Prije 25 godina okončana bitka na Košarama

U istoriji srpskog ratovanja puno je slavnih borbi, ali samo jedna može da se nazove „drugim Kosovskim bojem“ – bitka na Košarama, koja je okončana prije tačno 25 godina.

Teroristički napadi na srpsku vojsku u graničnim predjelima počeli su još 1998. godine, a 30. septembra u zasjedi uz graničnu liniju, u blizini karaule Košare, poginula su petorica vojnika.

Rat na KiM je počeo šest mjeseci kasnije, protivpravnom NATO agresijom na SRJ. Najkrvavije bitke, međutim, vođene su između Vojske Jugoslavije i terorističke UČK, potpomognute NATO avijacijom i regularnom albanskom vojskom na granici sa Albanijom od 9. aprila do 10. juna 1999. godine.

Lažni napad i pravi plan

Teroristička UČK i NATO planirali su iznenadan napad kroz karaulu Košare i prodor ka Metohiji u cilju zauzimanja Đakovice i presijecanja linije VJ između Đakovice i Prizrena. Njihov krajnji plan je bio da zauzmu čitavu Metohiju i natjeraju VJ na otvoreni sukob sa njima, kako bi se otkrile snage VJ i omogućilo NATO avijaciji da ih bombarduje.

Na pravoslavni Veliki petak, 9. aprila 1999, u tri ujutru počela je masovna artiljerijska vatra sa albanske strane u pravcu karaule Morina, gdje je bio, ispostaviće se, lažni napad, kako bi se interventne jedinice Vojske Jugoslavije odvukle u tom pravcu, da bi se oko 4.30 vatra prenijela na karaulu Košare, uz masovni napad pješadije terorističke UČK.

Vatru je otvorila regularna Vojska Albanije prema pograničnim položajima Vojske Jugoslavije. U napadu su upotrebljavani topovi, haubice i minobacači i vatru su koordinisali jako dobro obučeni pripadnici francuske Legije stranaca.

Na početku kopnene agresije, srpsku granicu čuvalo je 110 vojnika 53. graničnog bataljona, ali su se, rekao je ranije za RT Balkan komandant odbrane Košara pukovnik Ljubinko Đurković, sve do dolaska pojačanja, borili kao da su oni ti koji su u prednosti.

„NATO planeri su mislili da izvrše napad pod kodnim imenom ‘Strijela 1’ u pravcu rejona Košare i da izvrše presijecanje jedinica vojske tadašnje Savezne Republike Jugoslavije“, kaže Đurković za RT Balkan, dodajući da je cilj bio da onesposobe 125. i 549. motorizovanu brigadu, kako bi nesmetano mogli da nastave dejstva prema Prištini.

Albanci su napadali u tri pravca: prvi je bio prema vrhu Rase Košares, drugi je bio prema karauli Košare i treći prema vrhu Maje Glave . Tokom artiljerijskog granatiranja, otprilike 1.500 pripadnika OVK je neprimijećeno prišlo granici.

„Taj plan je bio neočekivan“, kazao je pukovnik Đurković, kako za njega, tako i za čitavu komandu. Zbog toga je neprijatelj u prvih nekoliko sati postigao efekat iznenađenja.

„Napad je počeo silovito, rano ujutro, oko 4 sata, prvo napadom na susjednu karaulu, a potom u reonu Košara. Tih 110 graničara uspelo je da zadrži tempo napada jakih snaga. Do 9 sati oni su usporavajućim dejstvima i odbrambenim manevrom uspjeli da ih zadrže na liniji od 100 do 300 metara na našoj teritoriji, u zavisnosti od konfiguracije terena“, objasnio je Đurković, ističući da su snage neprijatelja bile višestruko nadmoćnije, te je odbrana u momentu prvog napada bila izuzetno značajna.

Dva ešalona od oko 5.000 ljudi napala su srpsku vojsku. U prvom ešalonu se nalazili su se američke „Zelene beretke“, kao i pripadnici britanske specijalne jedinice SAS. Drugi ešalon činila je kompletna druga pješadijska divizija albanske vojske i NATO snage u rezervi. Logističku podršku za napad, pružala je Alijansa, prisjetio se pukovnik Đurković.

