Dvije decenije se žrtvovali za druge: Vrijeme je da se Srbi u Crnoj Gori okrenu sebi i rješavanju svojih problema!

Otvaranje srpskog pitanja u Crnoj Gori, koje je prije par mjeseci inicirao zvanični Beograd, pokrenuo je političku lavinu, koja mjesecima nikako da se zaustavi, a iz dana u dan dobija nove, neki bi možda rekli neočekivane obrise, koji su samo ga neupućene neočekivani. Na svaki pomen rješavanja srpskog pitanja u Crnoj Gori, pa čak i obilježavanja 100 godina ujedinjenja, kao da ih neko iglom ubode, u horu skaču dio DPS-a i, zanimljivo, Demokrate. Naravno, dio DPS-a jer želi da snagom represivnog, bezbjednosnog aparata, uguši i svaku pomisao o poboljšanju statusa srpske zajednice koja je u teškom položaju, a Demokrate da tim političkim iskakanjima, pokušaju da ostanu prisutni na političkoj sceni, jer su upali u ćorsokak, odbijanjem da aktivno učestvuju u političkim dešavanjima, tamo gdje jedino moguće, a to je Skupština ili ulica (a i od jednog i drugog bježe).

Papagajska ponavljanja kako su DPS i DF jedno te isto, kad god se pokrene srpsko pitanje, Demokrate čine samo medveđu uslugu opoziciji i opozicionim biračima. Namjerno forsiraju tezu o DPS-u i DF-u da skrenu pažnju sa problema koje ima srpska populacija. Od njihove halabuke kako DPS i DF namjerno podižu tenzije u Crnoj Gori, gle čuda, nemaju političku korist Demokrate, pa da ih nekako i razumijemo, već jedino korist izvlači DPS. I medijskom galamom o “saradnji” DPS-a i DF-a, tačnije plaćenim promo tekstovima, Demokrate najviše štete nanose srpskoj populaciji, čiji problemi ne mogu da krenu da se rješavaju zbog političkih interesa te grupacije, kao i onih iz sjenke, kojima je na prvom mjestu njihov lični interes. Zato ne čudi što su protiv rješvanja srpskog pitanja na istom fonu, samo oi različitih uglova i interesa, Milo, Aleksa, Dritan i ekipa iz Vijesti. Jer, Srbima ni po koji cijenu ne treba dozvoliti da se nešto pitaju, već samo treba da služe kao robovi za ostarivanje interesa gore pomenute družine.

Čudno je i to da su najavu da bi patrijarhu Irineju moglo biti zabranjeno da uđe u Crnu Goru, prećutali DPS i Demokrate. Po logici Demokrata, jesu li onda mitropolit Amfilohije i patrijarh Irinej u dilu sa DPS-om? A opet, da sve bude još čudnije, samo DPS i, gle čuda, opet Demokrate, jedini nijesu osudili odluku režima da zabrani ulazak u Crnu Goru, četvorici srpskih intelektulaca. Čak je i SDP osudio taj varvarski čin, a DPS i Demokrate i dalje ćute. Logikom Demokrata, značili li ova prećutna saglasnost, da oni i DPS rade zajedno i ukazuje li takvo njihovo ponašanje da među njima postoji određeni dil, o čemu se odavno šuška. I da samo galame kad su im ugroženi njihovi partijski interesi, a za Srbe koga je još briga. I što se Demokrate uopšte kače na pitanje oko rješavanja srpskih problema u Crnoj Gori, kad oni nijesu nacionalna stranka? Jer, od rješavanja srpskog pitanja, korist mogu svi imati, pa i Demokrate, osim ako ne postoje neki tajni dilovi sa lijevim krilom DPS—a.

Izlizane floskule o navodnoj saradnji dželata koji proganja svoju žrtvu, najviše koštaju opozicione birače, dominantno srpske populacije, jer se njihovi problemi, zahvaljujući upravo ovima što dižu galamu, a ne nude rješenja, ne rješavaju i guraju se pod tepih. Otvaranje srpskog pitanja u Crnoj Gori, tako ispada, jedino ne odgovara DPS-u i Demokratama. Očigledno su Srbi i jednima i drugima, potrebni samo kad su izbori i kad im trebaju glasovi. Srbi su najbolji nedjeljom, a ostalim danima ih treba ućutkati, jer čim traže svoja prava, oni pomažu svom neprijatelju, rezonuju mlade junoše, logikom djeteta iz petog razreda osnovne škole.

Kad Srbi traže svoja prava, DPS tvrdi da time podrivaju Crnu Goru i njenu nezavisnost, a Demokrate da je sve to dil DPS-a i predstavnika srpkog biračkog tijela, preciznije, prosrpskih parlamentarnih stranaka. Tako samo Srbi, zahvaljujući DPS-u i Demokratama, treba da ćute između dva izborna ciklusa i da samo idu na izbore i obavezno da glasaju za jednu od te dvije stranke, kako bi Milo Đukanović i Aleksa Bečić bili zadovoljni. Naravno, svi ostali, Albanci, Muslimani i Bošnjaci mogu da aktuelizuju svoja prava, Srbi čim traže ono što im pripada, na njih se digne i kuka i motika, samo da se njihovo pitanje ne bi riješilo.

Ipak, čini nam se da je ovdje nešto drugo po srijedi. Jasno je da su odnosi između zvaničnog Beograda i Podgorice zahladnjeli i da dva oka više ne pripadaju jednoj glavi. I da pristup zvaničnom Beogradu, tačnije konkretnoj političkoj saradnji, kakva koicidencija, nemaju samo oni koji su danas najglasniji protiv rješavanja srpskog pitanja u Crnoj Gori-DPS i Demokrate. Zato i ne čudi, galama koju proizvode i jedni i drugi. Beograd je jasno stavio do znanja, vrijeme će to uskoro i potvrditi, da se srpsko pitanje mora riješiti. Očigledno, dio DPS-a i Demokrate, sebe ne vide u toj konstalaciji snaga, pa galamom, žele da osujete svaki pokušaj rješavanja srpskog pitanja u Crnoj Gori.

Zato, rješavanje srpskog pitanja u Crnoj Gori treba da bude jedini prioritet Srba. EU, NATO i sve druge integracije Srba ne treba da se tiču. Žrtvovali su Srbi, za ove dvije decenije sve što su mogli, čak i više nego što su mogli, ne bi li se režim pobijedio. Pristajali na svakakva poniženja, gurali pod tepih svoje probleme, žrtvovali egzistenciju i opstanak, zarad opšteg interesa. Iako su imali pravo da traže, jer ih je trećina stanovništva, da im se drugi prilagode, a ne oni njima. Žrtvovali su i jezik i kulturu i tradiciju, da bi svima udovoljili, osim sebi. Vrijeme je da se ta praksa, da su Srbi odličan plastelin, koji treba oblikovati kako kome odgovara, samo da Srbima ne odgovara, odavno za nama. Vrijeme je da se Srbi okrenu sebi i krenu u rješavaje svojih pitanja, kao što su drugi to odavno ovdje uradili. Jer ako budu Srbi slušali Demokrate i one njima slične da ne otvaraju pitanje njihove zajednice, na sledećem popisu će biti statistička greška, biće asimilovani, pa onda neće imati potrebe da bilo šta traže jer ih neće ni biti. I čim su svi protiv rješavanja srpskog pitanja, iz ovog ili onog razloga, i Milo i Ranko i Aleksa i Dritan i Ivan Brajović i Suljo i Rifat i albanski politički prvaci, i Draško i Željko sa Miškom, znači da su Srbi na pravom putu!