SDT na potezu: Branimir Gvozdenović, Petar Ivanović i Predrag Bošković kandidati za nove stanovnike Spuža?

Nakon dogovora stranaka pobjednica sa poslednjih parlamentarnih izbora i najave formiranja nove vlade koja bi kao jedan od osnovnih ciljeva imala nastavak još brže i jače borbe protiv organizovanog kriminala, sjutradan se već pojavila vijest da je pojačano obezbjeđenje SDT Vladimiru Novoviću, a zbog pojačanih prijetnji po njegovu bezbjednost. Više je nego očigledno da je kriminalni klan SKY stranke itekako svjestan da su mu dani na slobodi odbrojani, pa je jasna i nervoza u njegovim redovima.

Građani i demokratska javnost očekuju od države i njenih visokih predstavnika da bez odlaganja nastave sa sprovođenjem pravde i pozovu na odgovornost one koji su decenijama pljačkali državnu imovinu i građane. S tim vezi, a kako BORBA saznaje tri “vedete“ SKY stranke bi morale biti prve u velikom nizu onih koji bi morali biti novi stanovnici spuškog zatvora, a to su: Branimir Gvozdenović, Petar Ivanović i Predrag Bošković.

BRANIMIR GVOZDENOVIĆ, CRNA KUTIJA MILA ĐUKANOVIĆA

Istaknuti funkcioner DPS-a i ministar u Vladi Crne Gore za vrijeme DPS vladavine, ali i bivši potpredsjednik Skupštine za vrijeme mandata bivšeg režima, Branimir Gvozdenović je još jedan u nizu visokih funkcionera DPS-a koji je povezan sa mnogim aferama, ali sa promjenom vlasti one nisu procesuirane već stoje u mjestu i čekaju na neka ljepša vremena.

Za to vrijeme, Branimir Gvozdenović sjedi i šepuri se u skupštinskim klupama i za vrijeme mandata nove vlasti i uživa poslaničku platu koju mu daju građani, isti ti građani koje je on pokrao i ojadio za vrijeme bivstvovanja na ministarskim i drugim pozicijama.

Gvozdenović je nakon referenduma bio na čelu čak tri ministarstva. Najprije je bio ministar za ekonomski razvoj u Vladi Željka Šturanovića, a potom nakon premijerove ostavke, od 2008. godine, ministar ekonomije u Vladi Mila Đukanovića. Na čelo novog Ministarstva uređenja prostora i zaštite životne sredine dolazi 2009. sve do kraja 2010.godine.

Nakon dvogodišnje pauze vraća se u izvršnu vlast 2012. kada je, u još jednoj Đukanovićevoj vladi, izabran za ministra održivog razvoja i turizma. Na tom mjestu je ostao do imenovanja aktuelne (odlazeće) vlade krajem 2016.godine.

Od tada je na mjestu potpredsjednika Skupštine dok je minule parlamentarne izbore dočekao kao drugi na listi DPS, odmah iza odlazećeg premijera Duška Markovića, propalog nosioca liste Mila Đukanovića.

Od namještaja i žičare do elitnih lokacija na moru

Jedna od mnogobrojnih afera sa kojima se povezuje Branimir Gvozdenović je i firma Planet koja je dobijala tendere iako je bilježila poslovne gubitke.

Prema podacima iz Centralnog registra preduzeća, firma Planet u suvlasništvu Gvozdenovićevog pašenoga Ljubiše Šestovića, dugi niz godina bavila se prodajom namještaja i dobijala poslove na tenderima prije, ali i nakon izglasavanja nezavisnosti 2006.godine. Ta firma je do 2011. imala šifru djelatnosti proizvodnja kuhinjskog namještaja, kada su se vlasnici preorijentisali na postavljanje električnih instalacija. Početkom 2014, prema podacima iz Centralnog registra, Šestović napušta firmu, prepuštajući je dotadašnjem partneru (suvlasniku).

Dostupni podaci iz finansijskih izvještaja Poreske uprave pokazuju da je Planet od 2013. do 2019. bilježio poslovne gubitke, izuzev u 2017.godini kada je ostvaren neto profit u iznosu od 717 hiljada evra, i to zahvaljujući tzv. ostalim prihodima koji se ne tiču osnovne djelatnosti društva. U 2013. godini gubitak je iznosio 194,6 hiljada, 2014. godini 45,2 hiljade, 2015.godini 60,29 hiljada, 2016.godini 79,5 hiljada, 2018.godini 108,8 hiljada i u 2019.godini gubitak je iznosio 43,7 hiljada evra.

Direkcija javnih radova, odnosno, Ministarstvo održivog razvoja i turizma, objavili su krajem jula 2016.godine rješenje o izboru najpovoljnije ponude za izgradnju šestosjede žičare na lokalitetu Kolašin 1600 u opštini Kolašin.

Posao je za ukupnu cijenu od 8.979.740 evra i garantnim rokom od pet godina, dodijeljen konzorcijumu koji čine podgorička firma Eminent, čiji je vlasnik dr Ratimir Saveljić i austrijski Dopelmajer (Doppelmayr Seilbahnen GmbH Austrija) sa podizvođačima. Prihvaćena cijena je, inače, bila veća od cijene koju je Dopelmajer, jedan od najvećih proizvođača žičara u svijetu, ponudio godinu ranije, na tender koji nije završen potpisivanjem ugovora o izgradnji žičare.

Direktnu vezu Gvozdenovića sa Saveljićem nemoguće je dokazati, ali postoji niz slučajnosti i nespornih činjenica koje moguće ukazuje da je ovaj vrijedan posao, par godina ranije, unaprijed namijenjen za izvođače iz Austrije, kada su partneri iz Crne Gore bili još nepoznati.

