GENERAL RATKO MLADIĆ – SRPSKI HEROJ KOJI SE U SRPSKOJ ZEMLJI MORAO SKRIVATI OD SRPSKE VLASTI

Piše:Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista

     „Od slobodnog čovjeka ne može se napraviti rob,
                                     jer je slobodan čovjek slobodan i u zatvoru“ (Platon)

General Ratko Mladić (78) je bio komandant Vojske Republike Srpske, u kritično vrijeme od 1992. do 1995.godine, tokom građanskom rata u BiH koji je srpskom narodu nametnut od njegovih vjekovnih neprijatelja. On je jedan od najzaslužnijih za spas prekodrinskih Srba i opstanak Republike Srpske.

Protiv generala Mladića, još 1995.godine, podignuta je i objavljena prva optužnica za navodno kršenje međunarodnog humanitarnog prava. Optužnica je podignuta pred nelegalnim i nelegitimnim Međunarodnim krivičnim tribunalom za bivšu Jugoslaviju u Hagu (u daljem tekstu: „Tribunal“). Utemeljene argumente o nelegalnosti i nelegitimnosti tog političkog i antisrpskog „Suda“, te u vezi događaja u Srebrenici, u julu 1995.godine, iznio sam u svojim tekstovima „U Srebrenici nije počinjen genocid“ i „Otmica i izručenje Slobodana Miloševića nelegalnom i nelegitimnom haškom kvazi tribunalu“, koje su objavili portali IN4S, „Pogled“, „Vidovdan“ i „Iskra“.

Odmah po objavljivanju optužnice, počela je potraga međunarodnih plaćenika i srpskih i bjelosvjetskih hulja i plaćenika za generalom, radi njegovog kidnapovanja i isporučivanja „Tribunalu“. Od puča, 5.oktobra 2000.godine, kada je na vlast u Srbiji došla, od zapadnih moćnika instalirana, marionetska DOS-ovska vlast, general Mladić (kao i bivši predsjednik Republike Srpske Radovan Karadžić i drugi srpski heroji) morao je da se skriva, u srpskoj zemlji, i od srpske vlasti.

Sveti Vasilije Ostroški Čudotvorac Milostivi je, još 18. oktobra 2010.godine, mojoj supruzi Dragici ukazao da su Boris Tadić i Ivica Dačić na tragu generalu Mladiću i „samo čekaju pogodan trenutak da ga kidnapuju“. Ukazanje smo odmah prenijeli ruskim ambasadama u Podgorici i Beogradu i na druge adrese.

General je uhapšen (tačnije, kidnapovan) 26.maja 2011.godine, u selu Lazarevo kod Zrenjanina, u kući njegovih rođaka. Zamjenik predsjednika Vlade Srbije i ministar unutrašnjih poslova Ivica Dačić je izjavio da su generala Mladića uhapsili pripadnici Bezbednosno – informativne agencije (BIA) i Službe za otkrivanje ratnih zločina. A tadašnji predsjednik Srbije Boris Tadić je slavodobitno kazao da je hapšenjem generala Mladića „zatvoreno još jedno poglavlje u istoriji ove države“ i izrazio nadu „da će to doprineti potpunom pomirenju u regiji“. Tadić je tada i nečasno izjavio:
„Okončali smo težak period i skinuli ljagu sa Srbije i njenog naroda?!“

Poslije svega pet dana, 31.maja, general Mladić je sramno ekspresno predat „Tribunalu“, uz drastično kršenje njegovih ustavnih prava kao čovjeka i građanina i državljanina Srbije.
General Mladić je uhapšen i predat „Tribunalu“ na osnovu neustavnog Zakona o saradnji Savezne Republike Jugoslavije sa Međunarodnim tribunalom za krivično gonjenje lica odgovornih za teška kršenja međunarodnog humanitarnog prava počinjenih na teritoriji bivše Jugoslavije od 1991.godine („Službeni list SRJ“, broj 18/2002, od 11. aprila 2002.godine). Taj zakon je neustavan jer nije bio u saglasnosti sa članom 17 stav 3 Ustava SRJ iz 1992.godine („Jugoslovenski državljanin ne može biti…izručen drugoj državi“), kao ni sa članom 47. stav 2. Ustava Srbije iz 1990.godine („Građanin Republike Srbije ne može biti…eskstradiran“).

Koliko su tadašnji „dvorski pravnici“ duboko zašli u neustavnost , vidi se iz formulacije člana 2 ovog Zakona:
„Međunarodni krivični tribunal je sud obrazovan od strane Saveta bezbednosti Organizacije ujedinjenih nacija, te se u saradnji Savezne Republike Jugoslavije sa tim tribunalom ne primenjuju opšta pravila i propisi koji regulišu saradnju sa stranim državama u oblasti pravosuđa.

