Šta su to Ratluci?

PIŠE: Čedomir Antić

“Da, onaj autistični stvor će se naročito obradovati tome (krsnoj slavi, prim. Č. A.), čim prestane da urla nekontrolisano svakih 5 min.”

“Samael” komentator i montenofašista, koji ne smije da se potpiše, o mom sinu – maloljetnom Vidu Antiću koji boluje od autizma.

Objavljeni su prvi rezultati popisa u Srbiji. Ovaj popis je po mnogo čemu istorijski. Kasnio je zbog epidemije (a pretprošli je zbog oktobarskih promjena 2000), na terenu su ga po prvi put sprovodili partijski „pešadinci“, pa je išao traljavo i sa zakašnjenjem – ranije su to radili studenti, a sada su honorare ponudili onima čiji je krajnji domet dolazak na partijske zborove i aplaudiranje (čak i plakate lijepe agencije). Zato je posao dovršen samo zahvaljujući požrtvovanosti i sposobnosti profesionalnih činovnika, posebno onih u Zavodu za statistiku i ponovo unajmljenih studenata. Ako je od 2002. do 2011. broj stanovnika Srbije pao za oko 300.000 građana, sada ih je čak oko pola miliona manje. Pad je  opšti i raste samo dio muslimanske populacije – mada (posebno u slučaju Bošnjaka) i dalje simbolično.  Odnos udjela nacija u stanovništvu države nije se zančajnije promijenio. Vijest te etničke dimenzije popisa je povećanje broja nacionalno neopredjeljenih i neobično izjanšnjenih. Danas je takvih u Srbiji više od 350.000, a bilo ih je više 240.000. Nakon pada sa 82.000 na 23.000, broj Jugoslovena je porastao na oko 27.000. Neobično pao je broj regionalno opredijeljenih – sa simboličnih manje od 31.000 na bezmalo trostruko manjih oko 12.000  – čime je, vjerovatno za duže vrijeme, zaokružena storija o vojvođanskoj naciji.

Poruka ovog popisa je višeslojna i negativna: nacionalno razočaranje je, uprkos tome što jedan režim drži medije čvršće nego bilo koja vlast od sredine osamdesetih godina 20. vijeka, duboko i opšte; demografska politika – iako dobronamjerna i izdašna – nije uspješna, plitka je, neobuvatna i treba je dalje mijenjati; partijska država, nedostatak ustanova, lična politika prema srpskom narodu – a posebno neiskrena i najeasna strategija prema Kosovu i Metohiji i prema srpskom narodu u Crnoj Gori – spriječili su da veliki uspjeh istinskih Srba i SPC u Crnoj Gori iz 2020. godine, te novo stupanje Rusije na svjetsku scenu, dovedu do promjena u srpskom društvu koje bi podiglo oduševljenje u narodu i spriječilo povećanje broja Džedaja, Eskima i sličnih. Griješi onaj ko misli da je ovdje riječ o nekakvom nacionalnom ponosu i šovinizmu. Naprotiv, jedno društvo ne može da napreduje ako je sistematski ponižavano i gonjeno, kao što je slučaj sa srpskim. Krivac za to gonjenje nisu samo SAD, NATO i Evropska unija, već i srpske vlasti koje su partijsko stavile iznad narodnog i državnog. Odatle na riječima oštra nacionalna politika, a truli kompromisi, medijske kampanje laži i spinovi u stvarnosti.

Jedina smo država koja u susjednim zemljamaa često podržava stranke čiji je program upravo suprotan nacionalnim interesima tamošnjih Srba ali nas samih! Jedini smo se tokom proteklih trideset godina u nekoliko navrata suprotstavili imperijalnim planovima SAD i NATO. Njihovim namjerama koje su vodile progonu i asimilaciji našeg naroda. Koliko god ti naši napori bili djelimično uspješni ili većinom neuspješni, mnogo gora od poraza je činjenica da su naše političke stranke listim, osim nekoliko malih u čiju samosalnost većina javnosti sumnja, na posletku prihvatile „evropsku agendu“. Danas je 80% građana Srbije (uključujući nacionalne manjine) protiv SAD i NATO, aposlutna većina je protiv degenrisane Evropske unije, ali je u slučaju političkih elita bezmalo 90% naklonjeno političkoj zajednici koja stoji na strani susjednih nacionalizama u njihom nastojanju da obesprave, asimiluju i, ako je potrebno, progone srpski narod.

