CRNA GORA, KAO AMERIČKI I NATO PROTEKTORAT, NEMA BUDUĆNOST

Piše: Milan Gajović

 

„Gdje je sloga, tu je Božji blagoslov.“ (Narodna mudrost)

„Mi Tursku doživljavamo kao svoju majku, koja je prije 100 godina, zato što je morala, ostavila svoju djecu. Sada dolazi da nas vidi, Bosnu kao najstarije dijete, ovo albansko što je ojačalo i nas u Sandžaku, kao najmlađe dijete, koje se najviše voli. Kada imate takvu braću i ojačane roditelje, to je predivan osjećaj. (Muamer Zukorlić, 1970-2021,glavni muftija Mešihata Islamske zajednice u Srbiji i potpredsjednik Narodne skupštine Srbije (2020-2021); dnevni list „Dan“, 22.9.2010.)

„…Malesija treba da bude onakva kakvu ju je Bog stvorio – albanska zemlja, s albanskom većinom, kojom upravljaju albanske partije…(One su) pokazale da znaju voditi i da žele razvijati svoju domovinu…“ (Ferhat Dinoša, 1954, bivši lider Demokratske unije Albanaca (DUA), i nekadašnji crnogorski ministar za ljudska i manjinska prava, te crnogorski ambasador i Prištini i Tirani; Press online portal, 13.2.2023.)

 

Činjenica je da su prosječnom Bošnjaku u Crnoj Gori tzv. Velika islamska Bosna i Turska bliže od Crne Gore. Takođe, prosječnom Albancu u Crnoj Gori Albanija je bliža od Crne Gore. To, bez obzira na neupitnost slobode ličnog opredjeljenja ukoliko ne zalazi u zonu krivične odgovornosti, potencijalno ugrožava stabilnost i teritorijalnu cjelovitost države Crne Gore.

Zapad je glavni sponzor islamskog i albanskog integralizma na Balkanu, a time i cijepanja srpskog i crnogorskog državnog prostora, i želi da čitav balkanski region uključi u svoju zonu interesa. Cilj je i da se Rusija trajno spriječi da ima bilo kakav uticaj na Balkanu.

Geopolitički ciljevi panislamizma, panturkizma i albanskog integralizma poklapaju se sa ciljevima SAD, EU i NATO pakta, i u suprotnosti su sa interesima Crne Gore, Srbije i Republike Srpske. Ti ciljevi: stvaranje „Velike islamske Bosne“ kao unitarne države (BiH sa Raškom oblašću i sjevernim dijelom Crne Gore) i „Velike – Prirodne Albanije“ mogu se ostvariti samo narušavanjem suvereniteta i teritorijalne cjelovitosti Crne Gore i Srbije, te ukidanjem Republike Srpske.
Ahmet Davutoglu (1959, turski diplomata, političar, bivši premijer, profesor međunarodnog prava i jedan od glavnih ideologa panturkizma), 2014.godine, objavio je knjigu „Strategijska dubina: međunarodni položaj Turske“. Po njemu, Turska je, između ostalog, „epicentar Balkana“ i „centar Evroazije“, a Balkan je dio turskog „hartlenda“ (središnje zemlje), tako da je jedan od glavnih geopolitičkih vektora (pravca širenja) turskog panislamizma i Balkan. Politički uticaj Turske se temelji na muslimanskim zajednicama:
„…Prirodni saveznici Turske su Albanci, (i) Bošnjaci (muslimani) u BiH, i u Sandžaku, i na Kosovu…“

Ciljevi turske spoljne politike su jačanje „BiH i Albanije…“. Po Davutogluu, ključ rešenja problema na Balkanu leži u budućnosti Bošnjaka i Albanaca, tradicionalnih saveznika Turske:
„…(Bosna) je naša zemlja. Za nas je teritorijalni integritet Bosne jednako važan kao teritorijalni integritet Turske…“

Velikoalbanski projekat, odnosno državotvorno ujedinjenje svih Albanaca na Balkanu, pažljivo je planirana, organizovana i sprovođena aktivnost, koja neprekidno traje od 1878.godine, kada je stvorena Prva albanska liga. To je dugovremeni projekat istomislećih albanskih državnika, političara, vodećih intelektualaca, tajkuna i militanata. Ostvaruje se političko- diplomatskim sredstvima, velikim novcem i golim nasiljem prema Srbima i Crnogorcima, uz podršku najmoćnijih država Zapada i NATO pakta. U ostvarenju tog cilja bili su jedinstveni i albanski komunisti i nacionalisti – fašisti.

