Trifković na meti DPS-ovih portala: Sramne insinuacije i diskvalifikacije uglednog profesora!
Profesor Srđa Trifković našao se na meti DPS-ovih portala zbog nedavne posjete manastiru Morači gdje je prisustvovao službi na kojoj je bio i predsjednik Skupštine Andrija Mandić.
U tekstu koji obiluje kvalifikacijama poput „anticrnogorski šovinista, Vučićev i medijski proksi Kremlja, sa konačnom ustajalom fazom o Crkvi Srbije Trifkoviću se spočitava što je prisustvovao liturgiji u manastiru Morača.
U tekstu V. J. o Trifkoviću sadržana je, pored insinuacija gomila netačnosti, poluistina i zlonamjernih insinuacija koje su karakteristične za medij u kom je tekst plasiran, i za njemu srodne i ideološki slične medije.
Da krenemo redom. Kao prvo, Trifkoviću jeste bio zabranjen ulazak u Kanadu februara 2011. godine kada je vraćen sa vankuverskog aerodroma gdje je trebalo da drži predavanje na Univerzitetu Britanske Kolumbije. Taj je postupak bio posljedica kampanje muslimanskih aktivista u Kanadi protiv Trifkovića, jedne ad hominem kampanje koja je bila finansijski podržana od raznih islamskih saveza gdje su prednjačili vrlo brojni i uticajni useljenici pakistanskog porijekla.
Međutim, Trifković je pokrenuo spor protiv kanadske države koji je dobio. Zbog toga je morao u šest navrata da leti iz Evrope u Toronto gdje mu je bio odobren boravak od 72 sata zbog sudskih ročišta po cijeni od preko 30.000 kanadskih dolara sudskih troškova i gdje je dobio sudsku presudu. Dobio je prvostepenu presudu 2012. i onda presudu pred Apelacionim sudom 2014. a kao rezultat toga je bio glavni govornik na Dražinom danu u provinciji Ontarija u srcu Kanade, jula 2019. godine.
Dakle to je kontekst u kom treba posmatrati navedenu tvrdnju iz teksta. Ta odluka o Trifkovićevom isključenju je bila produkt intenzivne lobističke akcije u trenutku kada je trebao da govori na Univerzitetu britanske Kolumbije a onima koji su lobirali za zabranu njegovog dolaska očigledno je bilo jako stalo da se njegov glas ne čuje. Možemo se samo pitati zašto. Ako su njegovi argumenti toliko neprihvatljivi, bizarni i netačni, onda bi im vjerovatno bilo u interesu da se taj glas čuje da bi mogao efektnije da bude pobijen.
Jeste Anders B. Brejvik pomenuo Trifkovića u studiji o Islamu, Prorokov mač koja je prodata u zemljama engleskog govornog područja u blizu 200.000 primjeraka, ali je pomenuo i gomilu drugih autora. Povezati masovnog ubicu sa izvorima koje on pominje u nekom svom manifestu je isto kao optužiti Marksa i Hegela za ubistva u Kambodži jer se oni koji su ga sproveli pozivaju na marksizam. Može se reći i da se katolička inkvizicija u srednjem vijeku pozivala na Jevanđelja, ali selektivno, potpuno izvitoperujući Hristove ljubavi, Kriviti autora određenog djela zbog toga što je neko ko je pogrešno razumio i izabrao da selektivno interpretira to djelo u cilju pravdanja svojih postupaka je u najmanju ruku nemoralno i profesionalno nekorektno.
Što se tiče tvrdnje da je Trifković eksponent Vučića i Putina – više je nego komično. Trifkovićevi tekstovi jasno označavaju dvije stvari, a dostupni su svakom ko želi, da je Aleksandar Vučić neko prema kome Trifković ima rezerve, pogotovo po pitanju litijuma, i kao drugo, što se Vladimira Vladimiroviča Putina tiče on takođe ima velike rezerve u pogledu strategije u vođenju ukrajinskog rata. U više navrata je Trifković u tekstovima naglasio da se Putin više ponaša kao menadžer koji pokušava da balansira snage unutar establišmenta nego kao odlučni državnik koji jasno artikuliše državne i nacionalne ciljeve gdje bi ga ostatak aparata vjerno slijedio.
Nigdje se Trifković ne predstavlja lično kao analitičar, kao što kaže autor teksta, već ga drugi kao takvog prepoznaju, uključujući i elitni nedjeljnik njemačkog govornog područja u kome je ove godine objavio kapitalni tekst na dvije stranice o položaju Srbije između Rusije i kolektivnog Zapada. Već 25 godina je spoljnopolitički urednik elitnog američkog konzervativnog mjesečnika Chronicles a gdje objavljuje mjesečnu kolumnu u štampanom izdanju i 3-4 online kolumne.
Nadamo se da su ove činjenice jako provjerljive više nego dovoljne da ukažu na moralni i profesionalni nivo samog autora i glasila koje mu je dalo platformu.