Na pomolu novi prelet: Milivoje Radović, vrli DPS-ovac bi da sleti u fotelju guvenera Centralne Banke

Kako ljudi očas posla mijenjaju ideologije primjera je nebrojeno i u knjigama i u životu. Svaki dan ta galerija likova, posebno u prilikama kakve su trenutno naše, dobije neki novi koloritni portret. Samo prospi šaku žita, čitaj ponudi dobru fotelju, i goluba preletača neće manjkati. Jedan od takvih, veoma “pragmatičnih” se ovih sedmica nada preletu. Riječ je o Milivoju Miću Radoviću, profesoru Ekonomskog fakulteta u Podgorici.

 

Nada se Mićo i lobira na sve strane da se dokopa pozicije guvenera Centralne Banke Crne Gore.

U Podgorici i njegovom rodnom Bijelom Polju, svako ko zna da nabroji makar još pet DPS-ovaca, osim Mila, koje je vidio na televiziji, zna da je Milivoje makar posljednje dvije decenije bio vrli DPS-ovac.

I tako je prije četvrt vijeka diplomirao i partijski prepoznat kao jedan od pulena Veselina Vukotića – gurua momišićke ekonomske škole, Radoviću, uz zaposlenje na Ekonomskom fakultetu, nije manjkalo partijskih funkcija.

Za ozbiljne akademske prilike, gdje ih ima, Radović je nevjerovatno brzo od svršenog studenta 1995. godine preletio postdipomske studije i magistraturu, doktorske studije, docenturu, profesorska zvanja i doletio do pozicije dekana Ekonomskog fakulteta 2013. godine. Teško ćete, i u okruženju, lako naći sličan primjer na iole ozbiljnoj visokoškolskoj ustanovi. Razlog je taj što se u normalnim sredinama i ozbiljnim školama za dekana bira neko iz reda najiskusnijih redovnih profesora sa makar decenijom staža u tom zvanju.

Kod nas se za dekane biraju i docenti – momčići. Ništa čudno, ako su nam odreda direktori osnovnih i srednjih škola nastavnici fiskulture. Još ilustrativnije na čelu najveće obrazovne institucije u državi – Univerziteta Crne Gore, nalazi se “doktor loptanja” Duško Bjelica.

Nego da se vratimo Milivoju. Osim što je bio dekan i obavljao različite funkcije u visokoobrazovnom sistemu, poput rukovodioca Studija menadžmenta u rodnom Bijelom Polju od 2005. do 2009., Radoviću nijesu bila nimalo mrska Vladina postavljenja.

“U periodu februar –novembar 2003. godine obavljao je funkciju lidera grupe za tržište rada i zaposlenost u PRSP (Projekat strategije smanjenja siromaštva) timaVlade Crne Gore. U periodu januar-jun 2005. godine bio je lider grupe za regionalni razvoj i tržište rada PRSP tima”, piše u njegovoj zvaničnoj biografiji na sajtu Ekonomskog fakulteta. Prije njega borbom protiv siromaštva, na tom “nuačnom” nivou, bavila se njegova profesorica, kasnije ministarka i potpredsjednica Vlade, Gordana Đurović.

Profesor Radovića, koji sada pokušava mladim i neinformisanim ministrima i liderima političkih partija, da se nametne kao “nezavisni ekspert”, Vlada ( čitaj partija DPS) imenovala je za člana Savjeta Centralne banke i bio je na toj poziciji od 2010. do 2018. godine.

Iako ovo nije sredina koja ima kulturu sjećanja i kao da svi sve brzo zaboravimo, valja podsjetiti na to da je Radović tek prije nepunu godinu napravio otklon od svoje partije. I to folklorni. U Podgorici se slikao sa grupom univerzitetskih profesora koji su podržali litije, a u rodnom Bijelom Polju je umjesto da šeta u litije ispijao kafe sa partijskim drugovima. Nije znao ko će pobijediti pa je htio da ostane dobar i sa jednima i sa drugima.

Bio je, krajem prošlog milenijuma, jedan njegov zemljak bivši poslanik DPS, koji, kada su se razišli Momo i Milo, mjesec dana nije izlazio iz stana da ga ne bi ko pitao za koga je.

Folklornost njegovog preleta se najbolje ogleda na fotografiji na kojoj se u prvom planu vidi on kada sa mnoštvom građana ispred policijske stanice u Podgorici dočekuje mitropolita Amfilohija, kojeg je tada podgorička policija zadržala i maltretirala nekoliko sati iz do danas neobjašnjenih razloga.

Na toj fotografiji se vidi kako Radović skušeno i ponizno, kao da traži oproštaj (što i jeste suština tog gesta kada se iskreno pristupa) čini malu metaniju, odnosno vrši naklon pred mitropolitom Amfilohijem u znak poštovanja i naslanja svoju glavu na njegovu desnu ruku.

Ipak Radović, valjda želeći da se vidi ko metaniše ne cjeliva Mitropolitovu desnicu nego, valjda slučajno , okreće glavu na stranu sa koje sijevaju blicevi fotoreportera samo oslanja obraz. Vjerovatno je mnogima koji ga znaju, a vidjeli su tu scenu, tada bilo “žalije” njega, nego mitropolita koji je duže od pet sati trpio maltertiranje u stanici policije.

U prilog priči o partijskom presedanu Radovića još podatak da je njegov rođeni brat Saša Radović godinama unazad, do danas, direktor Dječije bolnice u Podgorici. Opšte je mjesto da u protekle tri decenije niko nije mogao postati ni pomoćnik direktora osnovne škole u nekoj zabiti, ili šef ambulante u nekom selu, a da nije bio partijski prepoznat, odnosno da nije bio aktivni depeesovac.

Foto: „Vijesti“