Uvođenje trobojke kao narodne zastave doprinijelo bi daljnjoj relaksaciji odnosa na političkoj i društvenoj sceni

Piše: Boško Vukićević

Nakon dugo očekivanog objavljivanja rezultata popisa stanovništva, kao što se i pretpostavljalo, dobile su izuzetan polet inicijative o proglašenju srpskog jezika kao službenog i o dobijanju dvojnog državljanstva (za sva lica koja imaju prirodno i suštinsko pravo na njega).

Dobro je što mnogi političari insistiraju na ovim temama, jer oni odlično znaju da i građani koji su ih birali insistiraju da date problematike konačno budu riješene na pravedan i demokratski način. Uostalom, protiviti se datim inicijativama, koje prvenstveno spadaju u domen ljudskih prava, ne znači samo brutalno kršenje demokratskih načela – već znači i biti protivan zdravom razumu. Stoga, ne mogu razumjeti one političke faktore koji se na otvoren način suprotstavljaju ostvarivanju ljudskih i građanskih prava, ali i zdravom razumu. Oni kao da su i dalje zarobljeni u nekom vremenu i prostoru u kojima još uvijek vladaju šovinistički i rasistički principi totalitarnih društava. Neophodno je oslobađanje uma takvih pojedinaca.

I pored autističnih trabunjanja šovinističke provenijencije o tome da je Ustav nemoguće promijeniti (u onim njegovim djelovima koji ne odgovaraju društvenoj zbilji), politički i institucionalni faktori su već istakli da vladajuća većina ima mogućnosti i mehanizme da srpskom jeziku vrati status službenog, kao i da pitanje državljanstva riješi na pravedan način. Držimo ih za riječ.
Elem, mišljenja sam da se pored tema srpskog jezika i dvojnog državljanstva – a u cilju opštenarodnog pomirenja i društvenog prosperiteta – mora insistirati i na vraćanju crnogorske trobojke kao narodne zastave.

Uvođenje trobojke kao narodne zastave doprinijelo bi daljnjoj relaksaciji odnosa na političkoj i društvenoj sceni. Litijski oslobodilački pokret je već pokazao da trobojka i državna zastava mogu da koegzistiraju, kao i da takva koegzistencija stvara uslove za opštenarodno pomirenje. Naime, uvođenje trobojke kao narodne zastave bi značajno doprinijelo da veliki dio populacije našu zemlju počne istinski da osjeća kao svoju državu. Kao državu koja mu je majka, a ne maćeha. Mnogi misle da su date stvari banalne i beznačajne, ali previđaju činjenicu da je u simbolici najčešće suština, koja utiče na rast indeksa sreće kod pojedinaca (o čemu sam pisao u nekim prethodnim tekstovima).

Uvođenje trobojke bi uticalo i na postepeno prihvatanje državne zastave kod onog dijela populacije koji je još uvijek u potpunosti ne prihvata. Naime, iako je aktuelna državna zastava nastala tako što su tadašnji šovinistički faktori pokušali da zamaskiraju njeno porijeklo (time što je bijeli orao Crnojevića i sa alaj barjaka najednom „požutio“) – uvođenjem crnogorske trobojke bi se takav pokušaj obesmislio. Jer, čak i prosječno obrazovani ljudi znaju da je i takav „požućeni“ orao sa državne zastave nemanjićkog porijekla (kao što je i onaj sa crnogorske trobojke), a prije toga – vizantijskog.

Na kraju valja istaći: bilo koje protivljenje vraćanju crnogorske trobojke kao narodne zastave (slično protivljenju srpskom jeziku kao službenom) – predstavlja nastavak zalaganja za podijeljenu i nepomirenu Crnu Goru. Takvim zalaganjima se svi slobodni građani moraju suprotstaviti.

(Mišljenja i stavovi objavljeni u rubrikama „Drugi pišu“ i „Kolumne“ nisu nužno i stavovi redakcije portala „Borba“)