Ponuđači iz Slovenije koji su se žalili na Odluku o izboru najpovoljnijeg ponuđača ukazali su, pored ostalog, i na činjenicu da je Saveljić u tom trenutku već bio angažovan na nekoliko poslova kod Elektroprivrede Crne Gore – u mjestu Klinci kod Herceg Novog i na rekonstrukciji trafostanice Pržno. “Ovakvim angažmanom ne samo da je obesmišljen Zakon o radu, već su i ozbiljno uzdrmani temelji Ajnštajnove teorije relativnosti…”, zamjerili su Slovenci spočitavajući da jedan čovjek ne može odjednom obavljati nekoliko poslova koji zahtijevaju osmočasovno radno vrijeme.

Ono što oni nijesu pominjali jeste činjenica da je Gvozdenović, kao nekadašnji resorni ministar imao snažan uticaj na odluke EPCG, što lično što preko svojih ljudi u bordu i menadžmentu EPCG, prije svega Srđana Kovačevića, bivšeg izvršnog direktora i predsjednika borda Elektroprivrede.

Uvertira i za taj propali tender, na kojem su takođe učestvovali Austrijanci, a o čemu su crnogorski mediji izvještavali, bila je posjeta ministra održivog razvoja i turizma Gvozdenovića Beču još u januaru 2014. kada je obišao proizvođača žičara Dopelmajer. Do te posjete je došlo tokom Međunarodnog sajma turizma u Beču. Boravak u Austriji ministar je, kako je tada saopšteno iz njegovog kabineta, iskoristio “da se po ranijem pozivu sastane i sa menadžmentom kompanije Dopelmajer”.

Prema dostupnim podacima sa sajta Ministarstva prilikom susreta crnogorskih i privrednika Austrije u junu 2015. kompaniju Dopelmajer predstavio je Andrea Kocovski. Među našim predstavnicima bio je Velibor Goranović, iz Odjeljenja za razvoj prioritetnih projekta Ministarstva održivog razvoja i turizma koji je predstavio turističke i investicione potencijale. Goranović je, potom, bio član Komisije za ocjenu i vrednovanje ponuda naručioca koja je odlučivala o izboru najpovoljnijeg ponuđača konzorcijuma Eminent- Dopelmajer.

Saveljićeva firma Eminent je, inače, dugi niz godina ranije imala unosne poslove i sa Elektroprivredom Crne Gore, kojoj je prodavala opremu, posebno Funkcionalnoj cjelini Distribucija i u periodu dok je Gvozdenović bio predsjednik Odbora direktora EPCG. Gvozdenović je kontrolu zadržao i nakon zvaničnog odlaska iz uprave EPCG pošto je, nakon smjene bivšeg izvršnog direktora Radomira Milovića, za izvršnog direktora EPCG postavljen Srđan Kovačević, njegov nekadašnji saradnik iz Sekretarijata za razvoj.

Dok je Gvozdenović kao predsjednik borda gazdovao Elektroprivredom, Kovačević je postao direktor Prenosa. Kada je ministra 2005. Zakon o konfliktu interesa natjerao na odstupnicu iz Odbora direktora EPCG, zamijenio ga je Kovačević. U julu 2008. Kovačević je postao predsjednik Borda EPCG i na toj funkciji se zadržao do ostavke, početkom 2017. godine.

Prema izvještaju o javnim nabavkama iz 2016. godine, firma Eminent se našla na 7. mjestu na listi ponuđača sa najvećim ugovorenim nabavkama u toj godini, pošto su dobili ugovore u ukupnoj vrijednosti od 10.070.390 evra. Eminent se i 2015. godine našao na toj listi sa ukupnim ugovorenim nabavkama u iznosu od 2.066 597 evra.

Prema dostupnim podacima Poreske uprave, firma Eminent je 2013. godinu završila sa neto profitom u iznosu od 98.438 evra, 2014.godinu sa 37.428 evra, 2015. godinu sa 44.947 evra, 2016. sa 117.749 evra, 2017. sa 182,784 evra, 2018.godinu sa 93.181 evro i 2019. godinu sa 46.346 evra.

Mnoge je, u drugoj polovini septembra 2019, iznenadila vijest da je na sastanku kod premijera Duška Markovića, na kojem se razgovaralo o gradnji luksuznog rizorta Ric Karlton Montenegro u Herceg Novom, prisustvovao Marko Gvozdenović, sin potpredsjednika Skupštine Gvozdenovića. Premijer je zapravo trebalo da razgovara sa predstavnicima kompanija Nortstar i Mariot, a Gvozdenović mlađi bio je, očigledno, u ulozi njihovog konsultanta. Posao firme Nortstar izvršna vlast je ranije proglasila za projekat od državnog značaja.

Firma Nortstar, inače, izgradnju pomenutog kompleksa, koji se popularno zvao Montrose, planirala je još od 2014. godine, na zapadnom dijelu poluostrva Luštica. Projekat je obuhvatao i plažu Dobreč. Kompanija Nortstar, prethodno je zakupila 505.000 kvadrata zemlje u uvali Donji Klinci na Luštici.

Afera „Možura“

Afera Možura, koja se tiče izgradnje i rada istoimene vjetroelektrane u Crnoj Gori, sa subvencionisanom cijenom struje o trošku crnogorskih građana, je trenutno jedna od najvećih korupcionaških afera koja potresa Maltu, državu članicu EU. Afera je otvorena nakon što je prije četiri godine ubijena novinarka Dafne Karuana Galicija. Tadašnje Gvozdenovićevo Ministarstvo održivog razvoja je 15.decembra 2015. izdalo građevinsku dozvolu za ovu vjetroelektranu. Iz URA ga javno prozivaju da je upravo zbog Možure više puta putovao na Maltu.

