Vukićević: Oni koji se trude da srpski jezik ne obnovi status službenog, izazivaju dodatne podjele i nemire
Piše: Boško Vukićević
Ukratko ću pojasniti zašto pravedno rješavanje nekih identitetskih problematika ima krucijalan značaj, ne samo za dostizanje opštenarodnog pomirenja i prosperiteta, već i za sami opstanak naše države.
I „Vijestima“ se ponekad desi da na naslovnici ne prezentuju neku dezinformaciju ili nešto što dijeli i zavađa građane – pa su danas iznijeli podatak da se na posljednjem popisu skoro 60.000 nacionalnih Crnogoraca izjasnilo da govori srpskim jezikom.
Evidentno je: u okviru tog pozamašnog broja pripadnika crnogorske nacije (koji se olako ne odriču svoje istorije i predaka), nijesu zastupljeni oni koji smatraju da je u našoj zemlji prisutna „okupatorska crkva“ i „da nam je Srbija vazda bila neprijatelj“. Oni nesumnjivo pripadaju srpskom identitetskom kodu. I dokaz su, uz pripadnike srpske nacije u našoj zemlji, onoga što sam već isticao – da u Crnoj Gori preovladava srpski identitet.
Dakle, oni koji se iz petnih žila trude da većinski srpski jezik ne obnovi status službenog, zapravo izazivaju dodatne podjele i nestabilnost, potpiruju nemire i potkopavaju same temelje prosperitetne Crne Gore.
Podvlačim: kada eksponenti oborenog diktatorskog režima, uz saveznike iz „Vijesti“ i NVO -sektora, „tužakaju“ evropskim zvaničnicima aktuelnu vlast i optužuju je da otvaranjem identitetskih tema (jezik, a i dvojno državljanstvo) stvaraju podjele u društvu – oni čine klasičnu, i zlonamjernu, zamjenu teza. Realnost je dijametralno suprotna: ignorisanje rješavanja identitetskih problematika koje se tiču srpskog jezika, crnogorske trobojke kao narodne zastave, dvojnog državljanstva – upravo izaziva podjele i nestabilnost. Iz jednostavnog razloga: date problematike se prije svega tiču poštovanja elementarnih ljudskih prava građana naše države. A u post-diktatorskoj Crnoj Gori ne smije biti dozvoljeno gaženje ljudskih prava.
Ukratko, ukoliko antisrpski subjekti uspješno istraju na nepromjenjivosti diskriminatorskog Ustava i drugih normi koje nijesu u skladu sa realnim stanjem (i to samo u onom dijelu koji srpskom narodu i srpskoj jezičkoj zajednici oduzima ljudska prava) – to će nesumnjivo izazvati određene posljedice. Kao što su, recimo, autonomaške tendencije, na svim poljima, u onim opštinama u kojima srpski jezik ima apsolutnu, ili značajnu većinu. U perspektivi, to bi ugrozilo stabilnost države, pa i sam njen opstanak.
S druge strane, ukoliko se pronađu kompromisna rješenja (na kojima insistira aktuelna vlast) kojima će srpski jezik obnoviti status službenog, ali bez oduzimanja takvog statusa crnogorskom – to može doprinijeti društvenoj koheziji i stabilnosti. Takvoj koheziji bi svakako doprinijela i pravedna rješenja u vezi sa crnogorskom trobojkom i institutom dvojnog državljanstva. Kao i u vezi sa ispunjenjem Njegoševog amaneta. Kompromisna i pravedna rješenja bi uticala na to da i neki pripadnici srpske nacije u Crnoj Gori vremenom počnu da prihvataju određene državne simbole koje do sada nijesu simpatisali.
Dostizanje opštenarodnog kompromisa – drugim riječima, poštovanje osnovnih ljudskih prava – odagnalo bi mračne perspektive i stvorilo uslove za stvarni progres države.
(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrikama „Drugi pišu“ i „Kolumne“ nisu nužno i stavovi redakcije portala „Borba“)