REZOLUCIJA O SREBRENICI: ANTISRPSKI, ANTICRNOGORSKI I NEUSTAVNI OPŠTI AKT

Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista

„Ko ne priznaje brata za brata, priznaje tuđina za gospodara.“ (Narodna mudrost)

Dana 17.juna 2021.godine, Skupština Crne Gore je donijela Rezoluciju o Srebrenici (u daljem tekstu: Rezolucija).To je akt poltronskog dodvoravanja zapadnim centrima moći. Jasno je da zapadni megakapitalisti (vladari iz sjenke – Veliki brat) kreiraju i podržavaju onu vlast u Crnoj Gori koja će voditi antisrpsku, antipravoslavnu i antirusku politiku i koja će nepokolebljivo pomagati dalju segmentaciju (dijeljenje) srpskog etničkog i državnog prostora, međusobno udaljavanje Crne Gore i Srbije i postepeno i perfidno utapanje Crne Gore u tzv. veliku Albaniju.

Rezultati glasanja o Rezoluciji nedvosmisleno pokazuju da se za takvu ulogu napadno preporučuju Demokratska CG i Pokret URA, ali su simptomatični i uzdržani poslanici, pa čak i jedan glas „za“ Rezoluciju (Branka Bošnjak – Pokret za promjene (DF)), u okviru same koalicije „Za budućnost Crne Gore“. Premijer Krivokapić se obilato preporučio NATO paktu, te američkoj i britanskoj ambasadi, i time izdao Boga, Crkvu, učesnike blagodatnih veličanstvenih litija u Crnoj Gori kojima se nebesa raduju i građane koji su glasali za tu koaliciju. NATO pakt je, zločinački, tokom 78 dana agresije, bombardovao SRJ, to je najveća planetarna teroristička organizacija od 80-tih godina 20.vijeka do dana današnjeg i okupatorska sila na centralnoj srpskoj zemlji – Kosovu i Metohiji.

U Rezoluciji se implicitno (zaobilazno, posredno, podrazumijevajuće) nameće Srbima, kao kolektivitetu, karakter genocidnosti. I to Srbima koji su kao narod, poslije jevrejskog naroda, bili najveće žrtve genocida tokom 20. vijeka. Naime, Rezolucijom se „najoštrije osuđuje genocid u Srebrenici“, a uopšte se ne pominju masovni zločini nad pripadnicima srpskog naroda tokom građanskog rata na prostoru bivše SFRJ (prije svega u Hrvatskoj i BiH), od 1992.do 1995.godine.

Činjenično i pravno neutemeljenim presudama NATO haškog, antisrpskog, političkog kvazi „Tribunala, za „opštinski genocid“ u Srebrenici osuđeni su na dugogodišnje robije članovi vojnog i političkog rukovodstva Republike Srpske. Činjenične i pravne kvalifikacije o tom „opštinskom genocidu“ nekritički je preuzeo i Međunarodni sud pravde u predmetu po tužbi krnje BiH protiv SRJ (Srbije).

Genocid je sistematski i planski „zločin nad zločinima“ širih razmjera, pa se tako navedenim presudama, kao i Rezolucijom, jasno asocira na kolektivnu krivicu srpskoga naroda za realno počinjene zločine pojedinih Srba nad pripadnicima bošnjačkog naroda u BiH. S druge strane za masovne, planske i sistematske zločine nad Srbima gotovo niko ne odgovara, ni u BiH, ni u Hrvatskoj, ni u tzv. međunarodnoj zajednici.

Rezolucija ne doprinosi pomirenju u Crnoj Gori već, naprotiv, produbljuje podjele između Srba i Crnogoraca (koji govore srpskim jezikom, poštuju srpsko porijeklo i istoriju, te Srpsku pravoslavnu crkvu), s jedne strane, i Bošnjaka i „stoprocentnih“ dolarskih Crnogoraca (anti-Srba), s druge strane. To Rezoluciji daje i anticrnogorski karakter, jer negativno utiče na stabilnost države Crne Gore.

U daljem tekstu ću objasniti zašto je Rezolucija neustavna.

Donošenje Rezolucije predstavlja nedopustivo miješanje u unutrašnje stvari druge države – BiH i arbitriranje protivno međunarodnom pravu, povodom važnog pitanja koje je u toj državi sporno. To predstavlja kršenje člana 1. stava 1 tačke 2. Povelje UN („Ciljevi Ujedinjenih nacija su:…2. razvijanje među nacijama (državama – M.G.)) prijateljskih odnosa zasnovanih na poštovanju načela ravnopravnosti…“, kao i člana 2.stava 1. tačke 1. Povelje („…Organizacija (UN) počiva na načelu suverene jednakosti svih svojih članova (država članica-M.G.);…“

Kako je Povelja UN sastavni dio unutrašnjeg pravnog poretka Crne Gore, koja ima primat nad domaćim zakonodavstvom i neposredno se primjenjuje, to Rezolucija nije u saglasnosti sa članom 9 (Pravni poredak) Ustava Crne Gore (u daljem tekstu: Ustav).