Potom je iz koalicije Crno na bijelo objavljeno da su Gvozdenovićevi rođaci (braća od tetke) i bivši službenici MORT-a Marko i Bojan Vujović povezani sa aferom Možura i da se njihova imena nalaze u dokumentima koja istražuju malteško i crnogorsko tužilaštvo.

Bojan Vujović je, prema dokumentima sa Malte, bio punomoćnik firme Cifidex i on je u njihovo ime potpisao kupoprodajni ugovor sa državnom kompanijom Enemalta. Za taj ugovor se na Malti cijeni da je bio korupcionaški. Marko Vujović je, kao vlasnik firme Management consulting Montenegro pružao usluge „razvoja projekta“ izgradnje vjetroelektrane od 2015. do 2017. Potom je njegova firma ugašena a on je postao izvršni menadžer firme Adriatic capital advisory, koja je konsultantske usluge prodavala firmi Možura Wind Park. Specijalno državno tužilaštvo je sredinom avgusta saopštilo kako vrši izviđaj zakonitosti konusltantskih poslova koji su vršeni za vjetropark Možura.

Afera “Snimak”

Tadašnji direktor DPS-a Branimir Gvozdenović poznat je i po aferi „Snimak“ koja je duboko potresala Crnu Goru, ali i njen epilog nismo vidjeli jer je Tužilaštvo odbacilo navode da se radi o krivičnom djelu.

Dokaze za aferu su audio zapisi koji svjedoči o namjerama DPS da svoje članove i simpatizere zapošljava ne samo parama poreskih obveznika već i onim koji stižu iz Evropske Investicione banke kao finansijske institucije Evropske Unije.

,,Ozbiljna su očekivanja od Fonda rada tako da treba ubrzati određene aktivnosti, nešto iz raspoloživog fonda a nešto iz fonda koji će realizovati preko projekta Evropske investicione banke”

Bio je to najnoviji tonski zapis u okviru afere “Snimak“ u kome na sjednici predsjedništva DPS-a, održanoj uoči prošlogodišnjih parlamentarnih izbora, tadašnji politički direktor Branimir Gvozdenović govorio o tome da se otpremnine bivšim radnicima koji su članovi i simpatizeri vladajuće partije isplaćuju preko Fonda rada novcem koji bi se dijelom obezbijedio i od Evropske investicione banke.

Temu otpremnina, kako se navodi, otvorio je predsjednik Opštine Mojkovac, Dejan Medojević.

„I druga veoma bitna stvar je da otpremnine iz Fonda rada direktno usmjerimo prema našem članstvu i smatram da će nam to direktno pomoći na terenu“, kazao je Medojević.

Takođe u audio zapisima koji su pušteni u javnost između ostalog Gvozdenović kazao je da kazao je u decembru 2012. , da je nevažeće listiće sa parlamentarnih izbora, trebalo pretvoriti u glasove za njegovu partiju kako bi osvojili 40. poslanički mandat.

„Da smo na svakom šestom, od 1.150 biračkih mjesta, nevažeći listić pretvorili u listić DPS-a, odnosno evropske koalicije, imali bi taj četrdeseti mandat“, dodao je Gvozdenović.

On je na sjednici GO kazao da je glasanje putem pisma značajan resurs DPS-a.

„To je ozbiljan potencijal, 15.290 birača glasalo je putem pisma, a u nekim opštinama smo jako dobro odradili taj dio posla. Tamo gdje smo se nekada opekli, i gdje su neke druge strukture uspjele prije da naprave rezultat, sada smo mi to uradili“, naveo je Gvozdenović.

Afera „Atlas“: Za odmor Đukanovićima i Gvozdenoviću 23.000 evra

Predsjednik Atlas grupe Duško Knežević je iz „egzila“ u Londonu, za podgoričku štampu, uz faksimile dokumenata ustvrdio kako je plaćao račune za još jedan luksuzni boravak šefa države i DPS-a Mila Đukanovića u Dubaiju.

Prema fakturama koje je dostavio, Knežević je u martu 2010. godine platio račune za Đukanovićevu suprugu Lidiju i za bivšeg potpredsjednika Skupštine Crne Gore, visokog funkcionera DPS i tadašnjeg ministra uređenja prostora i zaštite životne sredine Branimira Gvozdenovića u iznosu od 23.000 evra.

Đukanovići i Gvozdenović su bili smješteni u ekskluzivnom hotelu “Van and onli rojal Miraž“, rezervisanom za goste visoke platežne moći.

Knežević je naveo, da je ukupni ceh bio mnogo veći i da sve što je platio tokom boravka šefa crnogorske države, njegove supruge i saradnika u Dubaiju, uključujući i aktivnosti mimo smještaja i prevoza, prelazi iznos od 50.000 evra.

Takođe, Duško Knežević je objavio na svom Instagram profilu novi video u kojem pokazuje prisnost za predsjednikom Crne Gore Milom Đukanovićem.

U novom videu, Knežević, Đukanović, ali i tadašnji potpredsjednik Skupštine Branimir Gvozdenović uživaju u čarima francuskog luksuznog ljetovališta Sen Tropea.

O kojem luksuzu je riječ, govori podatak da je za „specijalne goste“ hranu pripremao jedan od najpoznatijih kuvara na svijetu Gordon Remzi.

Knežević je opet podsjetio na skorašnji govor Đukanovića, u kojem ovaj tvrdi da je Knežević umislio da su prijatelji.

Na školovanje dvoje djece Branimir Gvozdenović potrošio najmanje 370 hiljada evra

Dugogodišnji Vladin funkcioner i aktuelni potpredsjednik Skupštine Crne Gore Branimir Gvozdenović je za školovanje svoje dvoje djece u Milanu i Londonu potrošio najmanje 370 hiljada evra. Taj iznos Gvozdenović nije mogao uštedjeti od zvaničnih prihoda, a Gvozdenović je rekao da je „imao pomoć šire rodbine“, bez daljeg obrazloženja.

