Srbija može u Evropu samo sa iščupanim srcem

Koliko se samo Srbija naslušala diplomatskih formulacija, nezgrapnih kovanica, lažnih političkih akrobacija i slatkorječivih poruka tokom prethodne dvije decenije puta Srbije ka Evropskoj uniji, kako bi se glavni uslov – pristanak na rasparčavanje države – umotao u oblandicu koju može da proguta.

Protekle nedjelje konačno je nastupio trenutak istine. Pale su maske, laže, paralaže i foliraže.

Srbija je konačno čula i saznala da iza svih tih velikih riječi koje su iz Brisela ka Beogradu slali godinama, stoji samo jedan zahtjev – priznajte nezavisno Kosovo.

Pale su maske

Da se nešto definitivno i bespovratno mijenja u pristupu prema kosovskom pitanju nagovijestio je najprije kancelar Njemačke Olaf Šolc prilikom posjete Prištini i Beogradu.

Za razliku od njegove prethodnice Angele Merkel, koja je uprkos jasno stavu Njemačke da je Kosovo nezavisno, ipak birala riječi i filigranski sakrivala želje u ime zajedničke evropske politike, Šolc je potpuno ogolio poziciju i poručio da bi Srbija morala da prizna Kosovo da bi postala članica Evropske unije.

Otišao je, dakle, čak korak dalje i od svog zemljaka Volfganga Išignera koji je kao posrednik u pregovorima 2007. godine predložio za Srbiju i Kosovo model dvije Njemačke koji ne predviđa međusobno priznanje.

Hladan tuš iz EU

Čak bi se i taj grubi Šolcov iskorak mogao pripisati novom imidžu njemačke vlade i promjenama u toj zemlji, da nije uslijedio hladan tuš iz sjedišta EU.

Protekle nedjelje, prvi put, jedan organ Evropske unije gotovo doslovce je prepisao poruku političkog lidera Berlina.

Spoljnopolitički odbor Evropskog parlamenta usvojio je 14. juna izvještaj sa naknadno dopisanim amandmanom u kome se prvi put doslovce navodi da – „Konačni sporazum između Srbije i Kosova treba da bude zasnovan na međusobnom priznanju“.

Jasno da jasnije ne može

Politički cinici će reći da su svi oduvijek znali da je pred Srbijom neprekidno bio uslov da prizna Kosovo, iako tu lažnu državu ne priznaje ni pet članica EU.

Ali, činjenica je da deklarativno, formalno, eksplicitno, nikada pred Beograd nije ispostavljen taj zahtjev iako svi znaju da većina država EU koje predvodi Njemačka, a koje su priznale Kosovo, ne bi nikada dozvolile članstvo Srbije u Uniji dok se ona ne odrekne teritorije.

Kraj hipokrizije

Sada je to i napisano. Završen je dvodecenijski proces hipokrizije i diplomatskog „zavlačenja“ Srbije kako bi se ona održala na evropskom putu.

Prvo je, nakon promašene mantre – „standardi, pa status“ i jednostranog proglašenja lažne države 2008. godine, Srbiji i vlasti Borisa Tadića rečeno da se Kosovo i EU nalaze na „duplim kolosjecima“ i da Beograd treba hrabro da nastavi evropske integracije što se neće odraziti na status južne pokrajine.

Potom je tu politiku brutalno srušio odlazeći britanski ambasador Stiven Vordsvort koji je u junu 2010. godine nedvosmisleno poručio:

„Kosovo i EU za Srbiju više nisu odvojeni kolosjeci“.

Sledeće 2011. godine izmišljena je nova fraza. Započeli su pregovori Beograda i Prištine pod okriljem EU, ali pod mandatom da su „statusno neutralni“.

U Evropu samo bez srca

Od tada do danas, razni evropski zvaničnici i dokumenti, ponavljali su da ti pregovori moraju da napreduju da bi se Srbija kretala na putu ka EU.

Koristile su se fraze, „značajan napredak u dijalogu“, „kretanje ka dobrosusjedskim odnosima“, kompromis u interesu svih“, „normalizacija života na terenu“…

Poslednjih godina, zapadni lideri i briselski činovnici ponavljaju da je konačan cilj dijaloga da se postigne – sveobuhvatni i pravno obavezujući sporazum.

I konačno, ovog juna, okrenuta je nova stranica i zatvoren je krug. Nema više lagarija. Beogradu je nedvosmisleno rečeno da mora da prizna Kosovo kao nezavisnu državu da bi jednog dana (niko ne zna kada) Srbija postala članica EU. Na Srbiji je sada da odluči šta joj je činiti i da li joj se isplati da nastavi put ka EU, skraćena za 16% državne teritorije. Da nastavi put – sa iščupanim srcem.

(Sputnik)