„…Albanci…uvek su promišljeno uspevali da pronađu međunarodne tutore“ (Darko Tanasković). Država Albanija je stvorena, 1912. godine, („zaslugom“ Austro – Ugarske i V. Britanije, prije svega), kao antisrpski projekat da se spriječi izlazak Srbije na more.

Albanska akademija nauka je, u Tirani, 1998.godine, sačinila Platformu (Memorandum) za rešenje albanskog nacionalnog pitanja, kojom je precizno definisana velikoalbanska strategija. U Platformi je istaknuto da je cilj Albanaca ujedinjenje u jedinstvenu albansku državu, što je, po njima, jedini put za rešenje albanskog nacionalnog pitanja. U Platformi je rečeno da, u prvoj fazi, u Crnoj Gori „kompaktna albanska teritorija“, „Sjeverozapadno Kosovo“ treba da postane autonomna oblast (pokrajina), sa Ulcinjem, kao glavnim gradom.

Druga faza je ujedinjenje sa maticom – državom Albanijom.

Jednostranim prekidom vjekovnih istorijskih veza i prijateljstva Crne Gore sa Rusijom i neustavnim pristupanjem Crne Gore zločinačkom, terorističkom i okupatorskom NATO paktu, sponzoru velikoalbanskog i panislamskog projekta na Balkanu, crnogorske vlasti više nemaju nijedan efikasan mehanizam suprotstavljanja puzajućem albanskom integralizmu, odnosno ostvarivanju koncepta tzv. velike Albanije, koji uključuje i znatan dio crnogorske teritorije. Više je nego očigledno da su djelovi Crne Gore, nastanjeni većinskim albanskim stanovništvom, ne samo albanski etnički prostor, nego su to, faktički, sve više djelovi države Albanije?!
Svjedoci smo kontinuiranog i, krivično i prekršajno, nekažnjenog isticanja simbola države Albanije i nepoštovanja države Crne Gore. Državno nesankcionisano, javno se izražava šovinistička mržnja prema Srbima, ističu se zastave terorističke tzv. Oslobodilačke vojske Kosova i kliče se toj terorističkoj organizaciji koja je, pod pokroviteljstvom SAD i NATO pakta, na vlasti na okupiranom Kosovu i Metohiji.

Marionetsko anglonatovsko crnogorsko državno i partijsko – parlamentarno rukovodstvo ništa ne čine da se sačuva teritorijalni integritet Crne Gore. Naprotiv, svojim javnim djelovanjem uveliko pomažu ostvarivanju velikoalbanskog sna.
Kako izgleda sumorna crnogorska stvarnost?

Od 1998.godine do dana današnjeg, Crna Gora je, pravno i faktički, protektorat – „tobako – narko banana država“ zapadnih megakapitalista – vladara iz sjenke i njihovih glavnih eskpozitura – SAD, V. Britanije i NATO pakta. Zapadnoj „dubokoj državi“ Crna Gora je važna samo kao dio projekta tzv. Velike Albanije i kao narkotranzitna destinacija CIA-e i NATO-a.

