Posrnuće Partizana: Ko zadnji izađe neka ugasi svijetlo!

Desilo se i to u tekućoj sezoni, Partizan je poražen od Crvene zvezde u 160. večitom derbiju, čime je titula novog – starog šampiona samo dobila legitimitet.

Jer ovoga puta klub iz Humske nema pravo, niti može da se „uhvati“ ni za jedan sporan segment sa stadiona „Rajko Mitić“ gdje je glatko izgubio, na rutinu i kvalitet rivala, bez sporne odluke arbitara i došao u poziciju u kojoj se nije našao nikada od raspada bivše Jugoslavije, punih 30 godina – da strijepi da li će obezbijediti izlazak u Evropu.

Da paradoks bude veći, crno-beli su prije desetak dana slavodobitno objelodanili da su obezbijedili evropsku licencu, zarad koje su „istresli“ 2.500.000 evra iz prazne kase, obezbjeđujući novac uz pomoć štapa i kanapa i znojeći se do poslednjeg trenutka hoće li država uplatiti poslednju tranšu i pristati na reprogram već reprogramiranog poreza.

Izgleda samo da niko nije računao da ovaj tim Partizana, zajedno sa četvrtim trenerom u sezoni, što takođe predstavlja potvrdu raspada sistema, nije sposoban da na terenu izbori bolje rezultate, iako se, budimo realni, u Superligi dešavaju stvari kojima bi se, u ozbiljnim zemljama, bavili i policija i tužilaštvo.

Ali, u Humskoj prvo sami moraju da stanu pred ogledalo, od onih koji „proizvode na terenu“ do onih koji vode klub, da se zapitaju šta su to učinili, kako su velikana uvukli u „živo blato“, pa tek onda da „love vještice“ po srpskoj fudbalskoj magli.

Moraju da se zapitaju zašto im je na kraju i sreća okrenula leđa, ako su pošteni pred sobom i pred klubom čije boje brane. Isto važi i za navijače Partizana – ukoliko se oni tako više mogu i nazvati – koji su posle 73 godine postojanja crno-belih, onako raslojeni, zavađeni i zakrvljeni, sa repertoarom „Burduševog orkestra“, na stadionu Crvene zvezde svi mogli da stanu pod jednu krušku.

I to bez da se guraju, što reče poznati glumac u legendarnom filmu „Lepa sela lepo gore“. Elem, Partizan je u katastrofalnoj situaciji na svim nivoima – organizaciono, finansijski, igrački i rezultatski, a činjenica da je posle tri decenije ugrožen izlazak u Evropu, jer je tim dospio na petu poziciju, samo svjedoči o tome da klub živi od danas do sjutra, da nema jasnog plana za budućnost.

Jer pojedinci čuvaju g****e u foteljama po cijenu života i smrti, pošto su svjesni da nemaju alternativu posle Partizana.

Neki od njih se, pak, oslanjaju i na „Velikog brata“ trgujući njegovim uticajem; nekome je posao da klima glavom i bude podoban, pa samim tim ima mjesta u Humskoj, dok na terenu na prste jedne ruke može da se „prebroji“ kvalitet.

To je danas Partizan – bez uticaja u fudbalskoj, sudijskoj i svim drugim organizacijama, klub bez stava i perspektive – nažalost svih onih koji ga iskreno vole…

I, nije to od juče, griješilo se i griješi u serijama da bi na kraju „dogorjelo do nokata“, do ispadanja iz Evrope, do sramnog plasmana, do dugova koji se procjenjuju i da više desetina miliona evra i kriju, do neplaćenih doprinosa, višemjesečnih markica za prevoz, medicinskih usluga, odlazaka najtalentovanijih igrača, tužbi koje će kad-tad doći na naplatu… Ko je kriv – svi.