapadu postoji i raspirivanje ukrajinskog nacionalizma s fašističkim nijansama… Ipak, postoji ogroman istočni dio zemlje, u kojem su željeli da sačuvaju jasne odnose sa susjedom, jer na jezičkom, kulturnom i etničkom planu on jeste dio te zajedničke kulture.

I kasnije smo jasno vidjeli vlade koje su nastale usljed tog državnog prevrata, prvo na čelu s Porošenkom, a zatim s Zelenskim, sa zakonima koji ne bi mogli biti prihvaćeni unutar Evropske unije ni pod kakvim okolnostima. Govorim o jezičkim zakonima ili onim koji su promijenili istoriju zemlje, na primjer o desovjetizaciji, ili o etničkim zakonima koji su podijelili Ukrajince na građane prvog i drugog reda, jer oni jasno pokazuju šta je stajalo iza tog pokušaja da se izvrši pritisak zajedno sa sporazumom o asocijaciji, kada su veći dio zemlje i legalna vlada pokušali da ožive sporazum koji je bio pogodan za sve strane, koji bi diversifikovao trgovinu Ukrajine kako s Evropskom unijom, tako i s Rusijom i njenim geopolitičkim prostorom.“

„Težnja da se nametne prozapadni ukrajinski nacionalizam, koji u osnovi ima neofašističke ili neonacističke elemente“

Od krvavog državnog prevrata u Kijevu prošlo je 10 godina. U tom trenutku Zapad je htio da riješi problem jednom zauvijek uz pomoć tog prevrata, ali nije postigao svoje ciljeve. Šta je, prema Vašem mišljenju, pošlo naopako?

„Odgovor na to pitanje je očigledan: mogli bismo da kažemo da su to snovi određenog dijela američke elite, otvoreno rusofobske, kao i evropskih elita koje joj se potčinjavaju, a koje pokušavaju da konstruišu realnost na osnovu svoje ideologije. Njena osnova je ne samo želja da se obuzda i oslabi Rusija, nego i da se raskomada, jer je suviše velika i ima ogromna prirodna bogatstva. O tome se već decenijama stvara teoretska baza. Ta ideja je prisutna u cijeloj angloameričkoj teoriji vlasti, počev od Britanske imperije, a zatim SAD, u jednopolarnom formatu, kao i u dvopolarnom, završno s Evropskom unijom. Ne tako davno, pod okriljem Evropskog parlamenta, i uz podršku struktura Evropske unije, održano je nekoliko konferencija na kojima je bilo riječi o neophodnosti da se podijeli Rusija i da se napravi nezavisni niz ruskih republika i regiona. Ako govorimo o tome šta je pošlo naopako, nisu uspjeli da shvate da je Ukrajina raznolika zemlja, u kojoj žive različite kulturne i jezičke manjine, među kojima su i rumunska, mađarska, kao i one koje vole Rusiju. A pritom je postojala težnja da se nametne prozapadni ukrajinski nacionalizam, koji, to je interesantno, u osnovi ima neofašističke ili neonacističke elemente, koji opravdavaju jezivu prošlost ukrajinskih ratnih zločinaca poput Stepana Bandere.

Očigledno je da je došlo do potpune propasti. Nije postignuta ni etnička, ni jezička, ni kulturna unifikacija zemlje, čak ni uz pomoć vojnih dejstava, koja smo gledali prije početka ruske specijalne vojne operacije. Od 2014. do 2022. godine više od 14.000 ljudi su postali žrtve direktnih napada na čelu s tim neonacističkim grupacijama na regione Donbasa. Ti ljudi su istupili protiv državnog prevrata, u zaštitu svog prava da učeestvuju u životu raznolike Ukrajine i da sačuvaju svoj maternji ruski jezik.

„Naša djeca u Kijevu ili Lavovu igraće se u vrtićima, a njihova, djeca Donbasa iz Donjecka i Luganska, moraće da sjede u podrumima“

Sve je to bilo maskirano antiterorističkom operacijom, ali uz korišćenje teškog naoružanja, artiljerije, višecjevnih raketnih bacača ili bombardera – protiv sopstvenog stanovništva. U vezi sa tim, Porošenko je rekao: ‘Naša djeca u Kijevu ili Lavovu će se igrati u vrtićima, a njihova djeca, djeca Donbasa, iz Donjecka i Luganska moraće da sjede u podrumima’. To je ono što im nije uspjelo: oni nisu razumjeli raznolikost Ukrajine i to da dio stanovništva koji je u tom trenutku bio ukrajinski neće dozvoliti da bude razgažen u državnom prevratu, navodno proevropskom i prodemokratskom, koji je, zapravo, krio u sebi fašizam i nacizam u najgorem obliku“.

Događaji posljednjih godina su nam jasno pokazali da dogovori s evropskim političarima ne vrijede ništa. Minski sporazumi, na primjer, bili su samo dimna zavesa, kako bi se izbjegao neminovni poraz Ukrajine 2014. godine i obezbijedilo njeno ponovno naoružavanje radi produžavanja i pogoršavanja sukoba, umjesto njegovog okončanja. Kako bi bilo moguće garantovati poštovanje sporazuma Rusije i Evropske unije u budućnosti, uzimajući u ozbir urođeno licemerje savremenih evropskih političara?

