Hrvatska ponovo spremna, za Domovinski pokret
Mogu se naći brojni slučajevi balkanskih lidera i njihovih dvojnika – imaju oni ista imena, datum rođenja i roditelje, ali su im lice i govor sasvim drugačiji nakon što su otišli kod nekog plastičnog i mentalnog hirurga. Nekada se građanski Beograd grozio Rade Trajković, najekstremnije pripadnice radikalne stranke koja bi svojim fašističkim ispadima bacala i „bijele orlove“ u nesvjest. Onda se poslije nekoliko godina pojavila jedna sasvim druga Rada koje ni zapadni ambasadori, ni N1 ni ”Danas” ni albanski lideri ne mogu da se dovoljno nagledaju, a svaka njena misao im je djelovala kao poslanica ženskog Hegela iz Čaglavice.
Nije još utvrđeno na kom je aerodromskom terminalu nestala ona, a nastala ova Rada, ali Aljbin Kurti i danas žali što ne može da nađe još nekog Srbina sa kojim može da gradi kosovsku demokratiju. Jer Rada jeste velika, ali ipak mala za tako velike mulietničke ambicije.
Sasvim obrnut razvojni put imao je Velimir Ilić koji je uoči pada Miloševića bio velika zvezda nastupajuće demokratije, a njegov Čačak postao žila kucavica evropskih promjena – grad u kojem se rađaju Građanski parlament, programi „Nafta za demokratiju“, „Asfalt za demokratiju“. Nikada se nije rodio lider iz provincije koga su tako obožavali Vesna Pešić i ostali junaci NVO sektora. Onda se, kao u nekoj parodiji dr Džekila i mr Hajda, preko noći pojavio neki novi Velja Ilić koji je zapravo neopisivi primitivac, sklon četništvu, mizoginiji ili korupciji.
Nije jasno da li je zamjena identita obavljena na nekom terminalu beogradskog ili nekog velikog zapadnog aerodroma, ali su takvi preobražaji ostali samo detalji u priči o tragikomičnim političkim transformacijama u Srbiji. Ali u Hrvatskoj slučaj najveće promene identiteta nije detalj u nekom političkom vodvilju – on je vlasnik svih ključeva za buduću vladu.
Prije samo pola godine, lider Domovinskog pokreta i gradonačelnik Vukovara Ivan Penava govorio je da svakome kome se ne sviđa slovo U i parola Za dom spremni nije dobrodošao u Vukovar. Prije te izjave, Penava je postao popularan političar, jer je ponosno razbijao table sa ćiriličnim natpisima, govorio da se protivi zakonu kojim u opštinama sa 30 odsto srpske manjine treba organizovati dvojezičnu nastavu.
Nije poznato da li je ljudima smetala tabla sa slovom U i ustaškim pozdravom koja se godinama nalazi u kabinetu gradonačelnika Vukovara, ili su se potrudili da je ne primete, ali je poznato da se po završetku izbora pojavio sasvim novi Penava, za čiju se naklonost strastveno bore i ljevica, i desnica, potomci partizana, i ustaša, tvrdi zagovornici LGBT prava i još tvrđi zagovornici tradicionalnih vrednosti od kojih se i Katolička crkva lagano distancira.
Sa pobjedničkim osmjehom na licu, Penava je ponovio svoj glavni izborni adut – nikada nećemo biti u koaliciji sa Miloradom Pupovcem i njegovom strankom. Na pitanja dosadnih novinara, Penava je blago iznerviran odgovorio da nije protiv srpske manjine i da će rado razgovarati sa Srbima koji bi zajedno sa njim slavili ”Oluju”, ali da ne dolazi u obzir nikakva saradnja sa Samostalnom demokratskom srpskom strankom, koja izgleda ima podršku srpskih glasača.
Penava je tom izjavom samo na najubjedljviji način potvrdio propagandni obrazac eksjugoslovenskih naroda koji se bore protiv srpske hegemonije – mi gorimo od želje da sarađujemo sa Srbima, imamo među najboljim prijateljima Srbe, ali nikako ne možemo da sarađujemo sa poslanicima i liderima koje Srbi šalju u naš parlament. I kada će se više opametiti ti divni Srbi i početi da glasaju za prave lidere.
Tako je Aljbin Kurti našao već navedenu Radu Trajković, Željko Komšić za specijalnog savetnika imenovao Čedu Jovanovića, Milo Đukanović je za potrebe svog privatnog univerziteta angažovao cvet poštene srpske inteligencije, koja se neumorno bori protiv diktature i lopovluka u Srbiji iako im je rektor Veselin Vukotić već mesecima u zatvoru zbog organizovanog kriminala. Zar ne vidite da mi nemamo baš ništa protiv Srba, posebno onih koje pošteno platimo, kao da poručuju razni balkanski lideri i vlasnici licenci za multietničku demokratiju.
Lider bosanskih muslimana i sin prvog predsednika BiH, Bakir Izetbegović je bio iskren u jednom intervjuu kada je nervozno prokomentarisao zašto Srbi stalno biraju pogrešne lidere, rekavši da su Srbi loš narod. Nijedna nevladina organizacija, niti zapadna ambasada nije primetila da bi to moglo da ima veze sa govorom mržnje.
