Plaše se Velike Srbije a u stvari žive u Velikoj Crnoj Gori: Stara Crna Gora uključivala samo Cetinje i četiri nahije, Brda i Hercegovina joj pripali na Berlinskom kongresu – bez demokratskog referenduma!

Prethodnih nekoliko godina aktuelizuje se retorika o navodnoj velikosrpskoj političko-hibridnoj agresiji koju zvanični Beograd vrši na Crnu Goru.

Temelj takve retorike je upravo bivši šef DPS-a i bivši šef države Milo Đukanović koji je na temelju mržnje prema svemu srpskom gradio svoju politiku.

Iako se isti i povukao i rijetko javno nastupa, njegovi ideolozi su itekako i dalje aktivni preko njemu bliskih portala. I dalje je učestala priča o Velikoj Srbiji, velikosrpskoj agresiji na Crnu Goru, a od čega se zvanični Beograd konstantno pravda kako nema ništa sa tim.

Međutim, interesantno je, kada bi se zašlo u istoriju, ispitati taj fenomen velikodržavlja i kako je on izgledao. A taj fenomen smo svakako imali, od Velike Srbije cara Dušana, preko Velike Hrvatske tokom ustaške NDH, Velike Albanije od koje mnogi i strahuju i tvrde da se sprovodi, ali i Velike Crne Gore – u kojoj faktički danas živimo!

Šta je Velika Crna Gora, jedini velikodržavni uspješni projekat? Teritorije bez referenduma dobila na Berlinskom kongresu

Velika Crna Gora nije bila politički projekat zvanične Podgorice, odnosno Cetinja u nekadašnjem vremenu, ali je gotovo definitivno jedan od balkanskih velikodržavnih projekata koji je sproveden.

Naime, poznato je kroz istoriju da je Crna Gora bila jedina slobodna srpska teritorija pod tadašnjom Osmanskom okupacijom, do Karađorđevog ustanka. Fakitčki, ne bi se moglo reći da je bila slobodna, plaćala je harač Turcima, bezbroj puta su dolazili što Turci što Mleci da pale Cetinje i Cetinjski manastir, međutim, brojni istorijski spisi svjedoče kako je ona faktički i imala neki stepen samouprave u odnosu na Otomansku imperiju, dok su drugi djelovi srpstva faktički živjeli u neorganizovanom uređenju, faktički svako domaćinstvo za sebe.

„Srpskoj kapi svud ime pogibe. Postadoše lafi ratarima, isturči se plahi i lakomi –mlijeko ih srpsko razgubalo! Što uteče ispod sablje turske,
što na vjeru pravu ne pohuli, što se ne hće u lance vezati, to se zbježa u ove planine da ginemo i krv prolivamo, da junački amanet čuvamo, divno ime i svetu svobodu“, pisao je Petar II Petrović Njegoš.

Međutim, kako je išao tok istorije, i kako je sukob Srba i Osmanskog carstva sve više i više eskalirao, ali i sukob Osmanskog carstva sa drugim imperijama, došlo se do toga da se organizuju dva velika Kongresa svjetskih sila, Bečki i Berlinski.

Na Berlinskom kongresu, 13. jula 1878. godine, Crna Gora, kao i Srbija bivaju priznate kao države, a Crna Gora taj datum proslavlja kao Dan državnosti.

 

Međutim, upravo na tom Berlinskom kongresu je došlo i do proširenja granica Crne Gore. Knjaz Nikola je želio da se Crnoj Gori na Kongresu priznaju osvojene teritorije, međutim, Andrašiju se nije dopadalo prisustvo Crne Gore u Hercegovini niti njen izlazak na more, jer je ugrožavao monopol Austrije na trgovinu. On je iskazao spremnost čak i da ponovo zarati da bi očuvao ono što je oružjem stekao. Stoga je priznat doprinos Crne Gore u ratu sa Turcima.

Austriji je dato pravo da 30 godina upravlja Bosnom i Hercegovinom, a dobila je i Spič. Kongres, koji je završen mjesec kasnije, verifikovao je državnost Crne Gore kojoj je obezbijeđen izlaz na more, a teritorija poslije svih razgraničenja udvostručena na 9.475 kilometara kvadratnih, u odnosu na stanje prije Velikog rata, premda mnogo manja od one definisane mirom u San Stefanu, odnosno 15.355 kilometara kvadratnih.

 

S tim u vezi, jasno je da je na Skupštini svjetskih sila donešena odluka da Crna Gora proširi svoje teritorije i na Brda, kao i na primorje i dio Hercegovine. Naravno, Brđani, kao i Hercegovci su to prihvatili jer su, jelte, tada svi bili Srbi pod srpskim kraljem Nikolom te im formiranje srpske države Crne Gore apsolutno bilo prihvatljivije nego ostanak pod Turcima.

I tako se došlo do širenja Crne Gore i stvaranja jedinog uspješnog velikodržavnog projekta. Interesantno je napomenuti da u jednom momentu, u toku referenduma 2006. dolazi do predloga da Brda napuste Crnu Goru zbog širenja antisrpstva od strane novoosnovane države, a za šta bi i imali pokriće, imavši u vidu da nikad nije održan referendum o prisajedinjenju Brda Crnoj Gori, ali se to nikada nije desilo.

Svakako, važno je istaći Veliku Crnu Goru u kojoj živimo, kad već strahuju od Velike Srbije, da znaju da u ovom trenutku žive u Velikoj Crnoj Gori koje ne bi bilo da nije bilo Berlinskog kongresa niti kralja Nikole.