Našom državnom politikom, ključnim državnim i bezbjednosnim službama i ekonomijom (privredom) „suvereno“ rukovode njihove vlasti i tajne službe. Crnom Gorom upravljaju američke ambasadorke uz asistenciju britanskih koleginica. Marionetske crnogorske vlasti zdušno podržavaju negiranje hrišćanskih, tradicionalnih, porodičnih i duhovno kulturnih vrijednosti i nametanje neoliberalnih, LGBT+ i NATO „vrijednosti“ koje, porodično, državno i nacionalno, imaju razarajuće dejstvo.
Crnogorske vlasti se, bespogovorno, svrstavaju na stranu Zapada koji vodi sveopšti, agresivni, hibridni, mrežni (mrežnocentrični) rat protiv Rusije, Srbije, Republike Srpske, kao i proksi (posredni, preko Ukrajine) oružani rat protiv Rusije.

Poluostrvo Prevlaka (rt Oštro) je, faktički, prepuštena Hrvatskoj.
Pada u oči, nažalost, da su i srpske i prosrpske parlamentarne partije „prelećele“ u euronatovsko jato i da, bez kritičkog odnosa, prihvataju, kao nesporno, članstvo naše države u NATO-u. Takođe, te partije su se koaliciono obavezale da neće osporavati priznanje lažne države Republika e Kosovës, da će osuđivati „rusku agresiju“ na Ukrajinu i podržavati uvođenje sankcija Rusiji.

Zakonom o popisu, Uprava za statistiku nije izričito obavezana na izvođenje i javno objavljivanje podataka o nacionalnoj pripadnosti, vjeri i maternjem jeziku. Takvo zakonodavno rešenje omogućilo je američkoj ambasadi u Podgorici da naredi da se objavljivanje tih podataka (o, izvjesnom, znatnom povećanju broja Srba u Crnoj Gori i natpolovičnoj srpskoj jezičkoj većini) odlaže na neodređeno vrijeme. Što se duže bude odlagalo objavljivanje tih podataka veća je opasnost da će biti krivotvoreni. Zato je neophodno vršiti parlamentarni, politički i medijski pritisak da se ti podaci što prije objave.

Ustavno je nedefinisan status Srba. Iako su konstitutivni državotvorni narod koji je stvorio Državu Crnu Goru i omogućavao njeno vjekovno trajanje, u stvarnosti su svedeni na status nacionalne manjine?! Očita je bila namjera crnogorskih antisrpskih separatista da i Ustavom vještački kreiraju novu nacionalnu, jezičku i državnu stvarnost. Umjesto da pravo (Ustav) bude normativni izraz (odraz) stvarnosti, stvarnost se u Crnoj Gori, etničkim, vjerskim i jezičkim inženjeringom, prilagođava nametnutim ustavnim normama.

Simbolički, manjinski, crnogorski jezik (politički preimenovani srpski jezik) ustavno je kodifikovan kao službeni jezik, a većinski srpski jezik je sveden na nedefinisani status jezika u službenoj upotrebi. Ćirilica je protjerana iz javnog života. Protivno principu istorijske istine, crnogorska istorija, kao neotuđivi dio svesrpske istorije se krivotvoruje. Državna zastava Crne Gore je krivotvorena istorijska crnogorska (srpska) ratna zastava. Najveći dio teksta crnogorske himne sačinio je srbomrzac i ustašoljub Sekula Drljević.

Zato je neophodno formiranje političkog subjekta u Crnoj Gori, koji bi objedinio natpolovično srpskojezičko stanovništvo (Srbe i Crnogorce koji govore srpskim jezikom) i bio principijelan zastupnik srpskih i istinski crnogorskih nacionalnih interesa, koji su i temeljni interesi države Crne Gore.
Da bi Crna Gora kao država imala budućnost, neophodno je da se Srbi proglase konstitutivnim narodom u Crnoj Gori, da srpski postane službeni jezik a ćirilica glavno pismo, da se državni simboli u sklade sa obilježjima istorijske Crne Gore (grb i zastavu treba uskladiti sa rešenjima iz prvog crnogorskog Ustava iz 1905.godine), da prestane članstvo Crne Gore u NATO paktu, da se opozove odluka o priznanju lažne države Republika e Kosovës…

