Siva eminencija koja iz Amerike upravlja svjetskim pravoslavljem

Jedan grčki portal doneo je članak u kome otkriva neverovatne podatke o carigradskom poglavaru, uz pitanje šta bi rekao američki protojerej Aleksandar Karlucos na činjenicu da Grčka navodno godišnje daje 10 miliona dolara u gotovini za potrebe Carigradske patrijaršije? U tom kontekstu, postavljeno je još jedno frapantno pitanje, a to je, koliko je puta mitropolit Emanuil  (Adamakis) viđen sa koferom punim dolara kako iz Ukrajine odlazi u Švajcarsku i novac polaže na lične račune koji su u toj zemlji otvoreni na ime protojereja Karlucosa i carigradskog patrijarha Vartolomeja?

Napominjemo da je Emanuil Adamakis bio mitropolit u Francuskoj odakle ga je Carigradska patrijaršija povukla i dala mu novo zaduženje da prati i pomaže u vođenju raskolničke Pravoslavne crkve Ukrajine.

Novinar grčkog portala postavlja i naredno logično pitanje: Koliko li je tek novca dobila Carigradska patrijaršija od „duboke države“ i Vatikana, i da li iko može da poveruje da se patrijarh Vartolomej upustio u riskantnu avanturu u Ukrajini, izazivajući „šizmu“ u svetskom pravoslavlju, a da za to nije bogato nagrađen? Konstatuje se da je nemoguće da mu zauzvrat ništa nije obećano, pogotovo što u međuvremenu poglavar Carigradske patrijaršije i carigradski arhiepiskop u SAD Elpidoforos ljube ruku papi Francisku, kao i da planiraju održavanje zajedničkog katoličko-pravoslavnog Uskrsa 2025. godine?

Prevara i neistina

Ako se prisetimo da su pre sedam godina pripreme za održavanje Kritskog sabora, pogotovo kada je dnevni red u pitanju, trajale nekoliko decenija zato što je glavna tačka sporenja bila stavljanje pitanja autokefalije na dnevni red Sabora. Veoma je problematično, i postavlja se logično pitanje, zbog čega tema autokefalije koja je trebalo da bude uvrštena u dnevni red sabora na Kritu, što je tražila i Srpska pravoslavna crkva uz obrazloženje da je ova tema dovoljno pripremljena i obrađena na predsaborskim konferencijama, ipak nije prihvaćena i nije se našla na dnevnom redu. Ko je izbegao ili ko se uplašio da se o pitanju autokefalije raspravlja na Kritskom saboru juna 2016. godine?

Ovde je neophodno navesti da je carigradski patrijarh Vartolomej Prvi, januara 2016, samo šest meseci pred početak Kritskog sabora, izjavio pred nastojateljima svih pravoslavnih crkava da Carigradska patrijaršija nema nameru da pitanje autokefalije, pogotovo ukrajinske crkve, stavlja na dnevni red Sabora i da se time bavi. Tek tada se Ruska pravoslavna crkva složila da se ovo suštinski važno pitanje ukloni sa dnevnog reda Kritskog Sabora, poverovavši u reči nastojatelja Carigradske patrijaršije.

Kasnije se ispostavilo da je sve bilo prevara i neistina, kada je Carigradski patrijarh na osnovu etnofiletizma (tj. stanja u kome državna i nacionalna pripadnost ne smeju, ne treba da budu, i nikada nisu bili odlučujući faktor za Crkvu i njeno organizovanje u svetu) dao autokefalnost raskolničkoj Pravoslavnoj crkvi Ukrajine. Ova pojava je s pravom osuđena od Pravoslavne crkve ne samo na Carigradskom saboru (1872. godine), već i na Saboru na Kritu 2016. godine, koji je potvrdio odluke, i osudio etnofiletizam, citiram, „kao jeres i zmijski otrov koji razara jedinstvo Pravoslavne crkve“. Da se Crkva u svojim odlukama kroz istoriju nije držala tih osnova, od nje do danas ne bi ostao ni kamen na kamenu.

Međutim, uprkos tome, upravo su Carigrad i njegovi velikodostojnici, koji su svojim potpisima potvrdili odluku velikog Sabora na Kritu, samo par godina kasnije, na osnovu tog istog etnofiletizma koji su osudili kao jeres – dali autokefalnost tzv. Pravoslavnoj crkvi Ukrajine, čime su ozbiljno ugrozili i doveli u pitanje jedinstvo pravoslavlja. Drugim rečima, vaseljenski patrijarh nije sproveo u delo ono što je potpisao na Kritskom Saboru.

Rad „Svepravoslavnog sabora“ je bio sve, samo ne svepravoslavni, prvenstveno zbog odsustva četiri autokefalne crkve, i to: Antiohijske, Gruzijske, Bugarske i najmnogoljudnije – Ruske. Međutim, ukoliko pažljivo razmotrimo ko su sve bili članovi organizacionog komiteta „Svepravoslavnog sabora“, mnoge stvari postaju jasnije.