„Evropska unija, a prije svega velike zemlje koje su se jednostavno odrekel dijela svoje istorije (govorim o Njemačkoj i Francuskoj), nanijele su ogromnu štetu autoritetu diplomatije u sferi međunarodne politike. Zašto govorim o ovim dvjema zemljama? Zato što je u Minskim sporazumima, kako u prvom kompleksu dokumenata, tako i u drugom, stvorena takozvana ‘normandijska četvorka’, u čijem su sastavu pored Ukrajine i Rusije, ušle Nemačka i Francuska. Bilo je očigledno da su pregovori vođeni da bi se, teorijski, pronašlo rješenje, i u to je vjerovala jedna strana. Pored toga, mislim da su Minski sporazumi davali jasnu mogućnost za postizanje mira i integracije, odnosno za to da taj dio koji je bombardovan i protiv kog su se vodila borbena dejstva pronađe svoje mjesto u novoj Ukrajini.

Bila je, međutim, strana koja je djelovala nesavjesno, jer smo kasnije čuli jezive izjave koje podrivaju povjerenje u nas, građane Evropske unije – izjave Merkelove i Olanda o tome da je bilo očigledno da Minski sporazumi neće biti ispunjeni i da je njihov cilj da se ukrajinska armija naoružava dok ne postane najmoćnija u Evropi. Bili smo svjedoci toga. Rat i dalje traje, a prema nekim procenama, u tu armiju je bilo uloženo više od 200 milijardi evra. Očigledno je da mora da prođe veoma mnogo godina da se to povjerenje obnovi.

Na sreću, diplomatija ima mogućnost da obnavlja povjerenje uz pomoć zajedničke kontrole obje strane i poštovanje postignutih sporazuma, ali ja mislim da će to biti veoma teško. Nadajmo se da će se u Evropu nekada vrataiti zdrav razum i dobri maniri u diplomatiji, te da će ona ponovo postati pouzdan partner za Rusiju koja spada u naše susjede, s kojom moramo u svakom slučaju da održavamo odnose“.

„Američki političar rekao da je isporuka oružja Ukrajini najbolja investicija SAD u Evropu, jer oni ulažu sredstva, ali ne gube svoje vojnike“

Zbog čega Zapad nastavlja da isporučuje oružje Kijevu, ne misleći o posljedicama svojih dejstava?

„Za takozvani kolektivni Zapad, odnosno za SAD, EU, Kanadu, Australiju, Japan i Južnu Koreju, to jest sve zemlje koje su u sferi uticaja SAD, očigledno je da moraju da nastave da isporučuju oružje Kijevu da bi iscrpljivale i obuzdavale Rusiju. O tome se govori kako direktno, tako i indirektno.

Jedan aktuelni političar iz SAD je čak rekao da je to najbolja investicija za SAD i Evropu, jer oni ulažu sredstva, ali ne gube svoje vojnike. Naprotiv, njihova dejstva dovode do pogibije ruskih vojnika i vojnog iscrpljivanja Rusije. U vezi s tim, najgore je to što tokom ove dvije godine nisu jednom ili dva puta prelazili ‘crvene linije’ koje je označila Rusija. Govorim o napadima na Krim, korišćenje dalekometnog oružja za napade na rusku teritoriju ili isporuke sve razornijeg oružja koje, pritom, nije izmenilo tok rata, nego ga je samo produžilo i učinilo težim.

Svaka eskalacija takve vrste može dovesti do ‘crvene linije’ koja će kod Rusije izazvati osjećaj da je u opasnosti njeno postojanje i može je primorati da pribjegne svojoj nuklearnoj doktrini. Takvo ponašanje Zapada je apsolutno neodgovorno. Zbog toga se mora javno pohvaliti – malo njih na Zapadu postupa na taj način, ali ja jesam među takvima – strateško strpljenje ruskog predsjednika i njegovih vojnih i političkih struktura zbog toga što ne obraćaju pažnju na te provokacije i ne povećavaju pritisak i razmjere borbenih dejstva.

Ruski predsjednik je tu razliku označio vrlo jasno. Dejstva Oružanih snaga Rusije nikako ne mogu da se upoređuju s onim što su, na primjer, radile SAD, ili s onim što u ovom trenutku radi Izrael u Gazi. Uporedimo ono što se događa u specijalnoj vojnoj operaciji s onim što je bilo u Iraku. Invazija na Irak je dovela do poghibije ukupno milion njudi. A u ovom trenutku broj žrtava među civilima u Gazi je dostigao 100.000 ubijenih i ranjenih.

Mislim da će Evropska unija platiti veoma visoku cijenu za ono što ja ne bih nazvao greškama. Riječ je o aktvnoj politici konfrontacije s Rusijom, ratu koji se vodi tuđim rukama, odnosno uz pomoć nekoliko generacija Ukrajinaca. To će morati da se plati, i već se plaća, građani EU očigledno plaćaju. U političkom smislu plaća se nepostojanjem povjerenja i ogromnom ekonomskom štetom. A najgore je to što se u Evropi ponovo vodi rat“.

