ZASTAVA – NAŠ POTPIS U KNJIZI NARODA

Još od starih Rimljana, koji su ih koristili za identifikaciju legija, zastave su ostale i traju kao simboli i znaci raspoznavanja. Kao znak kojim se jedan entitet, od najobičnije družine pa sve do države, izdvaja iz mnoštva i postaje jedan. Mnogi su narodi kroz svoju istoriju mijenjali zastave i tragali za sopstvenim identitetom, za oblikom, bojama, i formom koje, prije svega, njihovi podanici prihvataju i priznaju kao simbol jedinstva i zavjeta, a koji će ih i pripadnicima drugih naroda predstaviti kao uređenu i oblikovanu skupinu. Zastava je bila ta koja je, bez riječi, govorila: ovo smo mi! Od fudbalskog kluba pa sve do najmoćnijih država svijeta Stoga su značaj i značenje zastave kroz istoriju daleko prevazilazili običnu simboliku. Za nju se neštedimice ginulo, a bitke su se završavale porazom tek onda kada bi neprijatelj uspijevao da ugrabi zastavu ili barjak druge strane, saopšteno je iz Srpske kuće.

„Istorija srpske „trobojke“, kao dvorskog, kraljevskog, a time i narodnog simbola, seže daleko u istoriju. Prvi pisani trag o „trobojnoj“ zastavi vezan je za steg Kralja Vladislava, sina Stefana Prvovenčanog i unuka Nemanjinog. U jednom dubrovačkom dokumentu iz 1281. godine, piše da je Vladislavljev sin, župan Desa, ostavio na čuvanje, između drugih dragocjenosti, i zastavu „vexsillum unum de zendato rubeo et plavo“, pri čemu zendeto upućuje na vrstu laganog, svilenkastog platna. Od tada naovamo, sve do moderne srpske države, „trobojka“ je, uz neznatne izmjene, trajala kao jedunstven državni simbol. Kako su u ta vremena, uz zastavu, simbol državnosti bile i vladarske porodice i dinastije, svaka od njih je zastavi pridodavala svoj „znak“ i posebnost. Od mitskog, dvoglavog orla koji je simbolizovao dva svijeta, materijalni i duhovni, preko krstova raznih oblika i veličina, pa sve do komunističke crvene petokrake koja je trebalo da označi definitivan razlaz sa „primitivnim“ duhovnim nasleđem i ulazak u društvo naroda koji su raskrstili sa vjerom i Bogom. Ali, koliko god da su se „dodaci“ mijenjali, osnovna, trobojna plavo – crveno – bijela podloga zastave nije mijenjana. Naprotiv, ove boje i njihova kombinacija vremenom su ušle u sve društvene pore srpskog naroda pa je, tako, recimo, i narodna nošnja Srba iz Crne Gore slijedila tu kombinaciju“, navode iz Srpske kuće.

Dodaju i da krah komunizma i kao ideje a potom i kao oblika državnog uređenja, protjerao je petokraku i zastavu opet ostavio bez obilježja.

„Društvene okolnosti i stepen otklona od nekadašnjeg zajedništva, takođe simbolizovanog „trobojkom“ učinili su da neki od naroda i njihovih državica samo zamijene znamenje na zastavama, dok su se drugi svim silama trudili da razlaz sa „trobojnim“ zajedništvom bude konačan i definitivan. Najdalje su u tome otišle one države i oni narodi koji su za to imali najmanje razloga i najmanje negativnog istorijskog iskustva sa „trobojkom“: Crna Gora, Makedonija i BiH. Ali, novi simboli u ovim državicama nikad nijesu prihvaćeni kao izraz sveopšte identifikacije. Drugi narodi, Srbi prije svih, nadglasani odnarođenom i zapadnom ideologijom razbrćenom većinom, trudili su se i trude da „trobojci“ makar obezbijede status „narodne“ zastave i pravo upotrebe u neoficijelnim situacijama. Ta „bitka“ se najžešće vodila i još uvijek vodi u, na žalost, najsrpskijoj od svih srpskih držva, Crnoj Gori, koja je, vođena profašističkom vlašću na čelu sa Milom i Rankom, odbacila ne samo „trobojku“ već otela i jezik i nasrnula na najjači stub narodnog trajanja i jedinstva, na SPC! Žestok narodni otpor, manifestovan brojnim litijama, spriječio je manijakalno ludilo vlasti koja je htjela da Crnu Goru iščupa iz njenog etničkog stabla, okrene je protiv svijih korijena i, kao beslovesno stado, ponudi na dar bjelosvjetskim hijenama“, jasni su iz Srpske kuće.

Odluka Vlade Republike Srbije da, zajedno sa Republikom Srpskom, uspostavi dan srpskog zajedništva, koji će, za sada, više simbolički nego međudržavno, izbrisati granicu između jednorodnog naroda, prihvaćena je kao mudar državnički potez usmjeren ka zaustavljanju erozije srpskog nacionalnog bića, navode iz Srpske Kuće i dodaju da su i datum, i simbol tog okupljanja izabrani toliko mudro da ni najveća zakerala ne mogu naći primjedbu.

„Jer, ako je išta u srpskoj istorijskoj svijesti ostalo čisto i bez sjenke to su svakako zastava i Dan proboja Solunskog fronta. I kad se u nedelju, 15. septembra, „od Vardara pa do Triglava“, pred kućom, stanom ili kancelarijom svakog samosvjesnog Srbina ponovo zavijore „trobojke“, biće to neuništiv dokaz nacionalnog buđenja Srba i svijesti o neophodnosti, ako već, za sada, ne može državnog, a ono makar nacionalnog jedinstva. Jer, situacija u Evropi i svijetu, ovoliko ale i vrane koje su zinule prema Kosovu, Srbiji i Srpskoj, nalaže zbijanje redova i duboku svijest o tome da nas je previše malo da bi smo se dijelili. „Srpska kuća“, kao institucija srpske nauke i kulture, od prvog dana je njegovala i njeguje duh zajedništva, držeći širom otvorena vrata za sve Srbe – stvaraoce sa bilo koje adrese. Poseban doprinos srpskoj identifikaciji i otporu potiranja znakova vjekovnog trajanja Srba na ovim prostorima, „Srpska kuća“ je dala i daje činjenicom da se nad njom, od prvog dana, vije srpska „trobojka“! Nasred Podgorice i na najvišem jarbolu, vidljiva iz skoro svih gradskih četvrti, srpska „trobojka“ svjedoči da Srba ima i da se ne stide svojih znamenja. Viće se i u nedelju, pozivajući Srbe da se odazovu ovom velikom danu i da makar toga dana zaborave sitne rasprave i pizmu i stanu u čvrst bedem odbrane časti i dostojanstva petrovićevske Crne Gore. Braćo, Srbi svih „zastava“ – ujedinimo se!!!“, zaključuju iz Srpske kuće.