TITANIK

Piše: Emilo Labudović

Nijesam siguran koliko je to urbana legeda a koliko je istina, ali kažu da je za sve vrijeme agonije „Titanika“ brodski orkestar bez prestanka svirao valcer.
„Titanikovo“ potonuće vremenom je postalo sinonim za pretjeranu osionost i samouvjerenost, za Ikarov let koji se, na kraju, završava strmoglavim padom. I da je taj pad zamaskiran „svirkom“ jednog te istog orkestra koji svira jednu te istu melodiju u slavu nedostižnog sunca.

Taj zamajavajući orkestar evo neko vrijeme tuturiče i kod nas, a sve u slavu atlansko – evropskih integracija koje će nas (samo što nijesu) dovesti na prag Evropske unije i lezilebedatejedem blagostanja. A iza te svirke raštimovanog orkestra crnogorskih zaljubljenika u ‘ladovinu NATO – EU suncobrana, odvija se dugotrajući proces državnog potonuća, i to potonuća bez pojaseva za spasavanje.

Ovo društvo putujućih žonglera na žici nad ambisom ne samo što nije u stanju da uradi ono što elementarno radi sav normalan svijet, da sabere dva i dva izborne matematike i formira vadu, već se, evo je minula treća godina, ne može otresti balasta tridesetljetnjeg haranja DPS oligarhije. A ona se, lažno podmlađena, svakodnevno kokoti i pokušava da i dalje diriguje orkestrom, dok brod tone. A tone i rasprskava se po svim šavovima: ekonomskim, socijalnim, organizacionim, moralnim, duhovnim… Taj debakl ne mogu više da zaustave sve „stop inflaciji“ akcije ovoga svijeta.
Najnovija „svirka“, komponovana sa ciljem da zamaskira dno dna jedne kriminalizovane države – tunel u srce depoa Višeg suda, ima notni zapis koji se zove popis. Popisa kao metoda i sredstva utemeljenja državne politike po svim segmentima, ako je do DPS i njegovih satelita, neće biti! Neće, jer bi mogao da otkrije da orkestar svira falš. I da, crno na bijelom, oslika dubinu sunovrata koji nas čeka i širinu njihovog zahvatanja iz zajedničke, prilično sirotinjske, kase. A zahvatali su, ne kašikama nego lopatama. Pa „Pandora“ papiri, pa Skaj aplikacija, pa…

Orkestarsko „pokrivanje“ sveopšteg raspada sistema vrijednosti na kojem je građeno savremeno društvo, nije samo recept ovdašnjeg „Titanika“. Istom metodom, izraubovana i američkom izvezenom inflacijom pokradena, Evropa nastoji da sakrije ogromnu santu leda na koju će, samo je pitanje dana, naletjeti. Kriterijumi, zahtjevi, ucjene, licemjerje… do te mjere su profanisali briselsku administraciju da joj ni dobar dio Evrope više ne vjeruje.

Mađarska, Poljska, od neki dan i Slovačka, dijelom Austrija, samo je početak otpora kojim se stara, dobra i demokratska Evropa, Evropa sazdana na svetom pokliču Francuske buržoaske revolucije, pokušava istrgnuti iz „bratskog američkog zagrljaja“ koji već počinje da guši. Kazačok o agresiji divlje i nedemokratske Rusije na pitomu i demokratsku Ukrajinu, koja je „demokratska“ do te mjere da joj već otvaraju vrata zapadne zajednice, okupljene oko Vašingtona, pokazao se nedovoljnim da bi potrajao sve dok Evropa ne izgubi svoju poslednju odbranu. Onu istu „odbranu“ koja je zaustavila pomahnitalog Hitlera, a i mnoge prije njega.

Svirajući sve tiše kazačok, Evropa i njena javnost nastoje da ruskom agresijom sakriju sopstvene agresije unutar i oko nje. Evropa žmuri na egzodus srpskog naroda koji traje još od Knina, a nastavlja se u Banjskoj i širom Kosova. Žmuri na kolone stotine hiljada prvog hrišćanskog naroda na svijetu koji bježi iz Nagorno Karabaha, a koji, srećom, za sada, ne bježi „Petrovačkom cestom“. Kao dijete pred opasnošću, stavlja obje ruke na oči da ne bi vidjela hiljade i hiljade emigranata koji ne samo što kucaju na njena vrata već su ih žestoko razvalili i nagrnuli rutama koje više ni oružjem nije moguće odbraniti.

Ćuti o galopirajućoj infalciji koja, kao rđa, već razara privredno tkivo do juče neprikosnovenih NJemačke, Italije, Francuske, Velike Britanije… Ćuti i skriva rane etničkih eksplozija i već odomaćenog terorizma sa oznakama Talibana, Al Kaide i ostalih izvoznika bombi i samoubica za „svetu stvar“. A za sve to vrijeme, kapetan broda u potonuću tjera orkestar da besomučno,i sve više škripajući, tandrče jedno te isto, a sve u slavu svog neminovnog raspada i definitivnog pada na koljena pred američkom invazijom koja traje još od Velikog rata.
„Nije meni za druge, meni je za mene“, znala je da kaže moja pokojna baba kao odgovor na naše pokušaje da neki porodični problem sagledamo u kontekstu šire pojave i dešavanja. I nije meni toliko do Evrope u koju, pa neka me razapnu „evropejci“, nećemo ne samo skorije već teško da ćemo ikada, meni je do nas. Poslednja je ura da se izvadi vata iz ušiju i čuje kako mi i ne umijemo da tancujemo uz ono što nam sviraju „s one strane“. Mi prosto nijesmo iz te priče i vrijeme je da počnemo da pričamo onu našu, autentičnu i izvornu.

I još nešto. Želim da poručim onim „dušebrižnicima“ koji jutros na sva zvona rastrubiše, lijući krokodilske suze, kako Evropa prijeti da uvede sankcije Srbiji zbog Banjske. Ako ih i uvede, jer Evropa sa nama razgovara isključivo jezikom prijetnji i ucjena, neće biti ni prve ni poslednje, a Srbija ih je sve preživjela. I samo birokratizovani kreteni iz Brisela i Vašingtona mogu da misle da se do „nezavisnog i međunarodno priznatog Kosova“ može bilo tim ili bilo kojim drugim putem. Jer, Kosovo je za Nebo svezano, a ta veza nije od ovog svijeta.
Jeste li možda za ples, kad već toliko sviraju?