Ta pomoć bi, uz pretpostavku da je Gvozdenović vodio vrlo skroman život, morala biti najmanje 100 hiljada evra. Toliki iznos pomoći, odnosno poklona, dugodišnji državni funkcioner bio je obavezan navesti u svom izvještaju o prihodima i imovini.

Podaci, do kojih je došao Istraživački centar MANS-a, pokazuju da je Gvozdenović za školovanje svoje djece na prestižnim evropskim fakultetima u periodu od 2007. do 2016. godine potrošio najmanje 370 hiljada evra. Istovremeno, prema Gvozdenovićevim izvještajima o imovini i prihodima, cijela njegova porodica je za tih devet godina ukupno zaradila nepunih 330 hiljada evra.

To znači, sve da Gvozdenović i nije dao ni centa za hranu, režije i druge troškove života njega i njegove supruge, opet bi mu nedostajalo 40 hiljada evra za školovanje djece u inostranstvu.

Kada uključimo čak i vrlo skromne troškove života bračnog para Gvozdenović za period od devet godina, očigledno je da je za školovanje njihovo dvoje djece u evropskim metropolama nedostajalo najamanje 100 hiljada evra.

Ako je školovanje djece finansirano iz legalnih prihoda, otvara se pitanje od čega je živjela porodica Gvozdenović devet godina, koliko je trajao boravak njihove djece u Londonu i Milanu.

Školovanje Marka Gvozdenovića u Milanu i Londonu je koštalo njegovu porodicu najmanje 147 hiljada evra.

Marko je studije na Bocconi univerzitetu u Milanu počeo 2007. godine. Podaci ovog univerziteta pokazuju da je njegovo trogodišnje školovanje koštalo porodicu Gvozdenović najmanje 36 hiljada evra.

Ukoliko mlađi Gvozdenović nije iznajmljivao stan već živio u u studentskom domu, to je njegovog oca moralo da košta još najmanje 20 hiljada evra za kompletan period studiranja, pokazuju podaci o cijeni studentskog smještaja u okviru milanskog univerziteta. Ukoliko je Marko Gvozdenović, pak, iznajmljivao stan, to je porodicu koštalo i više, jer najniža mjesečna zakupnina stana u blizini tog univerziteta iznosi 800 evra.

Kada se na ove troškove, dodaju i minimalni troškovi života u Milanu za period od tri godine, u iznosu od oko  30 hiljada evra, ukupno školovanje mlađeg Gvozdenovića nije moglo koštati manje od 86.000 evra.

Nakon sticanja diplome na Univerzitetu Bocconi 2010. godine, mlađi Gvozdenović iste godine upisuje postdiplomske studije iz međunarodonog biznisa na britanskom Hult univerzitetu. Prema podacima sa tog univerziteta u Londonu, ukupna cijena master studija koje je pohađao Gvozdenovićev sin iznosila je oko 36 hiljada eura.

Na sajtu ovog univerziteta, osim podataka o cijeni školarine, postoje i procjene troškova života u Londonu koji uključuju smještaj i osnovne životne potrebe, a za jednu godinu oni iznose oko 25 hiljada evra, što znači da je Branimir Gvozdenović za školovanje sina u Londonu izdvojio najmanje 61 hiljadu evra.

PETAR IVANOVIĆ, BLAGAJNIK MILA ĐUKANOVIĆA

Petar Ivanović, istaknuti i dugogodišnji visoki funkcioner DPS-a i ministar poljoprivrede i ruralnog razvoja, poznat je javnosti po mnogim aferama, naravno, sve to na uštrb građana i državnog budžeta, koji su DPS vrhovnici pune tri decenije glodali do kosti.

Član je Predsjedništva Demokratske partije socijalista. Vodio je Agenciju Crne Gore za promociju stranih investicija od osnivanja do 2012. godine i radio kao glavni ekonomski savjetnik predsjednika Vlade Crne Gore (2009 – 2010). U Vladi Crne Gore obavljao je dužnost ministra poljoprivrede i ruralnog razvoja (2012 – 2016) i potpredsjednika (2016) Trenutno obavlja dužnost poslanika u Skupštini Crne Gore.

AFERA ABU DABI

Abu Dabi afera je jedna od većih afera koje su potresle crnogorsku političku scenu, gdje su budžet Crne Gore kao i njeni građani oštećeni za više desetina miliona eura.

Bivši ministar poljoprivrede Petar Ivanović, doskorašnji direktor Investiciono-razvojnog fonda Zoran Vukčević, bivši ministar poljoprivrede u Vladi izbornog povjerenja iz 2016. godine Budimir Mugoša i procjenitelj Milan Adžić saslušani su u februaru ove godine u Specijalnom tužilaštvu u okviru izviđaja oko nenamjenskog trošenja kredita od 50 miliona eura iz Abu Dabi fonda.

Specijalno tužilaštvo početkom 2019. godine počelo je da ispituje da li je bilo nezakonitih radnji prilikom dodjele i realizacije 50 miliona američkih dolara kredita koje je Ministarstvo poljoprivrede i ruralnog razvoja Crne Gore 2015. godine dobilo iz Abu Dabi fonda za razvoj – za podsticaj razvoja poljoprivrede na sjeveru Crne Gore.

Kredit sa Fondom iz Abu Dabija dogovoren je 4. juna 2015. godine, a bilo je planirano da uz pomoć tog novca poljoprivredni proizvođači razviju svoj biznis, a time i ukupnu crnogorsku poljoprivredu.