Čini se neophodnim i povećanje broja poslanika u Skupštini Crne Gore, čime bi se olakšali uslovi za formiranje stabilne državotvorne vlade.
Naime, u važećem Ustavu ne postoji precizno određenje koji „manjinski narodi i druge manjinske nacionalne zajednice“ imaju pravo na autentičnu zastupljenost u Skupštini CG i lokalnim parlamentima „shodno principu afirmativne akcije“ („pozitivne diskriminacije“). „Manjinski narodi i druge manjinske nacionalne zajednice“ nijesu poimenično određene.
Naime, prema članu 2 Zakona o manjinskim pravima i slobodama, „manjinski narodi i druge manjinske zajednice je svaka grupa državljana Crne Gore brojčano manja od ostalog preovlađujućeg stanovništva, koja ima zajedničke etničke, vjerske ili jezičke karakteristike, različite od ostalog stanovništva, istorijski je vezana za Crnu Goru i motivisana je željom za iskazivanjem i očuvanjem nacionalnog, etničkog, kulturnog, jezičkog i vjerskog identiteta“.
Na ovaj način, svaki punoljetni građanin može se izjasniti kao predstavnik određene manjinske zajednice, sa svoji istomišljenicima formirati političku partiju i obezbijediti ulazak svojih predstavnika u Skupštinu pod privilegovanim (ustavnim i zakonskim) uslovima.

Posledice su previsoka partijska izdijeljenost Skupštine kao otežavajuća okolnost za postizanje dogovora oko formiranja Vlade i, posledično, nestabilnost vlasti. U sadašnjim uslovima formiranje i stabilnost Vlade zavisi od podrške jednog ili nekoliko poslanika koji su izabrani pod privilegovanim uslovima.
Takođe, nije ograničen ukupan broj mandata koji se mogu raspodijeliti na osnovu principa „afirmativne akcije“, što ugrožava izbornu volju građana, odnosno srazmjernost između procenta dobijenih glasova na izborima i broja poslaničkih mandata.

Da bi se sve naprijed navedeno ostvarilo, a kako je važeći Ustav, u postojećim političkim okolnostima, nepromjenljiv, neophodno je da se srpskojezička natpolovična državotvorna većina (Srbi i Crnogorci koji govore srpskim jezikom) izborno pretvori u parlamentarnu većinu koja bi, kao ustavotvorna skupština, donijela novi ustav, putem tzv. ustavnog diskontinuiteta. Uostalom, na takav način je donesen i važeći Ustav, 2007.godine, a ne u skladu sa odredbama Ustava iz 1992.godine.
Pored toga, dugoročno i spoljnopolitički, neophodno je čvrsto međusobno povezivanje Crne Gore, Srbije i Republike Srpske, te njihov vojni, ekonomski i kulturno – duhovni savez sa našom vjekovnom zaštitnicom – Rusijom. To je jedina garancija čuvanja teritorijalne cjelovitosti Crne Gore i Srbije i opstanka Republike Srpske.
Još jednom podsjećam da je grof Nikolaj Pavlovič Ignjatijev, ministar inostranih djela carske Rusije, još kao poslanik (ambasador) u Carigradu (1864-1877), kazao da je Crna Gora zavjetna ruska zemlja. Uostalom, viševjekovna pomoć i podrška carske Rusije bili su odlučujući za opstanak Crne Gore kao države. To nikada ne smijemo zaboraviti.

One zaboravne, a time i nečasne, političare i „državnike“, kad tad će stići kletva Svetog Petra Cetinjskog:
„Isto tako da Bog dade onome koji bi od vas od vjernosti blagočestivoj i hristoljubivoj Rusiji odlučiti poiskao i svakojemu, ako bi se koji od vas Crnogoracah i Brđanah našao da pomisli odstupiti od pokroviteljstva i nade na jednorodnu i jednovjernu Rusiju da Bog da jaki te od njega živoga meso otpadalo i svako dobro vremenito i vječno odstupilo.“

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrikama „Drugi pišu“ i „Kolumne“ nisu nužno i stavovi redakcije portala „Borba“)