Zašto se ne pominju ubistva Srba u Srebrenici tokom 1992. i 1993. godine?
Uporno potenciranje da se dogodio genocid nad muslimanima u Srebrenici neće izbrisati činjenicu da su nekolike godine ranije u istoj toj opštini ubijani i protjerivani Srbi.
Cilj terora nad Srbima je razotkriven i isti je kao tokom prethodnih ratova – da se protjeraju svi Srbi iz ovih regiona – i zato iza svakog napada na srpska sela ostaju samo razaranje, spaljeni objekti, opljačaka i uništena imovina, uništeni spomenici, groblja i crkve, navedeno je u Memorandumu o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni: opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, autora Milivoja Ivaniševića.
Svi napadi do sada su po pravilu temeljno i sistematično pripremljeni, a vrše ih brojni dobro naoružani muškarci. Mete su inicijalno bile manje srpske zajednice u mješovitim selima, potom izolovana srpska sela u okruženju muslimanskih, a na kraju preostala srpska naselja.
Čini se da čak ni dani kada su se napadi dešavali nisu bili slučajnost. Teško je povjerovati da su bez ikakvog razloga odabrani pravoslavni praznici i porodične krsne slave: Đurđevdan, Vidovdan, Dan Svetog Petra, Božić…, kada seljani slave ili kada su najuposleniji na svojim imanjima. Ovu taktiku potvrđuju svi naknadni događaji.
Čak i prije jeseni 1992. oblast Srebrenice je bila potpuno etnički očišćena od Srba.
Sljedeća srpska naselja u toj oblasti su uništena i spaljena: Blažijevići (133 stanovnika srpske nacionalnosti), Babuljice (52), Božići (152), Brežani (271), Brezovica (64), Bujakovići (166), Čičevci (180), Gaj (187), Gladovići (538), Gođevići (33), Gostilj (113), Kostolomci (234), Krnjići (114), Međe (130), Obadi (684), Orahovica (334), Osredak (195), Podrvanje (413), Postolje (107), Pribidoli (207), Pribojevići (124), Radoševići (201), Ratkovići (338), Toplica (254), Viogor (99), Žabokvica (598), kao i svi srpski zaseoci u nacionalno mješovitim selima.
Srbi su počeli da bježe iz same Srebrenice već u aprilu, a do sredine maja grad je bio etnički čist.
Naročito veliki egzodus počeo je poslije 8. maja i ubistva Gorana Zekića, srpskog poslanika u tadašnjoj Skupštini BiH. Njegov automobil su zaustavili muslimani i izrešetan je paljbom u neposrednoj blizini Srebrenice. Poslije toga su preostali Srbi u gradu morali da bježe i spasavaju živote. Jedva da je iko uspio da ponese nešto osim najosnovnijih ličnih stvari.
Srpska populacija u Srebrenici i njenoj okolini sada je u egzilu i ova zajednica je izbrisana iz srpske nacije. Ostala su samo tri srpska sela: Crvica (475), Liješće (97) i Petriča (135). Od ukupno 9.390 Srba koji su živjeli u ovoj zajednici, ostalo je samo oko 860 uz pomenuta sela ovaj broj obuhvata stanovnike Skelana ili simboličnih devet odsto.
Ista sudbina zadesila je i sela u oblasti Bratunca. Izuzetak su samo sela: Dubravice (398 stanovnika srpske nacionalnosti), Jelah (23), Krasanovići (155), Pobrđe (196), Polom (436), Rakovac (258), Repovac (458) i Slapašnica (446) koja su uspjela da prežive i danas su, pored njihovih seljana, nastanjena i određenim brojem izbjeglica iz okolnih uništenih srpskih sela.
Srbi nisu protjerani iz dva centra: Bratunac i Skelani, mjesta na obali rijeke Drine. Od ukupno oko 11.500 Srba u zajednici u Bratuncu samo 5.391 ili oko 47 odsto nisu protjerani iz svojih domova. Poslije čišćenja koje je do sada izvršeno Srbi čine samo oko 16 odsto ukupne populacije ove zajednice.
Svjedočanstvo osvajačkih džihadističkih kampanja su skoro potpuno uništena sela Banjevići (38 stanovnika srpske nacionalnosti), Biljača (17), Bjelovac (238), Blječeva (71), Boljevići (415), Brana Bačići (236), Fakovići (115), Branča (152), Jaketići (102), Ježestica (502), Kravica (353), Lipenovići (235), Loznica (132), Magašići (353), Mlečva (196), Mratinci (218), Opravdići (434), Sikirić (201), Stanatovići (206), Tegare (222), Vitkovići (200), Vraneševići (211), Zagoni (480) i Žlijebac (377).
Kolektivni počinioci ovih zločina su muslimanske vojne ili paravojne jedinice, kako god da ih nazovemo, ali u svakom slučaju to su formacije i grupe koje su se sastojale pretežno od seljana iz okolnih muslimanskih sela i, u znatno manjem broju, došljaka i plaćenika iz zemlje ili inostranstva.
Svi pokušaji Srba, koji su formirali svoje, često malobrojne i slabo naoružane seoske straže, da odbrane ova sela bili su neuspješni, piše u Memorandumu čije dijelove prenosi Srna.
Milivoje Ivanišević je autor Studije o ratnim zločinima i zločinu genocida u istočnoj Bosni (opštine Bratunac, Skelani i Srebrenica)- protiv Srba od aprila 1992. do aprila 1993. godine, koja je na inicijativu predsjednika SR Jugoslavije Dobrice Ćosića preimenovana u Memorandum jugoslovenske Vlade, dokument koji je dostavljen UN, Stejt departmentu, Komitetu za spoljne poslove Senata, te Ciji 1993. godine.
Dokument je na adrese u Vašington odnio profesor Darko Tanasković, a tadašnji jugoslovenski ambasador pri UN Dragomir Đokić Memorandum je uputio generalnom sekretaru UN.