Naravno, kao po već viđenoj praksi DPS funkcionera, ni Petar Ivanović nije uspio da odoli ogromnoj količini novca koji građani Crne Gore treba da vraćaju. Na papiru kredit je bio izuzetno povoljan. Uslovi kredita iz arapskog fonda, sa kamatnom stopom od 2,5 odsto, grejs periodom od četiri godine i rokom otplate 17 godina. Firme su bile u obavezi da podnesu prijavu sa detaljno razrađenim projektom i planom o trošenju novca. Međutim, u praksi je to izgledalo vrlo drugačije. Ministarstvo kojim je rukovodio tadašnji ministar Petar Ivanović je na sumnjiv način dijelio novac firmama samo na osnovu biznis plana, maltene bez procjene da li je taj plan održiv.

Neke od firmi koje su dobile novac iz Abu Dabi fonda, a nisu opravdale novac koji im je dat je Vektra Jakić, čiji je vlasnik Dragan Brković. Naime, Vektra Jakić je od države dobila tri miliona dolara iako je u trenutku dobijanja kredita bila veliki poreski dužnik i u stečaju. Sporan je i zalog te firme, zbog čega je moguće da će kredit vraćati država.

Problematičan je i kredit od tri miliona dolara firmi IM Gradina iz Rožaja vlasnika Džemala Škrijelja, koji je trebalo da bude iskorišćen za proširenje kapaciteta mesoprerade. Prema izvještajima Poreske uprave, ta firma ima jednog zaposlenog i ukupnu imovinu od 190.000 eura. Inače, Gradina i Gradina Company, povezanih vlasnika, u blokadi su pet godina sa nenaplativim dugom od 2,8 miliona eura.

Od ukupno devet projekata, njih pet je realizovano, dok su ostala četiri, među kojima su firme Vektra Jakić i IM Gradina zloupotrijebile novac iz fonda.

Ivanović tvrdi da nije uradio ništa nezakonito i da su tri firme vratile novac od kredita.

Epilog ove afere je još uvijek velika misterija. Bivšem ministru Petru Ivanoviću je skinut poslanički imunitet, zbog osnovanje sumnje da je učestvovao u nenamjenskoj raspodjeli kredita iz Abu Dabi fonda. Uprkos svim ovim optužbama i slučaja koji je u toku, bivši ministar, koji umjesto da potpuno nestane iz političkog života Crne Gore, on i dalje obavlja odgovorne funkcije u Skupštini Crne Gore.

VINARIJA PORODICE IVANOVIĆ

Ministar poljoprivrede Aleksandar Stijović, ranije ove godine je saopštio da je vinarija majke Petra Ivanovića „I-Wine“ od države dobila subvencije u iznosu od oko 1,4 miliona eura, kao i kredit u iznosu od oko 1,1 miliona eura od Investiciono – razvojnog fonda. Dio novca, Ljubica Ivanovića je dobila dok joj je sin bio na čelu ministarstva.

“I-Wine” je povoljni kredit od IRF-a dobila 2019. godine.

U 2018.godini, firma je osnovana i imala je jednog zaposlenog koji je u toj godini primio bruto zarada u iznosu od 3.025 evra. Tada je direktor kompanije bio Ljubičin sin i Petrov brat Luka Ivanović, dok ga je sinovac Sava naslijedio početkom 2019. godine. Ljubica je od početka rada kompanije jedini osniva.

Prema poreskoj prijavi za 2019. godinu kompanija “I-Wine” je imala jednog zaposlenog, a ukupan iznos za isplatu bruto zarade za cijelu godinu je 3.723 eura.

U toj godini za prvih šest mjeseci minimalna neto zarada je iznosila 193 eura, što je u bruto iznosi bilo 288 eura, dok je od jula do kraja godine neto iznos minimalne zarade bio 222 eura, a bruto 332,5 eura. Zbir ovih bruto zarada odgovara iznosu iz poreske prijave, odnosno za cijelu godinu je na poreze i doprinose unutar bruto zarade plaćeno oko 1.240 eura.

Petar Ivanović je jednom prilikom na gostovanju u emisiji na RTCG-u kazao da je ovaj vinograd u njihovoj porodici 300 godina, kao i da je “I-Wine” njihova porodična firma. Negirao je da je njegova majka subvencije dobijala zbog toga što je on bio ministar, već da je podršku dobila kao i ostali poljoprivredni proizvođači na javnom pozivu, ali da je i nekoliko puta odbijena.

KREDIT SUPRUGE OLIVIJE IVANOVIĆ

Centar za istraživačko novinarstvo Crne Gore (CIN-CG) imao je uvid u Ugovor o stambenom kreditu koji je 2007. godine odobrila Hypo Alpe Adria banka (HAAB) ministrovoj supruzi Oliviji Ivanović. Tim kreditom ona je kupila zemlju od 5.600 metara kvadratnih u Radovanićima u Herceg Novom. Kredit od 751.000 švajcarcaskih franaka odobren je 12. jula 2007. godine. U to vrijeme Petar Ivanović bio je član odbora direktora i potpredsjednik te banke. To se može zaključiti i na osnovu njegove biografije na oficijalnom sajtu Demokratske partije socijalista (DPS).

Prije tri mjeseca glavni istražitelj slučaja spornih kredita Hypo Alpe Adria banke Kristijan Beler izjavio je u razgovoru za bečki dnevnik “Kurir” da je “sistem Hipo” na Balkanu funkcionisao na način da kod finansiranja nekretnina nije bilo provjere rizika, niti procjena održivosti. “Niko nije provjeravao bonitet i kapital korisnika kredita. Čak nije provjeravano da li uopšte postoji nekretnina. Krediti su pored svega odobravani. Često su objekti bili mnogo manje vrijednosti od dobijenog kredita”, objasnio je Beler upitajući ko je uzeo razliku. Po srednjem kursu koji je korišćen u bankarskom ugovoru, 2007. godine vrijednost jednog eura iznosila je oko 0.60 franaka, što znači da je Ivanovićeva tada dobila kredit od 449.173 eura.
Navedeno je da banci od 31. avgusta te godine do 31. jula 2027. mora po osnovu vraćanja kredita 240 mjeseci da uplaćuje po 5.658 franaka. Do 2027. Ivanovićeva treba da vrati banci sa kamatom iznos od 1.358.129 franaka.

