Uloga „Vijesti“- Nove/stare prepreke na putu!
piše: Luka Radonjić
Propagandni uradak S. Šćekića, dugogodišnjeg urednika “Vijesti”, objavljen na njihovom portalu a pisan za NIN – nedeljnik koji aktivno služi interesima Mila Đukanovića u Srbiji, ne samo tekstovima i izjavama urednika (“Milo Đukanović je vešt političar”) već i posprdnim karikaturama na račun litija u Crnoj Gori, otkriva projekcije koncerna “Vijesti” u kontekstu “rešavanja nepoznatih” u političkoj jednačini Crne Gore. Tačnije, identifikuje njihove želje i snove. Premda su glavna tema teksta Srpska Pravoslavna Crkva i Demokratski Front, pokušaj propagandne intervencije daleko je zanimljiviji u odnosu na pokušaj ideološkog formatiranja Demokratske Crne Gore kao ne-građanske i ne-crnogorske odnosno težnja autora da je izgura sa onog dijela opozicionog polja na kojem se nalaze pro-crnogorski i građanski orjentisani birači, kako bi isto rezervisao za SDP i Građanski pokret URA. A uradak u cjelini predstavlja novu – staru sugestiju da je borba protiv Đukanovićevih projekata unaprijed izgubljena. No, ajmo redom.
1.
Šćekić u tekstu saopštava da je prošle godine DPS pao na istorijski minimum od 37%. Ovaj podatak nije tačan. Prema istraživanju koje je sproveo i objavio CEDEM, DPS je u julu prošle godine bio na 34%. I to je, makar u komparaciji sa prethodnim anketama i izbornim rezultatima, predstavljao istorijski minimum za Đukanovićevu partiju. Slučajno ili ne, ovaj pad zabilježen je mjesec dana nakon Trojinčindanskog sabora i isto toliko nakon izjave Đukanovića na partijskog skupu u Podgorici kada je Crkvu nazvao “tempiranom bombom u temeljima CG”. Ovakvom padu bez sumnje kumuju i afera “Koverta” kao i činjenica da su održani građanski protesti čiji je sastav u nacionalnom, vjerskom i ideološkom smislu bio mješovitiji nego ikada. Da medijski najzastupljenija lica protesta, uključujući i ljude iz Vijesti koji su, zarobljeni u devedesetim godinama, insistirali da se omladina umjesto budućnosti bavi Miloševićem, nisu zapale u dezorjentaciju, autistični odnos prema zainteresovanoj javnosti uz nedostatak konkretnog plana i vizije, nametajući širokom građanskom frontu sopstveno ideološko iskustvo 90tih, te tako svjesno ili ne, “ispraznili ulicu”, procenat DPS vjerovatno bi bio i manji od 34%.
2.
Autor saopštava da je Đukanović posegnuo za otvaranjem teme Crkve, kako bi ponovo polarizovao društvo. Razumije se, izvodi se zaključak da je za njega svaka situacija win- win i da on igra “troznak”, u prevodu – ne može promašiti. Istovremeno, autor konstatuje da je fenomen litija pomrsio planove Đukanoviću i da je zbog toga gurnuo Markovića na dijalog sa javnošću i pregovore sa Crkvom. Logičan zaključak je – da je DPS na vrhuncu litija pao ispod prethodnog istorijskog minimuma, a mnogi smatraju da je to bilo čak ispod 30%. Ipak, logici autora ovdje se gubi svaki trag pa konstatuje da je DPS danas na istorijskom maksimumu od 45%. Šta je ovdje mnogo važnije od kontradiktornosti i analitičke “matematike”? Fenomen. Starija generacija urednika i analitičara, posebno “Vijesti”, kojoj svi komparativni obrasci počinju i završavaju u 90tim godinama, svaki Đukanovićev potez od samog starta tretiraju kao nešto što mu odgovara. I to čine na osnovu ishoda prethodnih, zaboravaljujući da Đukanović nije pri povlačenju svakog poteza imao većinu, naprotiv, za nju se borio svim sredstvima. I ko mu je u tome pružio snažan doprinos? Pa upravo oni, koji su kao i sada što rade, u startu kazali: “njemu to odgovara” i “on će pobijediti”, gradeći čitav jedan narativ koji ga predstavlja kao pobjednika i prije trke a borbu protiv njega karakteriše – besmislenom. U tom smjeru se mogu tumačiti i najanovija serija napada Vijesti protiv NSD i DF.
„Ne suprotstavljajte mu se jer njemu ustvari odgovara da mu se suprotstavite“, to je psihološko medijski efekat koji ova družina godinama pokušava da ostvari. Šta je onda sa posljedicama njegovih poteza? E tu družina očekuje da osjećate isto što i oni – da vas nije briga čak ni za Crkvu. Kao što nije ni njih. Odnosno, neke od njih jeste u smislu – da navijaju da Milo i ovo odradi umjesto njih, dok oni čekaju “zlatno doba”, kada će se udobno smjestiti na sve njegove ideološke tekovine.
3.
Projektovanje pozicije Demokratske Crne Gore posebno je zanimljivo. Oni se, naime, u tekstu nazivaju “soft Srbi + ostali”. I dok dugogodišnji urednik Vijesti crvene naziva “soft Srbima” u odnosu na DF, na drugoj strani SDP i URA-u ne naziva “soft Crnogorcima” u odnosu na DPS. Naprotiv, SDP i URA nemaju nacionalni predznak, oni su, sugeriše tekst “čista i konstruktivna građanska opcija”. Demokratska je juče čestitala 21. maj, kao i svake godine, državne simbole ne samo što su prihvatili već ih afirmišu kao sastavni dio političkog identiteta. Nije mali broj ljudi koji im je zamjerio odnos prema trobojka revoluciji. Zbog svega toga, nije pitanje zašto ih autor naziva (soft) Srbima, već zašto im uopšte prišiva bilo kakav nacionalni predznak, ako su čak i protiv bezakona nastupili građanskom retorikom i multietničkim narativom (po mom mišljenju čak i suvišno u pojedinim momentima). Razlog takvog tretmana je u tome što su uopšte bili protiv bezakona, jer ideološki filter “Vijesti”, svako pa čak i minimalno odudaranje od zadatog okvira, ne praštaju. A možda se u tome krije i nalazi još podmukliji rezon, koji SDP tretira kao građansku opciju jer u njoj nema Srba, dok bilo kakvo pa i najmanje prisustvo Srba kod drugih – automatski opciju kvalifikuje kao anti-građansku.
Na kraju, ponuđena matematika u tekstu zaokružuje kontradiktornost istog. DPS ima 45% bez satelita, “DF sa Vučićem može i do 20% dok im Demokratska diše za vratom”, SDP i URA su, zamislite daleko iznad cenzusa a SNP malo jeste – malo nije. Samo ovaj zbir ide preko 100% i to bez računanja manjinskih stranaka, Prave, SD-a, Ujedinjene, Demosa i drugih. To simbolično i pokazuje koliko rezoni Vijesti, nošeni sopstvenim željama, odstupaju od realnosti.