Jedan od bazičnih principa funkcionisanja parlamentarizma još od rimskog Senata je, svakako, iznošenje jasnih stavova u predstavničkom domu uz “zdravu” raspravu. Kako u Crnoj Gori i nema krštenog parlamentarizma, ni legitimne skupštine, a ni volje “građanske opozicije” za jedinstvom, ostalo je da se građanima sa skupštinske govornice pokaže glas razuma istinske demokratije koju personifikuje Demokratski front – najprogonjenija opozicija u Evropi našeg doba.
Kako se vlast u Crnoj Gori ne mijenja od vremena komesarskih egzekucija prijekih sudova, nije ni čudo da imamo i sad prijeke sudove i autokratsku kliku na vlasti koja kontinuirano vrši progon DF-a. Permanentni pokušaji izolacije DF-a, kako medijske tako i političke, dobili su obrise staljinističke politike u liku DPS-a i skorojevićke dinastije Đukanović. U Skupštini, DF upravo svojim nastupima i iznošenjem jedine istine o onome što predstavlja režim, pokazuje da nama treba rušenje Berlinskog zida, koji, izgleda, završetkom blokovskih podjela, još nije pao u Crnoj Gori. Skupština je i govornica gdje se saopštava sve ono što ljudi iz DF-a ne mogu javnosti da saopšte u sudnicama, zatvorima i isledničkim sobama režimske milicije.
Ono što je posebno frapantno je što, u ovakvim uslovima, opoziciona scena se bazira na više nego čudnim kalkulacijama i argumentacijama “građanske opozicije”, koja nikada nije željela čvrsto stati na put problemu time što će odgovoriti na stalne apele DF-a za jedinstvenim djelovanjem protiv diktature. Naravno, vrlo simptomatično, a da li je odgovorno, neka prosudi javnost. Bez obzira i na bizarni nedostatak njihove solidarnosti vezano za politička isleđivanja, držanja u zatvoru i suđenja koje trpi DF, uporni pozivi su dolazili iz potrebe za suštinskom opozicionom borbom, koju, makar po djelovanju, jedino, zaista, predstavlja Demokratski front.
Nekako se nameće mišljenje da je poseban momenat u distanciranju “građanske opozicije” od DF-a bio poziv Duška Markovića kojim je poželio dobrodošlicu u svoju vladu svima, sem DF-u. Kako je došlo do toga poziva, tako se sve više umanjivala šansa da do opozicionog konsenzusa dođe, zahvaljujući sve lošijim i banalnijim izgovorima ostatka opozicije. Koliko je takva retorika tendenciozna, u pravcu pokušaja opšte izolacije DF-a, govori i činjenica da pomenuti nisu željeli sa DF-om na proteste, da bi sada najavljivali neke sopstvene, onako u magli, kroz besplodna sastančenja koja nemaju nikakvog efekta.
Iako je Demokratski front nudio dogovor po principu „bijelog papira“, gdje bi se dogovorilo još nešto pored bojkota koji je izgubio prvobitni smisao, i za koji i oni znaju da mora imati nešto više u političkoj borbi, dobili smo bahato inaćenje onih koji predstavljaju sebe „građanskom opozicijom“, odbijajući saradnju sa većinskim dijelom opozicije. Ako je, ipak za njih, podobniji za pregovore Duško Marković ili Milo Đukanović, makar bi neki vid solidarnosti sa DF-om bio dovoljan, jer to ne nameće samo politička korektnost, već i bazična ljudskost. To pokazuju i nastupi poslanika DF-a ovih dana, gdje se sjajnim argumentacijama potpuno potiru režimske konstrukcije protiv najjačeg opozicionog subjekta.
Petar Drašković, funkcioner DF