Vrijednost franka u odnosu na euro godinama je rasla, a danas prema kursnoj listi Centralne banke Crne Gore vrijednost jednog eura iznosi 1.03 franka. Po kursu iz 2007. godine, Ivanovićeva je u eurima trebalo da vraća banci oko 3.400 eura, a ove godine taj iznos je narastao na više od 5.000 eura. Prema zvaničnim podacima sa sajta Komisije za sprečavanje sukoba interesa, Ivanovićeva nikada nije primala platu veću od nekoliko stotina eura.

Za novac koji je kreditom dobila Ivanovićeva je u julu 2007. kupila oko 5.600 metara kvadratnih zemlje u Herceg Novom. Na tu nepokretnu imovinu upisana hipoteka u korist banke, zbog kredita. Zemlja je kupljena potpisivanjem tri ugovora, u koje je CIN-CG imao uvid. Prvo je 6. jula 2007. kupila 410 metara kvadratnih zemljišta u Radovanićima blizu Herceg Novog za 32.800 eura od tada sedamdesettrogodišnjeg Sava Begovića, koji je ugovor “potpisao” otiskom prsta. Dva dana kasnije potpisan je i ugovor sa porodicom Moric, kada je kupljeno 4.141 metar kvadrati zemljišta takođe u Radovanićima za 331.280 eura. Istog dana, 8. jula, Ivanovićeva je sklopila još jedan ugovor sa istom porodicom, kada je kupljena zemlja od 1.050 metara kvadratnih u istom naselju za iznos od 84.000 eura.

DVOJNIK PETRA IVANOVIĆA?

Osoba koja se predstavila kao vlasnik gotovo 40.000 kvadrata zemlje u podgoričkom naselju Doljani tražila je od gradskih službi promjenu Prostornog urbanističkog plana (PUP), kako bi se tu moglo prerađivati grožđe i proizvoditi vino. Taj zahtjev, u obliku primjedbe na PUP, je prihvaćen. Problem je što vlasnik imovine, upisane u primjedbi, u trenutku podnošenja zahtjeva nije bio živ.

Centar za istraživačko novinarstvo Crne Gore (CIN-CG), prema podacima sa sajta Uprave za nekretnine, utvrdio je da je vlasnik imovine upisane u spornom dokumentu pokojni Milan Ivanović, otac ministra poljoprivrede Petra Ivanovića. Ipak, na njemu se nalazi potpis ministra Ivanovića – kao vlasnika – njegov broj mobilnog telefona i adresa. Ta primjedba na nacrt PUP-a u podgoričkom Sekretarijatu za urbanizam i uređenje prostora zavedena je 7. novembra 2013. godine. U tom službenom dokumentu Ivanović ili neko drugi u njegovo ime tvrdi da je vlasnik imovine u Doljanima od ukupno 39.539 kvadrata. Na pitanje zbog čega Komisiji za sprječavanje sukoba interesa nije prijavio nepokretnosti za koje je Sekretarijatu tvrdio da su njegove, Ivanović tvrdi da je neko njegov potpis falsifikovao i da on gradskom Sekretarijatu nije poslao taj dokument.

Primjedbom je, Ivanović ili neko ko se služi njegovim imenom, tražio da se za njegove nepokretnosti, koje je naveo pod brojevima parcela, “izdaju preciznije smjernice, koje bi omogućile da se nakon usvajanja PUP-a izdaju Urbanističko tehnički uslovi i da se planira sva infrastrukturna mreža (elektroenergetska, vodovodna, kanalizaciona…)”.
Sve to, kako piše, traži se zbog plana da na tim parcelama izgradi objekat, koji bi bio u funkciji prerade grožđa i proizvodnje vina. Od ukupno 16 parcela, koje je ministar ili njegov “dvojnik” naveo kao svoje, 15 ih se ne vode na njega već na njegovog pokojnog oca Milana, dok se samo 130 kvadrata vode na braću Mirka i Milovana Ivanovića.

PREDRAG BOŠKOVIĆ, NEKADA “BELI ORAO“, A DANAS SKY PISMONOŠA

Predrag Bošković, bivši ministar odbrane u Vladi Duška Markovića, jedan od onih koji su iskopirali svog partijskog šefa Mila Đukanovića, te postao još jedan šampion prelijetanja iz jedne u drugu ideologiju.

RUDNIK PLJEVLJA

U rudniku u Pljevljima samo još zlato nisu pronašli. Među Pljevljacima kruži priča da je onaj ko se zaposli u rudniku uglja podmiren „za života“. Naravno misleći na radnike.

Ipak, kako je bilo tim radnicima 2003. godine kada je Peđa Bošković postao direktor Rudnika sa platom od „samo“ 3000 evra zaista ne možemo da zamislimo.

Direktovanje Predraga Boškovića u Rudniku uglja u Pljevljima ostalo je zapamćeno među Pljevljacima po torbama punim para koje su išle za Podgoricu i Rukometni klub Budućnost.

Kada je Bošković preuzeo dužnost, Rudnik uglja je bio u dugovanjima od oko 35 miliona evra. To očigledno nije smetalo upravi kompanije koja u jednom trenutku odlučuje da „časti“ Boškovića jednim skromnim automobilom. Pardon, džipom. 50 000 evra. Sitnica.