Dobar primjer je Crna Gora. Evo, vlada Dritana Abazovića je (bez bilo kakve reakcije još neinaugurisanog predsednika Milatovića) glasala za prijem Kosova u Savjet Evrope. Ukrajina, koja ratuje protiv Ruske Federacije i prima novac od SAD i EU da bi opstala, je glasala uzdržano, a Bosna i Hercegovina je, pored svih pritisaka, glasala uzdržano. Zvanični Beograd se na njih žesti, a Crna Gora je glasala „za“. Pa preko rijeke Morače se one hiljade nisu dovikivale vičući „Kosova – Šćipnija“, već su klicali „Kosovo-Srbija“. No, šta zna dvojnik Zdravka Krivokapića o tome, on nije učestvovao u litijama.

Saznali smo da je zloglasni Mlađan Dinkić od vazduhoplovne kompanije, gubitaša, u Crnoj Gori primio 300.000 evra za nekakve konsultacije. Dinkić o letjenju zna samo onaj dio o kupovini karte i žmurenju prilikom uzletanja i slijetanja. Hajde što ga u Crnoj Gori niko ne goni, šta je „300.000“ za državu čije su političke vođe raspolagale milijardama. Zanimljivo je da je Dinkić, kome je prije sedamnaest godina Vučić prijetio zatvorom i donosio zatvorsko odijelo sa brojem 0000001 u Narodnu skupštinu, već deset godina ugledni funkcioner srpskog režima. Mediji su javljali da je bio i savjetnik Mila Đukanovića. I nikom ništa… Kako da srpski narod odgovori na sve to? Naravno da su nam se u Srbiji zapatili Džedaji, Jogini, Bipsići i ostali.

Ne znam kako će stvari stajati na popisu u Croj Gori. Tamo nisu potrebni nacionalni Snorkijavci i Liliputanci – tamo postoje Ratluci, možda i brojniji od nacionalnih Crnogoraca. Ratluci su Srbogorci, koji su po svemu dio dukljanskog zelenaškog projekta, osim što po potrebi drže predavanja srpskom narodu u Sv. Savi, mučeničkom Kosovu polju i svim unutrašnjim pitanjima Srbije i Srpstva. Kada ih zamolite da vas podrže, oni na međunarodnim forumima glasaju kao da su došli iz Drenice i to iz Tačijevog klana. Još se naroguše i optuže srpski naord da je izgubio, izdao… „zajedničko Kosovo“. Sada sa pilatovskim mirom i dječijom znatižljom  gledaju kako u Albi centru, u Prištini, albanski omladinci u crnogorskim narodnim nošnjama igraju u znak zahvalnosti za glasanje Podgorice u Savetu Evrope. Prema preliminarnim procjenama Crnogoraca u Crnoj Gori ima oko 30%, Ratluka oko 24%, Srba oko 20% i ostalih naroda oko 20-25%.

U Crnoj Gori će se istorija odvijati brže. Ako se predsjednik Bolek i nije osvrnuo na Sveto Kosovo, jako mu je važno da stigne i na evropski skup u Tivtu i na glavni odbror stranke Europa Zdaj u Podgorici. Kaže neetički je što nisu poslušali njegovo pismo i odložili sjedicu glavnog odbora. Dakle, vi u Crnoj Gori nemate samo G17 – u formi Eurpe Zdaj – već ćete uskoro dobti svog Đinđića (Loleka) i Koštunicu (Boleka).

Da uputim prešjednika Boleka prozorljivošću antičkog proroka Tiresije: Lolek će mu sada reći da „ko traži moral u politici, treba da ide u crkvu“. U crkvi ga međutim čekaju Srbi (da ih prevari) i Sv. Kosovo da ga (kao ko zna koji po redu) izda – od prodaje nema ništa, to je već završeno.