„Za tih nekoliko sati komandovanje se konsolidovalo,  dovedene su sveže snage koje su neprijatelja zaustavile, a 11. aprila se krenulo u protivnapad. Za tri dana su vraćene sve kote, odnosno sve tačke naše teritorije“, objasnio je komandant odbrane Košara.

Treba imati na umu krajnje nepovoljnu situaciju u kojoj su se našli pripadnici VJ. Napadači su se nalazili na višim tačkama, bili su brojniji, a avijacija NATO-a imala je potpunu prevlast u vazdušnom prostoru.

Planinski reljef je skoro u potpunosti onemogućavao upotrebu ratne tehnike sa naše strane i otežavao dovođenje novih snaga. Iako je bio april, u jednom danu su se smjenjivala godišnja doba, padala je kiša, bilo je susnježice, na višim tačkama i dalje je bilo snijega.

Najveći broj pripadnika graničnih jedinica činili su vojnici na redovnom odsluženju vojnog roka koji su služili vojsku od marta 1998. godine i imali su uglavnom po 19 ili 20 godina. Poginulo je 108 pripadnika vojske i dobrovoljaca, a tijela nekoliko vojnika nikada nisu izvučena sa granice. Njihova žrtva je ogromna, a bol porodica nastradalih nemjerljiv, kao i ponos što su njihovi najmili otadžbini dali najvrjednije što imaju – život. Ipak, ostaje pitanje zbog čega mladi vojnici nisu zamijenjeni iskusnijim kadrom i kako bi to uticalo na tok borbi na granici sa Albanijom.

Snage Vojske Jugoslavije u bici na Košarama 1999. godine činili su i djelovi 125. motorizovane brigade, 53. granični bataljon, vojna policija iz Beogradskog i Kragujevačkog korpusa, djelovi 63. padobranske i 72. specijalne brigade i manjim dijelom dobrovoljci iz zemlje i inostranstva.

Ostalo je upamćeno i da je Vojska Jugoslavije uspela da popne dva tenka T-55 na nepristupačan teren, što nije imalo realnog značaja u borbama, ali je svakako podiglo moral srpskim borcima i stvorilo paniku u neprijateljskim redovima.

Naredna dva mjeseca nastavile su se krvave borbe, ali neprijatelj nije imao veće uspjehe. Snage koje su pristupile odbrani otadžbine bile su najbolje što srpska vojska ima u tom trenutku.

Srbi kao Indijanci

Tokom krvavih borbi na Košarama bilo je i mnogih bizarnih scena, u koje je teško poverovati. Dešavalo se da ljudi sa obije linije fronta zbog guste magle zalutaju u neprijateljske rovove i vrate se u sopstvene, a da ih niko ne primijeti.

Pripadnicima VJ koji su se grijali pored vatre jednom prilikom je prišao čovjek u vojnoj uniformi, sjeo pored njih i kada su ga posle nekoliko minuta pitali iz koje jedinice on je odgovorio na albanskom.

Taj pripadnik OVK je zarobljen, a utvrđeno je da se posle jednog od napada dugo skrivao u žbunju, ali je izašao kada je video vatru i ljude.

Dvojica pripadnika Vojske Jugoslavije su po magli uspjeli da ušetaju u neprijateljski rov, „zarobili“ teški protivavionski mitraljez i bezbjedno ga donijeli u svoj rov.

Zbog stalnog prisluškivanja jedan rezervni oficir VJ se prisjetio američkih Navaho Indijanaca iz Drugog svjetskog rata, i angažovao dvojicu Roma, pripadnika VJ, koji su na svom jeziku radio vezom navodili jugoslovensku artiljeriju i minobacače.

Do kraja rata NATO i teroristička UČK nisu uspjeli da shvate o čemu se radi, jer nisu razumjeli romski jezik.

Nakon potpisivanja Kumanovskog sporazuma uslijedilo je povlačenje srpske vojske, od 10. do 14. juna. Heroji odbrane Košara nisu očekivali povlačenje u miru, kada su u ratu uspjeli da odbiju višestruko nadmoćnijeg neprijatelja, pitali su „Komandante, ko nas mijenja?“.

Sva ta žrtva koju su podnijeli, i sve što su preživjeli, nakon čega je stigla vijest da se povlače bilo je, uvijek kažu svi veterani sa knedlom u grlu, „nešto veoma teško“, jedino teže od toga je, svjedočili su oni, „kada pogine drug“.

(RT)