Novcem iz rudnika (a ne svojim ličnim) pomogao je i izgradnju hrama Sv. Đorđija na Gukama zbog čega ga je Mileševska eparhija Srpske pravoslavne crkve odlikovala ordenom Sv. Save.

Prethodne godine, taj orden mu je oduzet upravo od strane Srpske pravoslavne crkve zbog napada Demokratske partije socijalista na svetinje. Bošković je tada rekao da bi ga i sam vratio, a da bi hram ponovo obnovio, pokušavajući da se predstavi kao veliki dobrotvor. Sve bi to bilo legitimno da je on pomogao izgradnju hrama iz svog džepa, ali je situacija malo drugačija. Taj novac je direktno išao od strane Rudnika kao kompanije, a ne Predraga Boškovića kao (tadašnjeg) direktora.

PETROL PUMPE

Među klijentima VSS, prema podacima koji su donedavno bili dostupni  na njenom veb sajtu, nalazila se kompanija Petrol Crna Gora MNE u kojoj je, dugi niz godina, na visokoj menadžerskoj funkciji i ministrov brat Dragan Bošković.

Dragan Bošković je septembra 2021. godine na redovnoj godišnjoj skupštini Udruženja naftnih kompanija (UNK) Crne Gore izabran za novog predsjednika.

FABRIKA BRIKETA

Predrag Bošković je bio jedan od osnivača firme OMP Engineering koja je nakon sprovedenog tendera državne kompanije 13. jul Plantaže (nije bilo konkurentske ponude) izabrana za partnera sa kojim izgradili, pa u julu 2011. otvorili Plantomp, fabriku za proizvodnju briketa od lozovine. Uz Boškovića, suvlasnici novoosnovane firme bili su Oleg Obradović, bivši direktor Telekoma, i Miodrag Ivanović, bivši direktor T-mobile i Pobjede.

OMP je bio vlasnik polovine novoizgrađene fabrike dok je druga polovina bila vlasništvo Plantaža. Planirana je bila godišnja proizvodnja od deset hiljada tona briketa i izvoz u Francusku i Italiju, ali od toga nije bilo ništa. Fabrika, nakon probne proizvodnje, nikad nije radila. Upućeni kažu zbog toga što je OMP kupio opremu koja nije bila pogodna za preradu vinove loze.

U Boškovićevom imovinskom kartonu tokom ministarskog mandata navodilo se, najprije, da sa 30 odsto vlasništva nema pravo upravljanja preduzećem. Potom da je svoj vlasnički udio prepustio Olegu Obradoviću. Ipak, izvršni direktor propalog Plantompa, prema podacima iz Centralnog registra preduzeća, do oktobra 2019. godine bio je Boškovićev šurak Petar Šćepanović.

Partneri Plantaža su, kako je to utvrdio vještak tokom maratonskog spora u Privrednom sudu, uvezli opremu koja nikada nije mogla proizvesti željeni proizvod. Umjesto da privedu spor u svoju korist, državna kompanija se sa partnerima (Ivanovićem i Obradovićem) krajem aprila ove godine dogovorila (zaključila vansudsko poravnanje) da preuzme izgrađenu zgradu, a da se vlasnici OMP Engineering obeštete za gradnju propale fabrike briketa sa 350 hiljada eura i 37 hiljada kvadrata poljoprivrednog zemljišta u Glavnom gradu.

“BELI ORAO“

Šira javnost se dobro sjeća političkih početaka Peđe Boškovića kada je kao predsjednik Savjeta mladih DPS-a najavio tužbu protiv lista „Dan“ zbog teksta u kojem se tvrdilo da je bio pripadnik „Belih orlova“. Nikada nije došlo do tog sudskog procesa, a Peđa Bošković je i dan danas ostao u žiži javnosti, najviše zbog svog visokog pozicioniranja u Demokratskoj partiji socijalista.

Ipak, koliko god on htio da sakrije činjenicu da je nekad pripadao potpuno drugoj ideji, uvijek će isplivati neki novi snimak koji će demantovati Boškovića.

Tako su iz Demokratske Crne Gore, političke partije Alekse Bečića, u vrijeme predizborne kampanje za parlamentarne izbore prošle godine, lansirali snimak gdje Bošković skandira vojvodi Čeku Dačeviću, demantujući Boškovića u svim tvrdnjama kojim pokušava da prikrije svoj „velikosrpski nacionalizam“ koji danas toliko često osuđuje.

Ipak ispada da je Peđa Bošković izabrao politiku konvertitstva, kao Milo Đukanović samo da bi ostao na vlasti. Ne bi bilo čudno da se za koju godinu Bošković ponovo resetuje i postane „najveći Srbin među svim Srbima“.

VOJSKA CG-NATO

Crna Gora je 2017. godine „svečano i ponosno“ postala članica NATO pakta. Naravno, opšte je poznata činjenica da većina naroda Crne Gore ne podržava ovaj zločinački savez, jer se čak i mlađe generacije dobro sjećaju „Milosrdnog anđela“ odnosno bombardovanja Savezne republike Jugoslavije upravo od strane NATO pakta a pod izgovorom „velikosrpske agresije“ na Kosovu i Metohiji.

Zbog agresije NATO saveza, koja je trajala 78 dana, poginulo je 1008 pripadnika bezbjednosnih snaga. Tačan broj civilnih žrtava nije poznat, a organizacija „Human rights watch“ tvrdi da ih je bilo između 489 i 528.

I pored toga, Vlada Duška Markovića je bila ta koja je preko svega toga prešla, i ne pitajući narod Crne Gore uvukla državu u ovaj zločinački savez, bez organizacije referenduma, niti ispitavanja narodne volje.

