Samostalni odbornik u Skupštini Glavnog grada i član Građanske inicijative „21. maj”, Aleksandra Saša Zeković prije par dana apelovao je da treba odustati od predloga da jedna od ulica u Podgorici ponese ime po nekadašnjem ministru odbrane SR Jugoslavije, Pavlu Bulatoviću.
Prema njegovim riječima, razlog je taj što je Bulatović bio dio politike koja je, kako kaže, izvršila „velikosrpski i marionetski puč u Crnoj Gori (1989)”.
Hajka se nastavila i narednih dana kada je ovo pitanje aktuelizovano te su reagovale brojne NVO organizacije tvrdeći da je on agitator progona bošnjačkog naroda.
Podsjećamo, predlog da Pavle Bulatović dobije ulicu u Podgorici Savjetu za davanje predloga naziva naselja, ulica i trgova uputili su odbornici Demokratske Crne Gore, Mitar Vuković i Vladimir Čađenović.
Ono što je, u cijeloj ovoj priči, najzanimljivije jeste logika kojom se vode odbornik Zeković i NVO organizacije. Kao što znamo, pojedini ljudi po kojima ulice Glavnog grada nose ime ne samo da nisu imali nikakve veze sa Crnom Gorom, nego nisu ni znali gdje i u kojem dijelu svijeta se uopšte i nalazi.
Prvi takav lik, koji prosječnom stanovniku Podgorice odmah padne na pamet, svakako je prvi predsjednik Sjedinjenih Američkih Država, Džordž Vašington, po kojem se zove bulevar ispred Sabornog Hrama Hristovog Vaskrsenja.
Druga ličnost je Emil Zola. Riječ je francuskom piscu i poeti, osnivaču nauturalizma kao pravca.
Zola ne samo da nikada nogom nije kročio na naše tlo, nego nas kao narod i državu, u svojim djelima, za razliku od engleskog poete Alfreda Tenisona – po kojem jedna od ulica nosi ime – nikada nije spomenuo, te samim tim nema nikakvih dodira sa Podgoricom.
Treći i, pored mnogih ličnosti kojima Crna Gora ama baš ništa nije značila, lik koji ima ulicu Glavnom gradu, a po kojem osnovu ju je dobio (ne) znamo (taman je Capital plaza počela da se radi, trebalo je bit’ dobar sa Arapima zbog para), je osnivač Ujedinjenih Arapskih Emirata (UAE), šeik Zaid bin Sultan al Nahijan.
No, s obzirom da je odbornik Zeković, inače bivši državni sekretar u Ministarstvu za ljudska i manjinska prava u Vladi Duška Markovića, dugo godina podržavao mafiokratski DPS i Mila Đukanovića, čiji je pošteni rovački sin Pavle Bulatović bio protivnik, vjerujemo da je veoma jasno iz kojih pobuda dolazi ovaj njegov „apel“.