Vidimo da u Ukrajini bez pomoći koja stiže od Zapada nema bukvalno ničega. Ima li ta zemlja budućnost? Kako je Vi vidite?

„Ukrajinu u njenom sadašnjem vidu čeka teška budućnost. Ona je faktički izgubila više od 20 odsto svoje teritorije. To je zemlja koja preživljava zahvaljujući pomoći iz inostranstva. Da ne dobija tu ekonomsku, finansijsku i vojnu pomoć, ne bi preživjela.

Očigledno je da će Rusija morati da širi svoj pojas bezbjednosti, odnosno da ne dopusti da se ostvare pretnje u blizini njene granice. I moraće da štiti one koji su bili prinuđeni da napuste ukrajinski projekat i koji su poželjeli da se vrate u sastav Ruske Federacije, što je bilo potvrđeno i na raznim referendumima.

U skladu s tim, Ukrajinu čeka teška budućnost. Ako ne odustane od ratničkog raspoloženja i nastavi da predstavlja opasnost, mogla bi da ostane bez izlaza na more. Ako se tamo ne pojavi drugo političko rukovodstvo, koje bi htjelo da postigne mir, da osigura bezbjednost za sve, mislim da budućnost Ukrajine možemo nazvati veoma mračnom“.

„Stanovništvo Evropske unije već plaća ludačku, neograničenu podršku Ukrajini“

Može li poraz Kijeva, odnosno to što je Brisel izgubio ulog u ovom sukobu, da dovede do raspada Evropske unije?

„Stanovništvo Evropske unije već očigledno plaća ludačku, neograničenu podršku Ukrajini koja umire u ovom ratu. Ranije smo govorili o više od 200 milijardi, od kojih je, kako se smatra, Evropska unija izbrojala polovinu. To se dogodilo u trenutku kada su žitelji EU već imali ozbiljne teškoće izazvane krizama. Prvo je to bila kriza 2008. godine, kada su se srušile velike finansijske korporacije, zatim je pukao mjehur na tržištu nekretnina, potom je sve dokrajčila pandemija.

U evropskoj uniji su bili ublaženi neki zahtjevi koji se tiču dužničkih obaveza zemalja. Pojavili su se i budžeti za obnovu (Next Generation), ali ipak, koliko god to bilo čudno, nije se prešlo na politiku stvaranja pravednije i stabilnije Evropske unije, nego se dogodilo nešto potpuno suprotno. Novac je poslat za rat koji ne donosi nama, žiteljima Evropske unije, ništa dobro. Vidjeli smo kako je 12 paketa sankcija praktično poput bumeranga udarilo na evropsko stanovništvo. Prema nalogu SAD, mi smo, a prije svega Nemačka, pucali sebi u nogu, ako govorimo o nakupljanju zaliha za proizvodnju jeftine energije uz pomoć ruskog gasa. Eksplozija na cjevovodima „Severnog toka“ je dovela do očiglednih posljedica, zajedno sa sankcijama protiv Rusije. U Njemačkoj, koja je bila motor Evropske unije, već vidimo recesiju, kao i u cijeloj Evropskoj uniji, inflaciju i tridesetoprocentni rast ukupne cijene potrošačke korpe.

„Postoje države koje bi htjele da obustave pomoć Ukrajini, ali Evropska unija ima Evrposku centralnu banku i veliku moć da utiče na nepokorne zemlje“

„Postoje države koje bi htjele da obustave tu pomoć, ali Evropska unija ima evro i Evrposku centralnu banku, odnosno veliku moć da utiče na nepokorne zemlje. Vidjeli smo to u slučaju s Ukrajinom i nedavno s Mađarskom koja je odbila da i dalje učestvuje u tom programu. Očigledno je da prijetnja prekidom podrške i ekonomskog ulaganja utiče veoma ozbiljno, ali vidim da ta želja da se obustavi pomoć Kijevu raste iz dana u dan.

U zemljama juga Evrope toga nema, ali u državama poput Njemačke sve je više političara koji jasno govore da se moraju obnoviti odnosi s Rusijom i da se ne može finansirati zemlja koja vodi strašni rat i šalje u smrt stotine hiljada svojih građana – govorimo o vladi Ukrajine. To ne donosi nikakvu korist stanovništvu Evrope, naprotiv. Pretpostavljam da u budućnosti ne samo Evropsku uniju nego i NATO čeka mnoštvo potresa, jer taj rat će se završiti, a pobjednik će, kako kažu svi analitičari, biti Rusija. Mislim da će to izvršiti očigledan i odlučujući uticaj na opstanak i sastav Evropske unije, na njenu valutu, kao i na vojni savez, odnosno NATO koji je i veći od EU, jer u njega ulazi 30 zemalja. To se možda neće desiti odmah, ali će se dogoditi u budućnosti“, zaključio je Kouso.