Te 2017. godine održani su i protesti u organizaciji pokreta Sloboda narodu, a pored njega i protesti Demokratskog fronta, čiji jedan konstituent čak i podržava NATO integracije, ali ipak stavlja narodnu volju ispred te njegove ideje. Tada, u Skupštini na Cetinju, glasovima vladajuće većine i SDP-a koji je prekinuo bojkot Skupštine samo da bi izglasao ulazak Crne Gore u NATO pakt, Crna Gora je nasilno uvučena u NATO.

Crna Gora je, shodno tome, počela da učestvuje u mirovnim misijama NATO pakta. Tako je Predrag Bošković slao vojnike u Avganistan gdje sukobi traju već gotovo pola vijeka, ali još gore, slao je vojnike na Kosovo i Metohiju stavljajući prst u oko bratskoj Srbiji.

Da sramota bude još veća, nakon ulaska u NATO, porodicama žrtava nije dozvoljavano da polože vijence na spomenik žrtvama NATO bombardovanja koji se nalazi u kasarni „Masline“ u Podgorici.

Ovo je praksa koju je, doduše, nastavila i „nova demokratska vlast“ Zdravka Krivokapića.

Ne dozvoljavati porodicama žrtava da polože vijenac svojoj preminuloj braći, sestrama, rođacima i kumovima je možda i najsramnija stvar koja je obilježila mandat Predraga Boškovića kao ministra odbrane.

Zakonom o tajnosti podataka predlagali da sve više dokumenata bude „povjerljivo“

Mreža za afirmaciju nevladinog sektora (MANS) govori da je Ministarstvo odbrane tokom Boškovićevog mandata predložilo Zakon o tajnosti podataka. Po tom Zakonu oznakama “povjerljivo” i “interno” postoji određeni stepen sumnje da informacije koje po svojoj prirodi moraju biti javne postaju nedostupne javnosti.

Ovaj Zakon je predložen 2019. od strane Ministarstva odbrane. Nesporno se radi o zloupotrebi Zakona o tajnosti podataka koji se već previše koristi kao izgovor da se javnosti ne saopšti neka važna informacija, saopštio je tada MANS.

Ministarstvo odbrane, na čijem čelu je tada bio Predrag Bošković, i nakon kritika domaće i inostrane javnosti zbog izrade ovakvog teksta Zakona, ipak isti nije promijenio i ponovo ga je poslao u skupštinsku proceduru. Takva praksa se kosi sa dobrom međunarodnom praksom, a u potpunoj suprotnosti je i sa višegodišnjim preprorukama Evropske Komisije koje se odnose na opštu transparentnost rada Vlade i slobodan pristup informacijama uopšte.

Ako nema šta da krije, zašto bi uopšte Bošković, preko svog resora, predlagao ovakav Zakon?

Ovakav pokušaj Predraga Boškovića da sakrije podatke, vjerovatno u lične i partijske interese DPS-a samo potvrđuje iskazane sumnje da je i Bošković učestvovao, u određenoj mjeri, u koruptivnim radnjama za šta se optužuje njegov partijski šef, Milo Đukanović.

Obračun sa vjernicima

Koliko je „neslobode“ bilo prisutno u resoru Predraga Boškovića najbolje govori jedan „svježi“ slučaj koji se desio dok su trajale litije Srpske pravoslavne crkve.

Naime, tadašnji načelnik Generalštaba Vojske Crne Gore Dragutin Dakić izjavio je u medijima da pripadnici Vojske Crne Gore, citiramo „nemaju šta da traže na molebanima i litijama“ aludirajući na to da oni moraju da ostanu vjerni svojoj državi, što je direktan udarac na osnovno ljudsko pravo koje je zagarantovano Ustavom a to je sloboda vjeroispovjesti.

Toga je bio svjestan i Zdravko Kasalica, penzionisani zastavnik u Vojsci Crne Gore i predsjednik Sindikata vojske, koji je na društvenim mrežama postavio sliku u uniformi VCG i poručio „Pomaže Bog braćo i sestre, vidimo se na litiji“.

I na litije je i išao.

Nedugo nakon toga, režim Mila Đukanovića je krenuo u obračun sa Kasalicom i njegovom porodicom, koje je Specijalno državno tužilaštvo teretilo za pranje novca.

Kasalica sa druge strane tvrdi da je ovo montiran proces koji je inicirao upravo Predrag Bošković da bi se sukobio sa njim i sa njegovom porodicom a upravo zbog podrške Srpskoj pravoslavnoj crkvi tokom litija.

„Teren te ne prepoznaje“

Za profesionalni angažman u Vojsci Crne Gore potrebno je pozitivno mišljenje mjesnog odbora Demokratske partije socijalista (DPS) i da se kandidat izjašnjava kao Crnogorac.

To je suština audio snimka koji je objavio portal IN4S a na kom članica DPS-a Dušica Vulić provjerava podobnost kandidata za ulazak u Vojsku Crne Gore. Kriterijumi za prijem u Vojsku Crne Gore su očigledno imali samo podobni i prihvatljivi za DPS.

Vjerodostojnost ovog snimka nisu demantovali iz tadašnjeg resora Peđe Boškovića, niti je ovaj slučaj dobio ikakav epilog, osim što je Vulićeva dobila otkaz iz ministarstva odbrane.

Ovo je samo jedan od ovakvih malverzacijskih slučajeva i žrtva politike Demokratske partije socijalista. Nezgodno je uopšte pomenuti koliko ljudi imaju „minus“ kod DPS-a i koji nisu mogli da pronađu zaposlenje u svojoj struci samo zbog samovolje Demokratske partije socijalista.

Društvo koje je ova kriminalna klika izgradila ostavlja samo gorak ukus u ustima.

Jedan od njih je upravo Bošković. Ni za šta od ovoga Bošković nije odgovarao.

Kad će, ne znamo.