Druga je godina od kako zvanična Podgorica praznuje Njegošev dan. Građani Crne Gore koriste sunčane slobodne dane ne bi li odmorili od svakodnevnog života ali praznično raspoloženje osjećaju i u redovima DPS-a.
Tako je DPS-ov istoričar Dragutin Papović riješio građane Crne Gore da obraduje još jednim svojim kolumnističkim uratkom sa obećavajućim naslovom – Bjelaško-četnički napad na Njegoša. Ovaj Novak Adžić u pokušaju u svojoj verziji istorije iznosi „mračne planove“ srpskog političkog bloka koji, jelte, opet jurišaju na Lovćen i na mauzolej.
„Umjesto izvorne velikosrpske ideje da se krampom oburda Njegošev mauzolej i da se na njegovo mjesto vrati kapela Karađorđevića iz 1925. godine, Mandić je „pomiriteljski“ predložio da se ta kapela sagradi uz mauzolej. Jasno je da iza ovog predloga stoji nadustavna uprava Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori, dok je Mandić samo njen trbuhozborac. Ovaj plan se može ostvariti samo nasiljem, jer Njegošev mauzolej štite ogovarajući zakoni u kojima su propisane najstrože zabrane ugrožavanja ovog kulturnog dobra u široj zoni Jezerskog vrha, kao sastavnog dijela Nacionalnog parka „Lovćen“. Danas je to slaba zaštita, jer Mandić i saveznici, bez posljedica, svakodnevno gaze (ponekad i bukvalno) Ustav i zakone“, kazao je Papović.
Ne zalazi Milov istoričar u neke druge istorijske dubine lovćenskih visina a gdje bi provjerio činjenicu koju je nedavno iznio publicista Jovan Markuš da je mauzolej sagrađen na crkvenom imanju, imavši u obzir da se tada i sama kapelica tamo nalazila. Ipak Papović nastavlja i dodaje da bi bilo nadrealno obnoviti kapelu na Lovćenu.
„Jasno je da bi u toj gužvi na uskom prostoru Jezerskog vrha jedan od ovih objekata bio višak. Tada bi se postavilo pitanje: Đe je Njegošu mjesto – u kapeli ili u mauzoleju? S obzirom na to da Crkva Srbije upravlja politikom akutelne vlasti u Crnoj Gori očito je da bi Njegoša premjestili u tu kapelu koja bi, nesumnjivo, bila vlasništvo Crkve Srbije. Kakva bi tada bila funkcija mauzoleja? Nikakva. Njegošev mauzolej bez Njegoša nema smisla, kao što ni kapela na Lovćenu bez Njegoša nema smisla. Bjelaško-četnički planeri hoće da fazno uklone Njegošev mauzolej. U prvoj fazi bi, pod pomiriteljskom parolom, sagradili kopiju kapele iz 1925. godine. U drugoj fazi bi iselili Njegoša iz mauzoleja, da bi u završnoj fazi procijenili da prazan mauzolej na Lovćenu nema svrhu i da bi ga trebalo srušiti ili, kako je predlagala bivša ministarka Vesna Bratić, pomjeriti „neđe niže“. Tako bi, po zamisli bjelaško-četničke klike, na Lovćenu ostala samo replika kapele Karađorđevića sa Njegošem. Tada bi SPC ostvarila cilj da je vrh Lovćena sa kapelom Karađorđevića i Njegošem u njenom vlasništvu. To je suština bjelaško-četničkog „pomiriteljskog“ plana. Cilj je isti kao početkom 1990-ih, samo je sada put drugačiji, što je Mandićeva novoproklamovana taktika“, obrazlaže Papović na ovaj praznički dan.
U nastavku svog uratka, Papović navodi i sijaest drugih pogleda na istoriju gdje navodi da je cijeloj Crnoj Gori poznato da su „lako oštećenu autentičnu Njegoševu kapelu srušili kralj Aleksandar Karađorđević i SPC 1925. godine i da su time pogazili Njegošev zavjet i trajno uništili kapelu.
Podsjećamo, kapelicu su austrougarske snage gađale iz Boke Kotorske tokom Prvog svjetskog rata. Po istoričarima, Austrougari su na vrhu Lovćena htjeli da podignu spomenik u znak pokoravanja Crne Gore. Međutim, Papoviću nisu Austrougari srušili kapelu na Lovćenu, već je to uradio Kralj Aleksandar. A sami naši čitaoci mogu da procijene je li u pitanju „lakše oštećena kapela“ ili je u austrougarskim napadima dovedena u stanje nepopravljivosti.
