Tužilaštvo demantuje kriminalističku policiju: Spinovanim saopštenjima pumpaju statistiku!

Od početka godine, svjedoci smo velikog broja dramatičnih policijskih saopštenja da su uhapšena lica koja su planirala likvidacije. Dan, dva se o tome spekulisalo u medijima ko je potencijalna meta napada i na tome se stalo. Ti slučajevi su, na kraju, gotovo svi, procesuirani kao “nedozvoljeno držanje oružja i eksplozivnih naprava” i sve to je u ingerenciji osnovnih tužilaštava. U krivičnim prijavama koje su podnesene protiv istih tih osumnjičenih, koje je policija označila kao moguće počinioce teških ubistava, nema ni slova o likvidacijama. Čak, da zlo bude još veće, jedan dio tih osumnjičenih je ubrzo pušten da se brani sa slobode. Imajući sve to u vidu, zaista marketinški zvuče policijska saopštenja da je od početka godine spriječeno ukupno 20 likvidacija. Jer, u tužilaštvu, a ono je jedino mjerodavno jer oni podnose optužnice na osnovu kojih će da se sudi tim licima, likvidacije se ne pominju. Ako policija priča istinu, a morala bi, onda su svi ti slučajevi morali da završe u specijalnom tužilaštvu, jer od planiranja nečije likvidacije nema težeg djela. Međutim, surova stvarnost demantuje policiju, tačnije, demantuje ih tužilaštvo. Osim slučaja grupe Ranka Radulovića, što je ozbiljna istraga, svi ostali koji su hapšeni, kako je policija tvrdila, završili su sa običnim krivičnim prijavama kod lokalnih tužioca.
Ostaje nejasno zašto onda šef kriminalistike Enis Baković prije neki dan saopšti medijima da je policija spriječila 20 likvidacija od početka godine, a u većini predmeta, o tome nema ni slova u krivičnim prijavama. Ako o likvidacijama nema ni slova u krivičnim prijavama ili je policija traljavo odradila svoj dio posla pa nema dokaze ili tužilaštvo ne radi svoj posao kako treba. Ili će biti ipak ono treće. A to je klasično spinovanje javnosti i pumpanje nepostojeće medijske statistike o nepostojećim rezultatima, što je izgleda postao manir pojedinih policijskih funkcionera poslednjih godina.
U samo par primjera vidjećemo da je realnost drugačija u odnosu na policijska saopštenja. Jer, kako drugačije objasniti slučaj pompeznog hapšenja Nikolete Vukić recepcionerke hotela Grand i njenog brata od tetke Ivana Jovanovića, koje je policija optužila za planiranje likvidacije, a taj slučaj je trenutno u Osnovnom tužilaštvu na Cetinju po krivičnoj prijavi za nedozvoljeno držanje oružja i eksplozivnih naprava. O likvidacijama u krivičnoj prijavi ni slova. Uzgred, Vukić se već izvjesno vrijeme nalzi na slobodi, a to valjda ne bi bilo moguće ako je učestvovala u planiranju likvidacija. Ili slučaj Miloša Vidmara i Miloša Radovića, čijim je hapšenjem u Podgorici spriječena likvidacija, a taj slučaj na kraju završi kod lokalnog tužioca bez kvalifikacije i likvidaciji.
Ili najsvježiji slučaj hapšenja Luke Bulatovića i Dejana Vukašinovića, na Starom aerodromu, koji je na kraju opet završio kod osnovnog tužioca za nedozvoljeno držanje oružja i eksplozivnih naprava.
I da ne bude zabune, svi bi voljeli da imamo najbezbjedniju zemlju na svijetu i da policija stane na kraj kriminalu. Ne kroz spinovana saopštenja nego predanim radom na terenu.
Ako je poenta policijskih saopštenja da se javnosti predstavi kako oni ozbiljno rade svoj posao, onda je logično da na kraju i saopšte istinu. A istina je ponekad bolna, ali kad tad, kao i ova, stigne do čitaoca bez dodatnog spina.