Američki čovek

Dovoljno je ukazati na prisustvo američkog protojereja Aleksandra Karlucosa, koga je uticajni grčki list „Vima“ nazvao „očima“ konstantinopoljskog patrijarha koji uživa njegovo „bezgranično poverenje“. Isti list navodi da je protojerej Aleksandar nosilac Ordena Arhonata (orden Andreja Prvozvanog) Konstantinopoljske patrijaršije, da se nalazi u zatvorenom klubu Leadership 100 i obavlja dužnost izvršnog savetnika fonda Faith: An Endowment for Orthodoxy and Hellenism. Ovaj fond je zvanično zadužen za finansiranje Grčke pravoslavne arhiepiskopije u Americi, dok je nezvanično sprovodilac američkog uticaja u Grčkoj.

I sada dolazimo do najinteresantnijih detalja, a to je da je otac Karlucos duboko integrisan u globalističku elitu, o čemu govori i to što ima dobre odnose sa Džozefom Bajdenom i Hilari Klinton (preko bliskog prijatelja, multimilionera Džona Kacimatidisa).

Popularni grčki list „Proto tema“ opisuje Karlucosa kao čoveka koji ima dobre kontakte sa Belom kućom i američkim establišmentom. Navodi se da u njegovoj parohiji postoji specijalna škola, centar za kulturu i centar za mlade sa budžetom od oko 15 miliona dolara, što svedoči ne samo o izdašnosti grčkog lobija u SAD, već i o blagonaklonosti globalista prema Karlucosu i njegovim projektima.

„Proto tema“ otkriva da je reč o sivoj eminenciji konstantinopoljskog patrijarha koji je odigrao ključnu ulogu u svrgavanju energičnog i uticajnog predstojatelja Američke arhiepiskopije Jakova, koji je u periodu 1995-1996. pokušavao da svoju arhiepiskopiju izvede iz jurisdikcije Carigradske patrijaršije, pribojavajući se, još tada, ekumenističkih i globalističkih inicijativa Fanara.

Međutim, list „Epikera“ konstatuje da je otac Karlucos na vreme obavestio Vartolomeja o pripremanom izlasku arhiepiskopije iz jurisdikcije Fanara, zbog čega je arhiepiskop Jakov svojevremeno bio medijski diskreditovan, a Vartolomej sačuvao važan izvor finansiranja i uticaja – Američku arhiepiskopiju. U svakom slučaju, otac Karlucos ostaje siva eminencija Carigradske patrijaršije i čvrsta vezivna karika između američkog establišmenta i Carigradske patrijaršije.

Zanimljivo je da je otac Karlucos učestvovao u povezivanju grčkih milijardera i političara sa američkim političkim elitama. Na primer, on je spojio bivšeg grčkog predsednika vlade Konstantina Micotakisa (1990-1993) sa porodicom Buš.

Značajnu ulogu je imao i u uspostavljanju Ciprasovih kontakata sa SAD. Iako je u početku Aleksis Cipras nastupao kao oponent SAD i organizovao antiameričke proteste, na kraju je pristao na promenu svoje političke orijentacije u zamenu za obećane investicije.

Kontrola iz jednog centra

Turska štampa navodi da otac Karlucos dobro poznaje i Fetulaha Gulena, organizatora neuspelog puča protiv Redžepa Tajipa Erdogana, lidera turske islamističke sekte koji živi u SAD i sumnja se da radi za američke specijalne službe. Drugim rečima, to znači da su dve skoro otvoreno neprijateljske zemlje – Turska i Grčka – u sferi verske politike tajno kontrolisane iz jednog centra – SAD. Kao što vidimo, pravoslavne Grke, potčinjene Fanaru, nadgleda Karlucos, a turske islamiste – Gulen.

Sve navedene činjenice iz biografije jednog od vodećih članova organizacionog komiteta „Vaseljenskog sabora“ navode na osnovane pretpostavke da iza kritskog sabora stoje određene američke političke i geopolitičke sile, dok je otac Aleksandar Karlucos u toj šemi – preko Carigradske patrijaršije – sprovodnik i lobista interesa SAD.

Propovednici crkvene ortodoksije, znajući za liberalno-novotarsku poziciju znatnog dela klira Carigradske patrijaršije, opravdano su smatrali da bi sabor na Kritu mogao da postane analog rimokatoličkog Drugog vatikanskog koncila, koji je Rimokatoličku „crkvu“ reformisao u liberalnom duhu ovog veka. Glavna strahovanja su proisticala iz mogućnosti da bi na kritskom saboru bili usvojeni dokumenti koji bi sadržali ekumenističke postavke.

Potonji razvoj događaja nas je uverio u ispravnost odluke četiri pravoslavne autokefalne crkve o neprisustvovanju takvom „Svepravoslavnom saboru“, pogotovo posle pisma koje je ukrajinski parlament uputio carigradskom patrijarhu o reviziji tomosa iz druge polovine 17. veka po kome su pravoslavne eparhije na teritoriji savremene Ukrajine potčinjene Moskovskoj patrijaršiji.

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrici „Drugi pišu“ nisu nužno i stavovi redakcije portala „Borba“)