Rezolucija nije u saglasnosti ni sa članom 15 (Odnos sa drugim državama i međunarodnim organizacijama) stav 1 Ustava, koji glasi:

„Crna Gora, na principima i pravilima međunarodnog prava, sarađuje i razvija prijateljske odnose sa drugim državama…“

Po Ustavu, rezolucija je opšti akt koji nema obavezujući karakter, to jest, koji ne proizvodi pravne posledice. Naime, u članu 10 (Granice sloboda) Ustava, propisano je:

„ U Crnoj Gori slobodno je sve što Ustavom i zakonom nije zabranjeno. Svako je obavezan da se pridržava Ustava i zakona (znači, ne i rezolucije – M.G.).

Nadalje, član 82 (Nadležnost) stav 1 tačka 3) Ustava glasi:

„Skupština:… 3) donosi druge propise i opšte akte (odluke, zaključke, rezolucije, deklaracije i preporuke);…“

Tačke Rezolucije su, protivno članu 10 Ustava, formulisane tako da taj opšti akt ima imperativni (obavezujući) karakter.

Sada ćemo analizirati pojedine tačke Rezolucije i ukazati da nijesu u saglasnosti sa Ustavom.

U tački 2) Rezolucije se „potvrđuje da se genocid dogodio na tlu Evrope nakon Drugog svjetskog rata u kojem je stradalo preko 8.000 civila bošnjačke nacionalnosti;“ .Ovako formulisana, ova tačka predstavlja uzurpaciju (neovlašćeno preuzimanje) sudske nadležnosti i nije u saglasnosti sa članom 11 (Podjela vlasti) stav 2 Ustava („Zakonodavnu vlast vrši Skupština, izvršnu vlast vrši Vlada, a sudsku sud.“) Vrijedno je pažnje ukazati da je u presudama haškog „Tribunala“ o događajima u Srebrenici „utvrđen“ različit broj žrtava bošnjačkog naroda, u rasponu od nekoliko hiljada?!

Tačkom 3) Rezolucije se „zabranjuje javno negiranje postojanja ili umanjenje genocida u Srebrenici;…“ (kao sudske, ali ne i apsolutne, neporecive istine-M.G.). Ovo nije u saglasnosti sa članom 46 (Sloboda misli, savjesti i vjeroispovijesti) stavom 1 Ustava („Svakome se jemči pravo na slobodu misli, savjesti i vjeroispovijesti…“), te sa članom 24 (Ograničenje ljudskih prava i sloboda) stavom 1 Ustava („Zajemčena ljudska prava i slobode mogu se ograničiti samo zakonom…“). Navedeno pravo je, između ostalog, zajemčeno i preciznim normama Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima, Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda, te Međunarodnim paktom o građanskim i političkim pravima.

Tačkom 4) Rezolucije se „proglašava 11.jul Danom sjećanja na žrtve Srebrenice;“ Proglašavanje državnih i drugih praznika (pa i dana sjećanja) je zakonska materija. Podsjećam da u Crnoj Gori postoji Zakon o državnim i drugim praznicima („Službeni list RCG“, broj 27/2007).

U tački 6) Rezolucije, Skupština „poziva nadležne institucije na sprovođenje istraga i procesuiranja optuženih za genocid u Srebrenici, ratne zločine i zločine protiv čovječnosti;“. Ova tačka, takođe predstavlja nedopustivo miješanje u suverenu nadležnost (organa) druge države (BiH) i krši princip „nezavisnosti“ haškog „Tribunala“. Nadalje, nije u saglasnosti sa članom 118 (Načela sudstva) stavovima 1 i 2 Ustava („Sud je samostalan i nezavisan. Sud sudi na osnovu Ustava, zakona i potvrđenih međunarodnih ugovora.“), kao ni sa članom 134 (Sastav i nadležnost) Ustava („Državno tužilaštvo je jedinstven i samostalan državni organ…“).

Kao opšti akt, rezolucija podliježe ocjeni ustavnosti, na osnovu člana 149 (Nadležnost) stava 1 tačke 2 Ustava („Ustavni sud odlučuje:…2) o saglasnosti drugih propisa i opštih akata sa Ustavom i Zakonom;…“).

Postupak pred ustavnim sudom se pokreće predlogom ili inicijativom za ocjenu ustavnosti, u skladu sa članom 150 Ustava i članom 30 Zakona o Ustavnom sudu Crne Gore. Međutim, između predloga i inicijative postoji bitna razlika, jer predlog, za razliku od inicijative, obavezuje Ustavni sud da pokrene postupak i donese odgovarajuću odluku.

Zapadni megakapitalistički vladari iz sjenke, potomci barona pljačkaša, preko američke i britanske ambasade u Podgorici, planiraju i da predstavnici albanskog i hrvatskog naroda podnesu Skupštini Crne Gore nove antisrpske rezolucije slične Rezoluciji o Srebrenici.