Odredbe Statuta Međunarodnog krivičnog tribunala su opšte prihvaćena pravila međunarodnog prava.“

Drugim riječima, normirano je da, u saradnji sa nelegalnim i nelegitimnim „Tribunalom“, ne treba poštovati ni ustav ni zakon ni kodifikovano međunarodno pravo, a odredbe Statuta tog „Suda“, koji je, takođe, protivan međunarodnom pravu (što ću kasnije objasniti), sračunato su i netačno, radi obmane javnosti, definisane kao opšteprihvaćena pravila međunarodnog prava.

Dana 22.novembra 2017.godine, pretresno vijeće „Tribunala“ donijelo je nezakonitu i dokazno neutemeljenu osuđujuću presudu, kršenjem međunarodnog humanitarnog prava i uz pomoć lažnih iskaza zaštićenog svjedoka (nažalost, Srbina) i generalu Mladiću izreklo doživotnu kaznu zatvora, za „genocid“ (u Srebrenici); progon, istrebljivanje, ubistva, deportaciju i nehumana djela kao zločine protiv čovječnosti; i ubistva, terorisanje, protivpravne napade na civilna lica i uzimanje talaca, kao kršenje zakona i običaja ratovanja.

U presudi je navedeno da, kao komandant Glavnog štaba Vojske Republike Srpske (VRS), general Mladić snosi odgovornost za počinjenje tih zločina, s obzirom da je „značajno doprinio“ i na „vodeću i presudnu ulogu“ koju je odigrao u, čak. četiri udružena zločinačka poduhvata (UZP), u cilju „trajnog uklanjanja bosanskih muslimana i Hrvata s područja na kojima su Srbi u BiH polagali pravo“; „u vezi sa Sarajevom, koji je za cilj imao širenje terora nad civilnim stanovništvom sprovođenjem kampanje snajperskog djelovanja i granatiranja“; „…u vezi sa Srebrenicom, koji je za cilj imao eliminaciju bosanskih muslimana u Srebrenici…“; i „…u vezi sa uzimanjem talaca, koji je za cilj imao zarobljavanje pripadnika UN-a…i njihovo zatočavanje na strateškim vojnim lokacijama, kao bi se spriječili vazdušni napadi (agresija – M.G.)…NATO-a na vojne ciljeve bosanskih Srba, od maja do juna 1995.godine.“

Pretresno vijeće je osudilo generala Mladića primjenom člana 7 stav 1 Statuta „Tribunala“, jer su „ponašanje i njegov položaj nadređenog sažeti u okviru ponašanja, na osnovu kojeg je utvrđeno njegovo učešće u četiri UZP-a“, te da je „izvršio zloupotrebu službenog položaja nadređenog lica“. Vijeće je zaključilo da su „Mladićeva djela u tolikoj mjeri doprinijela počinjenju zločina da, bez njih, ti zločini ne bi bili počinjeni na takav način“.

U članu 7 (Individualna krivična odgovornost) stav 1 Statuta, uopšte se ne pominje udruženi zločinački poduhvat, već je propisano da „osoba koja je planirala, podsticala, naredila, počinila ili na drugi način pomogla i podržala planiranje, pripremu ili izvršenje nekog krivičnog djela…snosi individualnu odgovornost za to djelo“.

General Mladić je osuđen po 10 od 11 tačaka optužnice. Oslobođen je samo po jednoj tački optužnice koja ga je teretila za genocid u šest opština u BiH.

Da je „Tribunal“ inkvizitorski sud dokazuju, ne samo činjenica da ga insitucionalno čine i „Sud“ i „Tužilaštvo“, nego i same odredbe njegovog Statuta. Naime, po Statutu, „Tribunal“ je „nadležan da krivično goni“ (eng. „shall have the power to prosecute…“) osobe odgovorne za teška kršenja međunarodnog humanitarnog prava…“ Ovakav „Sud“ potvrđuje ono narodno „kadija te tuži, kadija ti sudi“. Glagol „goniti“ (to prosecute) primjeren je tužilaštvu, a ne sudu. U savremenom pravu, prirodno je i zakonito, da sud sudi, a tužilaštvo goni počinoce krivičnih djela.

General Mladić je osuđen zbog pripadnosti udruženim zločinačkim poduhvatima, koja krivično-pravna konstrukcija, kao što sam već naveo, nije predviđena Statutom „Tribunala“. Time je narušen princip zakonitosti („nullum crimen sine lege“ i „nulla poena sine lege“), koji imperativno obavezuju sud da neku osobu može osuditi za krivično djelo i izreći mu kaznu (sankciju) samo ako su, prethodno, jasno i precizno, propisani zakonom ili međunarodnim konvencijama.

