Od kako je formirana 44. Vlada Crne Gore neprestana su tiha podmetanja i sukobi između Vladinih političkih činilaca. Pitanje direktora policije, miješanje u bezbjednosni sektor koji drži druga politička partija, neslaganja i ostavke unutar partija zbog političkih sukoba i najave formiranja nekih novih samo su neka od tačaka sukoba partija pobjednica izbora iz 2023. godine.
Ono što svakako jeste interesantno jeste da sve ove partije koje su trenutni akteri Vlade baštine gotovo iste politike a to su – prozapadna i evroatlantska perspektiva Crne Gore, politička netrpeljivost prema Ruskoj federaciji kao i apsolutno priznanje lažne države Kosovo.
Ono što jeste krajnje interesantno jeste da u partijama ovih evroatlantskih petlića i dan danas, pored gorenavedenih činjenica, postoje članovi, simpatizeri ili glasači srpske nacionalnosti. Oni su, ne vjerujući partijama koje baštine srpsku politiku, svoj glas povjerili onima koji iz dana u dan, iz konferencije u konferenciju, omalovažavaju srpski narod Crne Gore dok su ih oni bespogovorno pratili. Zamazivali su ovi evroatlantisti oči građanima pričom o povećanju plata, o državi koja će biti primjer svima u regionu, koja će uživati u evrounijskom raju samo ako bi im građani povjerili glas.
I ključna stvar zbog koje su građani glasali ove partije jeste činjenica da neće formirati vlasti sa DPS-om. Međutim, upravo su ove političke struje bile prve u redu da „uhljebe“ sve dezertere iz sada ekstremizovanog DPS-a i da one koji su 2020. godine glasale za politiku traktorijada i egzodusa dijela svog naroda iz zemlje.
Ali sve sada dolazi na naplatu. Međusobna netrpeljivost onih koji baštine istovjetnu politiku, ostavke, politička prepucavanja preko leđa čitave Vlade Crne Gore zbog pojedinih pozicija, optuživanja na Odborima – upravo su to tekovine politika ovih mladih evroatlantskih petlića koji su se igrom slučaja, koristeći političku situaciju, došli na pozicije odlučivanja, sa kojih iz dana u dan pokazuju nesposobnost da sprovedu obećanja koja su obećali građanima u predizbornoj kampanji, već građanima iz dana u dan priređuju politički reality show, na nivou koji lako može parirati Zadrugazi ili Farmi.
Sa druge strane, interesantno je posmatrati srpski politički blok u ovom momentu. Jasno je da je ovaj blok doživio jak udarac 2020. godine nakon što je bivši i nikad prežaljeni premijer Zdravko Krivokapić predstavnike najjačeg bloka srpskog naroda iz nekadašnjeg DF-a držao van Vlade. Predstavnici srpskih partija jesu bili razjedinjeni, ali nakon 2023. i vanrednih izbora, to gotovo da je nestalo, te srpski političari kreću u proces političkog ujedinjenja ne bi li pokušali da povrate snagu od 2020. godine a da se nikada ne bi više dogodilo rasipanje srpskih glasova ka onim političkim akterima kojima je, na primjer, lažno Kosovo država.
Očigledno je da nema tih zapadnih ambasada niti međunarodnih adresa koji mogu izmiriti ove zavađene evroatlantističke političke princeze koji trenutno sjede u Vladi Crne Gore, a vidjećemo kakav će biti epilog ove situacije. Ono što svakako jeste jasno je da se 2023. godina više nikada ne smije ponoviti srpskom narodu Crne Gore te da se moraju zbiti snage u odbrani prava tog dijela građana Crne Gore te da se i mišljenje tog dijela građana mora uvažavati, naročito na spoljnopolitičkom planu, naročito po pitanju sankcija Rusiji i priznanja lažne države Kosovo.