Radunović: Umjesto da Krivokapić uputi protesnu notu Ambasadama što se miješaju u naše unutrašnje stvari, premijer smjenjuje Leposavića!

Da li nova vlast u Crnoj Gori sledi manir one prethodne, koja je suverenitet „branila“ samo od Srbije?

Umjesto upućivanja diplomatske note ambasadama koje su se tako grubo umiješale u unutrašnje stvari zemlje, premijer Zdravko Krivokapić je zatražio od Skupštine da smijeni ministra Vladimira Leposavića! U svakom slučaju, to je pitanje za nosioce izvršne vlasti. Mi iz Demokratskog fronta, najjačeg subjekta parlamentarne većine, jasno smo saopštili da se radi o nepoštovanju suvereniteta naše države. Uz sve uvažavanje za teškoće i izazove s kojima se nova izvršna vlast suočava, neophodno je pokazati više državničkog dostojanstva u vođenju politike, a ne slijediti manir prethodne vlasti, koja je suverenitet „branila“ samo od Srbije. Takva politika nije slučajno poražena na izborima. Narod je jasno kazao da želi promjene, a u okviru toga je i zahtjev da se obnovi državno dostojanstvo koje je DPS sveo na najniže grane – kaže u razgovoru za „Pečat“ Slaven Radunović, potpredsednik Nove srpske demokratije i šef kluba poslanika Demokratskog fronta.

Izjava ministra Vladimira Leposavića o Srebrenici, inače vrlo pravno utemeljena, izazvala je prenaglašenu reakciju stranih ambasada u Crnoj Gori, pa i portparolke EU. Čini se da je krajnje neuobičajeno da gost uputi Vladi zemlje domaćina zahtev da zbog izjave sankcioniše svog ministra. Šta to govori o odnosu prema Crnoj Gori?

Neću pretjerati ako kažem da smo mi u Crnoj Gori „navikli“ na neprikladno miješanje stranih ambasada, a posebno ambasade SAD, u politički život naše zemlje. Ipak, to je uglavnom bilo zamotano u diplomatske floskule kako bi se prikrila brutalnost poruka. Najnoviji slučaj dociranja vladi jedne suverene zemlje šta treba da radi i šta se od nje očekuje, nezabilježena je drskost u diplomatskoj komunikaciji, koja zaslužuje oštru reakciju, kakva je uobičajena i u mnogo blažim slučajevima povrede suvereniteta. A desilo se čak obrnuto. Posebno vrijeđa to što „kritika“ dolazi od ambasade države koja nije potpisala Rimski statut i ne isporučuje međunarodnim sudovima svoje državljane optužene za ratne zločine. Odnos mnogih u Crnoj Gori prema definiciji dešavanja u Srebrenici tokom rata nije odnos prema žrtvama, koje svi duboko žalimo i dijelimo bol i patnju njihovih porodica, već isključivo odnos prema ispolitizovanim odlukama Haškog suda, koje su, kao i još neki slični instrumenti, korišćene za stvaranje crno-bijele slike o Srbima kao „lošim momcima“.

Da li je ovo nametanje oktroisane istine sadržane u presudama Međunarodnog krivičnog suda sa sedištem u Hagu pokušaj ukidanja suverenosti?

Rekao bih da se najprije radi o kontinuiranim pokušajima nametanja politike koja ima za cilj da narativ o Srbima kao „lošim momcima“ – normira kao istorijsku istinu i utemelji teze o kolektivnoj krivici jednog naroda. Suverenitet Crne Gore je u ovom slučaju „kolateralna šteta“, ali će se Srbi u Crnoj Gori suprotstaviti i jednom i drugom fenomenu, odnosno braniti i integritet svog naroda i suverenitet svoje države.

Povodom izjave ministra Leposavića oglasio se i DPS. Da li je to dosledan odnos prema ovom pitanju, ili Milova naknadna pamet u promenjenim političkim okolnostima?

Milo Đukanović je dugo svoju političku budućnost kupovao izdajom istorije. On je prevaziđen političar, koji nema više šta da ponudi, osim agresije i podjela. A to što danas pokušava da sudi i presuđuje o devedesetim godinama u kojima je upravo on bio jedan od glavnih aktera, to je već stvar besprizornog licemjerja, ili ako hoćete – psihopatologije. On se poslednjih 15 godina vladavine obračunavao sa svim onim što je govorio u prvih 15 godina vladavine. U svakom slučaju, bio je i ostao sluga koji je pokazao spremnost da služi raznim šefovima.

Litije na kojima je učestvovalo više od polovine građana Crne Gore nisu bile samo odgovor na ugrožavanje verskih sloboda već i izraz najdubljeg narodnog bunta zbog terora nad svime što je srpsko u Crnoj Gori. Da li je, i u kojoj meri, danas, sedam meseci nakon avgustovskih izbora, Crna Gora srpskija nego što je bila u vreme vladavine DPS?