Glasnija vrsta ćutanja događa se ovih dana u Hrvatskoj, kada se kao glavni uslov za sastav vlade ističe da u njoj ne sme biti mesta za stranku srpske manjine. I dok je sve jasnije da su sve relevantne političke stranke za Domovinski pokret spremne, ni dalje nije jasno kako glasi magnum crimen jedine srpske stranke u hrvatskom parlamentu.
Da li je dovoljno da Penava i njegovi saborci kažu da oni dobro znaju šta su poslanici SDSS radili ili rade protiv hrvatske države? Ili što je srpski portal i nedeljnik ”Novosti”, koji okuplja kolumniste pokojnog ”Ferala” poput Borisa Dežulovića, Viktora Ivančića, veoma kritičan prema vlastima matične Srbije ali i hrvatskim nacionalistima i njihovim tajnim uzorima koji su nekada bili za dom spremni?
Koliko je dirljiva potreba da se pokaže kako list srpske manjine ima veliki otklon prema matici ili zvaničnom Beogradu pokazuje urnebesni tekst nekog intelektualca u pokušaju o najavljenom koncertu Nika Kejva u Beogradu na vodi. Zbog koncerta zakazanog za dva meseca se navodno već dogodio veliki, kod nas neprimećeni raskol ili prelom u mozgu srpske elite – dio bi otišao jer Nika iskreno vole, ali drugi su više razočarani što se Kejv prodao Vučiću nego što su bili ikada očarani njegovom muzikom.
”Postoji neka vrsta nevidljivog zida izmeću Beograda i Beograda na vodi i ta se granica ne prelazi bez velike nužde”, objašnjava apostolski mudro književni kritičar Teofil Pančić u tekstu ”Kejv na vodi”.
Lider Srba u Hrvatskoj Milorad Pupovac je u zvaničnom ili nezvaničnom Beogradu često doživljavan kao lider koji se utapa u kompromiserskoj ili pretjerano pomiriteljskoj politici ali je na kraju postao glavna prepreka hadezeovcima, socijaldemoratama da dođu do srca „hrvatskog desnila“, tj. gospodina Penave.
Neki komedijant slučaj iz nacionalne povijesti, historije ili histerije učinio je da bivši potpredsjednik vlade iz redova SDSS Boris Milošević već proročanski ispunio konture iz Penavinog ili domovinskog fotorobota za dobrog partnera kada je 2020. bio prvi srpski lider na obilježavanju ”Oluje” u Kninu, ali je kasnije napustio vladu zbog korupcije. Naoružan strpljenjem i ozbiljnim diplomatskim veštinama, Pupovac je uspeo da postane stabilan partner u hrvatskoj vladi, utiče na vraćanje imovine i ostalih otetih ljudskih prava srpskoj zajednici, ali je svejedno ostao sumnjivo lice u hrvatskoj politici.
Toliko sumnjivo da je Domovinskom pokretu kao glavni izborni adut bilo dovoljno obećanje da će izbaciti Srbe iz vlade, a da obje strane hrvatskog političkog spektra dožive kao neki sporedni, usputni problem u pravljenju iste. Nešto veći problem je nastao kada su i ostali manjinski poslanici saopštili da će biti jedinstveni odnosno pokazali solidarnost sa SDSS-om i Pupovcem, što je postizbornu berzu učinilo težom.
Trebalo bi da ostane upamćeno da je Hrvatsko novinarsko društvo jedina nevladina organizacija ili ustanova u Hrvatskoj koja je reagovala na najavu Domovinskog pokreta da će Hrvatska kao ponosna članica EU, ako oni uđu u vladu, ukinuti list srpske manjine. U obraćanju javnosti ističu da su neprijatno iznenađeni velikom šutnjom, a predsjednik HND Hrvoje Zovko uporedio je „domovince“ sa Crvenim kmerima koji će posle obračuna sa „Novostima“” početi da „uvode svoje hrvatstvo u medije“.
Ali svejedno je ta opšta parada redizajniranog ustaštva naišla na opšte ćutanje – Hrvatski helsinški odbor je, možda, na nekom kolektivnom seminaru o borbi protiv srpskog genocida. Ako uopšte djeluje. Zapadni ambasadori možda vjeruju da bi svaka vlada u regionu morala da izabere par lojalnih i konstruktivnih Srba. Ako i oni nisu otišli na ferije. A beogradski veterani u borbi protiv nacionalizama ostaju kao stena uvereni da na Balkanu postoji samo jedan maligni nacionalizam.
Tako je, nekako, paradoksalno Penava ostao najiskreniji ili, modernije rečeno, najtransparentniji lider na hrvatskoj izložbi političke netrpeljivosti. Prošle godine su one poruke o slovu U djelovalo nekako anahrono i suviše očigledno, ali je ove godine postalo nekako mekše i prihvatljivije ako kažete da možete sa svima, ali ne i sa predstavnicima Srba. Neko je već tako govorio.
(rt.rs)