Pir nacoša u Bemaksu

Piše: Bećir Vuković

Kad se neodgovorni ljudi domognu moći i vlasti, onda nikakvo čudo nije nacionalističko pirovanje kakvo ste prethodnih dana mogli da pratite u areni Bemaks.

Završen je “Internacionalni sajam knjiga“, manifestacija beščašća najgore vrste, na kome je otvoreno demonstriran koncept kulture bez temeljne, izvorne kulture oličene u petrovićevskom nasleđu.

Kako se zove velika “kulturna“ manifestacija ako na njoj ne učestvuje niti jedan član Udruženja književnika Crne Gore, a u programu učestvuju jastrebovi elitne dukljanske kulture, tačnije – antisrpske kulture. Ta takozvana kultura ima samo jedno ime – antisrpstvo!

Po zlu se pamti kultura antisemitizma, i strahujemo da se primjenjuje isti “kulturni obrazac“ u projektima cinično nazvanim – “internacionalnim“, kako se zvalo ovo opštinsko nedonošče, koje je na svijet donio Migo zvani Koverat, i Vlado zvani Kilibardin doktor, i Čirgićev asistent.

Riječ je o glavnom izviđaču radova u Bemaks areni, koji je pride i odbornik DPS – a, istovremeno i doktor čiji doktorat osporavaju i njegovi mentori, svi osim Kilibarde, koji je položio sve nade na ovog mladog trabanta i već prekaljenog borca protiv srpske kulture, i uopšte, protiv postojanja ma čega srpskog u Crnoj Gori.

Eto zašto nema na tzv. “Internacionalnom“ sajmu ničeg, osim nacionalnog i nacionalističkog i šovinističkog pira ambicioznih nacoša koji bi Crnu Goru da organizuju po modelu NDH. Ovo je bio sajam drugosrbijanskih, mladohrvatskih i mladocrnogorskih srbofoba i preduzetnika, uključenih u zajednički poduhvat etnički čistog kulturnog crnogorskog modela.

Sve to uz zdušnu podršku Vlade i Opštine Podgorica, koji tuže sve one koji tako blizu – po Crnoj Gori – , pjevaju “Tamo daleko“, i sve one koji oganizuju humanitarne koncerte, jer nema humanosti za bilo kakve srpske stvari, pogotovu ne za crkve i manastire.

Ali da ne ispadne da sve kritikujemo, ovaj Sajam je imao i dobrih strana: pokazao je organizatorima da i pored besomučne i dobro organizovane kampanje, nijesu uspjeli da dozovu građane na njihove programe – tako da su sami sebe slušali.

Kilibarda – sada već sa glavom kao da je prenoćila u tegli sa formalinom – imao je književno veče, na kojem je bilo troje studenata, i dvoje u prolazu. Iako ga niko ne pita i još manje sluša, i dalje somnabulno vergla da je bio u zabludi. Zabludu je ponavljao i niz hodnik, dok su ga odvodili Čirgić, i Vojinović, pridržavajući, sa strana.

Stoti put ponovimo da je ovaj šovinistički pir bio o trošku svih građana, a, isplaćivani su visoki honorari učesnicima i saučesnicima. Plus hoteli, plus prevoz, plus saputnice… Po stoti put javno su demonstrirali kako troše naše pare na svoje orgije, samozadavoljavajući se u istom krugu istomišljenika, jer u publici su bili samo Kilibardini, Čirgićevi i Vojinojevićevi studenti, koji će dobiti prelazne ocjene zarad lojalnosti i podrške, i aplauza svojim gazdama.

Sajmovi budu i prođu, sve teče (ali ne teče rijeka nego voda), a poruke ništa ne može oprati, i ostaju trajno i mučno podsjećajući na bojkot i jasnu liniju razdvajanja i nepripadanja srpskih pisaca iz Crne Gore eliti koja predstavlja Crnu Goru! Među brojnim piscima ovog Sajma nema nijednog pjesnika ili proznog pisaca i Crne Gore koji piše srpskim jezikom!

Gdje su sada šanse srpskih pisaca iz Crne Gore. U državi zarobljenoj podjelama i mržnjom – nigdje. Srpski pisci iz Crne Gore – jednostavno ne mogu da učestvuju na književnim mnifestacijama u Crnoj Gori. Praksa, za svaku pohvalu. Da ne pominjemo kulturu, ljudska prava, demokratiju, sve ono čega su im puna usta pusta. I, svi žmure pred tim činjenicama! A svake noći nekakve buđave lutke, spodobe, divane na svim medijima o multikulturalnosti, i sličnim, lažima.

Uglavnom, u programima je učestvovao samo jedan književni, tj. paraknjiževni klan autora, koji su prepoznati kao pisci koji se bore protiv srpskog jezika i ćirilice, a koji koriste neograničeni opštinski budžet (opet i opet da ponovimo – novac svih poreskih obaveznika), pa i onih koji, eto, nekim čudom, pišu srpskim jezikom.

A, organizatori, zakleti nacoši, ponovo su doživjeli debakl sudeći po ovom njihovom nedonoščetu, koje je po ko zna koji put preživjelo bojkot kulturne javnosti, pa čak i od strane onih medija koji su ranije pratili razvoj nedonoščeta, i njegove aktivnosti, i brbuskanje, a koji su očigledno – vidjeli o čemu se radi.

Bemaks dvorana nije se proslavila organizujući ovaj program, jer sve je moglo da stane u onaj jedan betonski hodnik koji ne prokišnjava, uključujući i štandove, i malobrojnu, i prevarenu publiku. I ne treba sumnjati u dobre namjere organizatora ovog šovinističkog sajma knjiga – nije ih bilo!