Imperativ nove parlamentarne većine i Vlade jeste stvaranje demokratske i pravne države, što Crna Gora pod DPS-om nije bila. Realizacija tog zadatka stvara uslove da se u Crnoj Gori ravnopravno razvijaju sve identitetske tradicije i posebnosti. Na udaru autokratije i njenog represivnog aparata prije svega je bio autentični identitet Crne Gore, koji je srpski. Zato je prvi, osnovni zadatak u procesu demokratizacije društva da Crna Gora ne bude antisrpska tvorevina.

Da li je porazom DPS-a stavljena tačka na proces civilizacijske konverzije i atlantizacije geopolitičkog identiteta Crne Gore?

Proces, odnosno pokušaj ideološke, političke, na kraju i nacionalne konverzije Crne Gore stariji je od DPS-a. Možemo reći da je Milo Đukanović u toj konverziji, koja seže još od vremena Sekule Drljevića i Savića Markovića Štedimlije, otišao najdalje. Poraz DPS-a na izborima prošle godine ne predstavlja konačan kraj ovog procesa, jer se sada suočavamo s vrlo agresivnim ideološkim nasljeđem njihove vladavine, kojem podilaze i određene strukture unutar nove većine. Ali možemo kazati da rezultat izbora u avgustu predstavlja zaustavljanje velikog nasrtaja na SPC, kao i dobru osnovu za opštu konsolidaciju naših snaga i snažnu inicijativu u smjeru obnove autentičnog identiteta Crne Gore. A što se tiče geopolitičkog identiteta, kada su u pitanju male zemlje, to je kompleksna tema, ali je svakako važno da zemlja prepoznaje svoj istorijski kontinuitet.

Šta se u spoljnopolitičkom kursu Crne Gore promenilood 2006?

Ne samo od 2006. već od 1990. godine spoljnopolitički kurs Crne Gore bio je refleksija ideoloških konverzija DPS-a, stranke koja je pokazala da je politički kameleon bez premca. A konkretno od referenduma Crna Gora je prešla put od najbližeg saradnika Rusije, čije su investicije bile dominantne u prvim postreferendumskim godinama, do najglasnijeg protivnika Rusije i članice NATO-a.

Danas, kada se obeležava 310 godina od uspostavljanja prvih političkih kontakata između Crne Gore i Rusije, zvanična Podgorica je najnovije sankcije Rusiji zbog slučaja Navaljnog objasnila svojim EU opredeljenjem. Čini se u dubokom nesaglasju sa svojevremenim izjavama Zdravka Krivokapića o pitanju odnosa s Rusijom…

Premijer Krivokapić je tokom predizborne kampanje kritikovao odnos tadašnje vlasti u Crnoj Gori prema Rusiji i najavio poboljšavanje odnosa s ovom velikom zemljom. I očigledno je da nije ostao dosledan u ispunjavanju predizbornih obećanja. Rusija je imala važnu ulogu u opstanku Crne Gore, naročito u 18. i 19. vijeku, ali pitanje dobrih odnosa s najvećom državom na svijetu nije samo stvar uvažavanja istorijskih činjenica već i anticipacija političkih i ekonomskih dešavanja, a to znači da je u ekonomskom interesu Crne Gore da njeguje veze s Rusijom. Nova vlast doslednost u evropskim integracijama mora da pokaže reformama u pravosuđu, odlučnom borbom protiv kriminala i korupcije, a ne da izostanak rezultata na ovom polju amortizuje komičnom identifikacijom s geopolitičkim previranjima između velikih sila, kao što je to činila prethodna vlada.

Kakve bi ekonomske implikacije u vidu kontramera mogla da izazove odluka o sankcijama, i koji bi sektor njima najviše bio pogođen?

U tom slučaju najviše bi bio pogođen sektor turizma, jer pored Srbije najviše turista dolazi iz Rusije. Neke kontramjere su već najavljene, a odnose se na otkazivanje direktnih letova za Tivat i Podgoricu, čija je obnavljanje već bilo dogovoreno.

Pomenuli ste minimalne pomake na polju borbe protiv kriminala i korupcije. Kakvi su onda izgledi da se Crna Gora obračuna s recidivima Đukanovićeve politike?

Veliki dio javnosti s razlogom smatra da u borbi protiv kriminala i korupcije fali konkretnih rezultata, vidljive spremnosti i jasne volje. Vjerovatno je i to da Vlada postaje polako svjesna obima ovog problema. Nama u Novoj srpskoj demokratiji i DF-u borba protiv kriminala i korupcije predstavlja politički prioritet i spremni smo da pružimo još konkretniji doprinos. Posebno kroz učešće u okviru suštinske kadrovske rekonstrukcije izvršne vlasti. Da smo kao najveći parlamentarni subjekat dobili ono što nam po liniji izborne pobjede pripada, konkretnih rezultata na ovom polju bi već bilo.