Kralj Aleksandar je, podsjećamo, 1925. u potpunosti obnovio kapelu sa samo dva dodatka – zid oko nje zbog bezbjednosnih razloga kao i reljef Svetog Đorđa, koji je bio slava kako kuće Karađorđevića tako i kuće Petrovića Njegoša. Obnova kapele zasigurno nije toliko malo koštala, a ploču o obnovi sa njegovim imenom jeste postavio, što je praksa u Pravoslavlju da se istakne ko je ktitor crkve. I umjesto da budu zahvalni za tadašnju obnovu simbola Crne Gore, DPS-ovi istoričari u komunističkom ruhu žele i dalje da brane mauzolej, koji je suštinski i bio ideja kralja Aleksandra a kojoj se usprotivila Srpska pravoslavna crkva na čelu sa mitropolitom u Cetinjskom manastiru. Tako se i došlo do obnove kapelice.
Papović ipak tu činjenicu ne vidi i dodaje da u stvari kralj Aleksandar Karađorđević u čast rođenja svog sina i prestolonasljednika Petra sagradio novu kapelu i u nju je smjestio Njegoša.
„To je urađeno kako bi se simbolički demonstriralo pokoravanje Crne Gore od strane Srbije i poniženje dinastije Petrović–Njegoš od strane dinastije Karađorđevića. Crkva Srbije i Andrija Mandić hoće da to ponove baš na 100. godišnjicu (1925–2025) rušenja autentične Njegoševe kapele. Obesmišljavanjem, rušenjem ili premještanjem Njegoševog mauzoleja i izgradnjom kopije kapele Karađorđevića opet bi ponizili Crnu Goru i Crnogorce“, tvrdi Papović očigledno misleći da je poniženje dinastije Petrović Njegoš podizanje kapelice najvećem sinu te dinastije. Ponižavajuće, nema šta.
„Ovo je dokaz da SPC i Andrija Mandić nemaju ništa zajedničko sa tradicionalnom i Njegoševom Crnom Gorom. Oni su zapravo ljuti protivnici te Crne Gore. Mandić je to potvrdio i izborom siluete pročelja zgrade Zetske banovine za logo Skupštine Crne Gore. Da Mandić zaista cijeni Njegošev državotvorni rad on bi za logo Skupštine predložio grafički izgled Biljarde – prve svjetovne rezidencije Crne Gore nakon Crnojevića. Njegoš je 1838. godine sagradio Biljardu kao svoju rezidenciju i tu je smjestio najznačajniju državnu instituciju – Senat, koji je objedinio izvršnu, sudsku i zakonodavnu vlast. Iz Senata su se razvile sve državne institucije, pa i crnogorska Skupština. Umjesto Njegoševe Biljarde, Mandić je izabrao zgradu banovine Karađorđevića, koja je simbol tiranske i okupacione velikosrpske vladavine u Crnoj Gori. Iz zgrade banovine je stiglo naređenje da se puca na demonstrante na Belvederu 26. juna 1936. godine. Tada su žandari ubili 6, a ranili veći broj Crnogoraca samo zato što su nosili crnogorski krstaš barjak (prvi put nakon 1918.) sa natpisom „Crnogorski narodni front slobode“ i „Revolucionarni narodni front“. Andrija Mandić, njegova Nova srpska demokratija i SPC su ideološki sljedbenici režima Karađorđevića. Izvorište tog režima u Crnoj Gori je tzv. Podgorička skupština iz 1918. godine koja nije zbacila samo kralja Nikolu nego i dinastiju Petrović-Njegoš. Jasno je da između Njegoša i onih koji slave zbacivanje njegove dinastije i okupaciju Crne Gore ne može biti nikakve veze. Jasno je da između Njegoša i onih koji slave i imitiraju četničke vojvode ne može biti nikakve veze. Zato Andrija Mandić, dok dijeli najviše odlikovanje svoje partije – povelju „Marko Daković“ i dok nosi titulu četničkog vojvode ne može predstavljati ni Njegoša ni tradicionalnu Crnu Goru. Njegoš i tradicionalna Crna Gora su se (iz)borili protiv takvog tirjanstva. Uz to, Skupština Prijestonice Cetinje je jednoglasno proglasila Mandića za nepoželjnu osobu na Cetinju. Tako se Stara Njegoševa Crna Gora brani od Mandićeve politike“, zaključuje DPS-ov istoričar.