Britanski tužilac Džefri Najs je u svojim optužnicama protiv Slobodana Miloševića prvi put upotrijebio konstrukciju „udruženi zločinački poduhvat“ (eng. „Joint Criminal Enterprise“-JCE), da bi se Milošević lakše osudio bez direktnih dokaza. Ovim pravnim inženjeringom, tužilaštvo ne mora da dokazuje da je neko naredio izvršenje krivičnog djela , već samo da nije ništa preduzeo da spriječi zločin i da se procesuiraju počinioci. Ta konstrukcija podrazumijeva da se individualna odgovornost u kolektivnim krivičnim djelima može pripisati i objektivnim kriterijumima (objektivno tumačenje individualne krivične odgovornosti). Kao kategorija proširene odgovornosti sekundarnih učesnika u krivičnim djelima (naredbodavaca, saizvršilaca, podstrekača, pomagača) postojala je u britanskom krivičnom pravosuđu, od 1984.do 2016.godine,kada je Vrhovni sud UK „uklonio“ iz pravnog poretka.

UZP je vrsta akcesorne krivične odgovornosti, utemeljene na učešću u ostvarivanju „zajedničkog plana“, koji ne mora biti formalan ni precizan, „Tribunal“ je ovu konstrukciju koristio da bi osudio srpsko političko i vojno rukovodstvo, kojima na druge zakonite načine nije mogao utvrditi individualnu krivičnu odgovornost. Za izricanje osuda na drakonske vremenske kazne bilo je dovoljno da je krivično djelo (zločin) počinjen prema (od „Tužilaštva“ iskonstruisanom i od „Suda“ potvrđenom) zajedničkom planu, bez obzira da li su djela počinjena od člana grupe ili ne.

Suština je u tome da se sekundarni počinilac krivičnog djela, koji se ne može osuditi primjenom subjektivnih elemenata bića krivičnog djela, osudi za to djelo, pod uslovom da sud utvrdi da je „mogao da predvidi mogućnost da ga lice sa kojim je bio povezan u nekom trenutku učini“. Ovo znači da je optuženik – Srbin, pripadnik političkog i/ili vojnog rukovodstva Republike Srpske i SRJ, mogao biti osuđen na osnovu dokazno neutemeljene i potpuno arbitrerne procjene suda da je mogao da „predvidi“ izvršenje krivičnog djela.

Znači, nije bilo neophodno dokazivanje subjektivnog odnosa „počinioca“ prema djelu (namjera, umišljaj), već krivična odgovornost proizilazi iz bilo kakvog doprinosa ostvarivanju zajedničkog plana (haškog „tužilačkog“ i „sudskog“ inženjeringa). Za razliku od komandne odgovornosti, u ovom slučaju nije potrebno dokazivati, ni hijerarhijski odnos i znanje nadređenog, niti propust u preduzimanju mjera za sprečavanje zločina.

Godine 1999. žalbeno vijeće „Tribunala“ je, u „predmetu Tadić“, protivno Statutu, definisalo UZP, kao konstrukciju za koju je dovoljno dokazati samo postojanje više lica, postojanje zajedničkog plana i namjere ili cilja koji dovode do, ili, (zamislite?!), impliciraju (podrazumijevaju) činjenje zločina.

Po mišljenju prof. Milana Škulića, eksperta za krivično pravo, UZP „blanko omogućava da se rutinski optuže i osude ljudi veoma udaljeni od neposrednog izvršenja krivičnog dela“, te da ta „maglovita konstrukcija ima izrazito „kaučuk karakter“…“

Britanska pravnička elita navedenu krivično-pravnu konstrukciju (JPE) prevodi kao „Just to Convict Everybody“ („Pogodno da se optuži bilo ko“).

Nakon zatvaranja „Tribunala“, 31.decembra 2017.godine, novom rezolucijom SB UN, formiran je Međunarodni rezidualni mehanizam za krivične sudove u Hagu, kao pravni sledbenik „Tribunala“.

Žalbeno vijeće Mehanizma je, 8.juna 2021. godine, većinom glasova vijeća, potvrdilo je nezakonitu i dokazno neutemeljenu prvostepenu presudu „Tribunala“ generalu Mladiću i njegovu osudu na doživotnu kaznu zatvora. Očito je da se većina članova žalbenog vijeća Mehanizma nije rukovodila dokazima i slobodnim sudijskim uvjerenjem, već je postupala po instrukcijama, u skladu sa zacrtanim antisrpskim političkim ciljevima.

Vječna slava generalu Ratku Mladiću i drugim srpskim herojima, a, daj Bože, vječno prokletstvo srpskim izdajnicima i vjekovnim srpskim neprijateljima – kreatorima globalnog zla!