Da li iz ove perspektive možemo zaključiti da su očekivanja vezana za izlazak Crne Gore iz političkog protektorata Zapada bila samo iluzija?

U Crnoj Gori demokratija mora da postane dio tradicije. Težimo tome da uspostavimo demokratsko društvo i po ugledu na zapadne demokratije, a ne da i dalje ličimo na malu autokratiju čiji vladari služe interesima drugih država. Strane ambasade zastupaju interese država koje predstavljaju. Glavni je problem inferiorni odnos domaćih nosilaca izvršne vlasti u odnosu na ambasade. Politika u Crnoj Gori mora da izađe ne iz zone uticaja Zapada već iz okvira sopstvene inferiornosti.

U kom trenutku su Crnoj Gori počele da se priviđaju ne samo ruske nego i srpske aveti koje navodno pokušavaju da monopolizuju političke događaje?

Jedna od osnovnih odlika autokratskih i diktatorskih država u kojima bujaju korupcija i nepotizam jeste izmišljanje „spoljnih neprijatelja“. Crna Gora ima vrlo sadržajno istorijsko iskustvo na tu temu i zato su naši napori usmjereni na ostvarivanje diskontinuiteta s ovom praksom i rešavanje problema „u našem dvorištu“. A DPS ih je ostavio mnogo.
Kako teče proces imunizacije građana Crne Gore? Koliko vakcina je došlo iz Kovaks UN sistema, a koliko iz Rusije?
Nakon početnih problema s nabavkom vakcina, koji su prouzrokovani neodgovornim ponašanjem i zakašnjelim akcijama bivšeg režima, u cilju obezbjeđivanja dovoljnih količina za naše građane, situacija je sada stabilna. Prve vakcine su stigle iz Srbije, Rusije i Kine, ali sada ih već ima i iz Kovaks programa.

Nedavno je i tema odavanja obaveštajnih podataka iz Agencije za nacionalnu bezbednost a vezanih za NATO aktivnosti izazvala veliku pažnju. O kojim podacima je reč? Da li je time, kako je upozorio Nebojša Medojević, ugrožena nacionalna bezbednost?

Rekao bih da se radi o vrlo „naduvanom“ problemu. Naime, jedan Vukšićev saradnik zaboravio je prilikom pripreme dokumenata za sjednicu Odbora za bezbjednost, na kojoj je vršeno kontrolno saslušanje v. d. direktora ANB-a, da ukloni papir na kojem su se nalazila imena nekih stranih agenata, kao i još nekoliko informacija manje važnosti. Opozicija je, naravno, to pokušala da prikaže kao senzaciju, kako bi natjerala v. d. direktora ANB-a Dejana Vukšića da podnese ostavku. Ništa od toga neće biti, naravno.

Koliko novopečene komite u Crnoj Gori imaju veze s onim istorijskim?

U ideološkom smislu nemaju skoro nikakve veze s komitskim pokretom iz 1919. godine. Komitski pokret činili su protivnici bezuslovnog ujedinjenja Crne Gore sa Srbijom, odnosno zagovornici federacije sa Srbijom, zbog čega su se i zvali „federalistički pokret“. Oni nisu negirali srpsku tradiciju u Crnoj Gori i bili su pristalice kralja Nikole, dok su novopečene komite protivnici istorijskog nasljeđa Petrovića. Njihov osnovni poklič je „Nikad više 1918“, ali su protiv svega što je Crna Gora bila prije 1918. godine, posebno srpskog identiteta Crne Gore čiji je Nikola Petrović bio jedan od najpoznatijih istorijskih reprezenata – ne samo u CG već u srpstvu uopšte. Već činjenica da su današnje „komite“ agresivni protivnici trobojke kralja Nikole upečatljivo govori o kakvom se ideološkom falsifikatu radi.

Bliži se Sabor SPC na kojem će biti doneta odluka o imenovanju novog mitropolita crnogorsko-primorskog. Koga bi narod Crne Gore voleo da vidi na tom mestu?

Mitropolita na Cetinju je uvjek rukopolagao i birao Sabor oko srpskog patrijarha, osim u rijetkim okolnostima – velike ratne i istorijske tjeskobe. Od prvog zetskog episkopa do mitropolita Amfilohija, mitropolit je postajao onaj koga srpski patrijarh (ili neko u njegovo ime) rukopoloži. I uvijek je do sada taj izbor bio blagosloven za Crnu Goru i pravoslavne vjernike u njoj. Vjerujemo da će i ovaj sabor SPC donijeti isti takav blagoslov. Episkop Joanikije je narodni čovjek, predvodnik litija, učenik i saradnik mitropolita Amfilohija i njegovo ime se najčešće pominje kada govorimo o očekivanjima naroda. Svakako, odluku o svemu donosi Sabor SPC i vjerujemo da će i ovoga puta, kao što rekoh, taj izbor biti blagosloven za Crnu Goru.

Izvor: Pecat.co.rs