Uspon i pad Makronove evropske revolucije
Kada je Emanuel Makron izabran za predsjednika Francuske u maju 2017. godine mnogi u Evropi su se ponadali da će on donijeti važne promjene na kontinentu.
Poslije nekoliko godina krize, Evropa je sada imala lidera koji bi je spasao od nemira, piše briselski sajt Politiko i dodaje da je mladi Francuz predvodio pokret zapaljivog naziva “Naprijed!” (En Marće!) i viziju da se obnovi evropska kuća i duh bratstva.
On je svima stavio do znanja da je Evropa njegov razlog postojanja, a svi su se nadali da će on ujediniti sve proevropske lidere u borbi portiv nacionalista i populista.
Posljednjih nekoliko dana pokazalo je šta je ostalo od Makronove vizije – a to je vrlo malo.
Bilo da se radi o francuskom zakonu o povećanju poreza na gorivo, planovima za digitalno oporezivanje u EU ili planiranim reformama eurozone, Makron je postigao malo od onoga što je obećavao.
Sajt navodi da razlozi za neuspjeh Makronove revolucije leže i u Francuskoj i u inostranstvu.
Bilo je jasno od samog početka da ako Makron želi da realizuje svoju evropsku agendu, prvo bi morao da pokaže da može da reformiše Francusku.
Godinama je Berlin posmatrao, s rastućom frustracijom, kako su i Nikola Sarkozi i Fransoa Oland bili neuspješni pri pokušajima da sprovedu ozbiljne reforme kako bi riješili probleme komplikovane ekonomske situacije u Francuskoj.
Makron je znao da, da bi uspio u Evropi, mora da pridobije naklonost Njemačke, a to bi mogao da učini samo ako popravi Francusku.
Njegov neuspjeh u Francuskoj kulminirao je pobunom “žutih prsluka”, što je francuskom predsjedniku oduzelo legitimitet neophodan na evropskoj sceni.
“On nije pravi Evropljanin kakvim je želio da se predstavi. On nije Evropljanin zarad Evrope, već zarad Francuske”, izjavio je Jan Tehau, direktor programa za Evropu u njemačkom Maršalovom fondu.
Ta realnost se manifestovala u više sfera, od diplomatije i odbrane do trgovine.
Prošle nedjelje je, na primjer, Pariz bio iznerviran sugestijom njemačkog ministra finansija Olafa Šolca da Francuska ponudi svoje stalno mjesto u Savjetu bezbjednosti UN Evropskoj uniji.
Kada se radi o ideji formiranja evropske vojske, Makron se brzo “pogubio u uopštenim stvarima”, što je bio jasan znak za mnoge posmatrače da on zapravo i nije toliko zainteresovan za nju.
I na polju vještačke inteligencije, polju u kojem su se Francuska i Njemačka zalagale da blisko sarađuju kako bi se bolje suprotstavljale konkurenciji iz Kine i SAD, čini se da obje strane rade na sopstvenim odvojenim ciljevima.
Neuspjeh Makrona da ispuni očekivanja nije samo loša vijest za reformu EU.
Mnogi su se nadali da će, kada se njemačka kancelarka Angela Merkel penzioniše, Makron biti novi defakto vođa EU, ali za sada, postoji malo razloga da se kaže da on to može, zaključuje Politiko.