Odnosi Crne Gore i Srbije moraju biti prioritet: Da li će se ikada odnosi bratskih zemalja stabilizovati?

Još od referenduma 21. maja 2006. godine kada je Crna Gora (po mnogima neregularno) postala nezavisna država, odnosi dvije bratske zemlje nisu bili na zavidnom nivou. Provokacije i konstantna „pekcanja“ svoje „starije sestre“ nisu bile strane zvaničnicima Crne Gore, a često ni zvaničnici Srbije nisu ostajali dužni, što je samo dovelo do pogoršanja odnosa, a sve na štetu građana, kako Srbije tako i Crne Gore.

Progon svega sa prefiksom „srpski“ iz Crne Gore

Naravno, nije ni bilo čudo da srpski zvaničnici reaguju na provokacije koje dolaze iz Crne Gore, a pod izgovorom obavljanja ključnih državnih poslova. Uvijek je pod velom Zakona i Ustava izvršen progon svega onoga što je imalo prefiks srpski.

Prva se problematika javila sa dobijanjem državljanstva gdje mnogi građani koji nisu rođeni na teritoriji Crne Gore nisu mogli da dobiju državljanstvo. U nastavku, počeo je progon srpskog jezika iz škola u Crnoj Gori i nametanje jezika koji istorija ni ne poznaje – crnogorskog. Priznanje lažne države Kosovo bio je još jedan prstu u oko srpskom narodu Crne Gore a što su obilježili veliki protesti ispred Skupštine Crne Gore. Ovo je sve nastavljeno sa sramnim Zakonom o slobodi vjeroispovjesti, gdje je pokušana otimačina svetinja Srpske pravoslavne crkve, što je predstavljalo poslednju liniju odbrane srpskog naroda Crne Gore.

Dakle, kada govorimo o odnosima između dvije države, svjedoci smo konstantnog provociranja od strane zvanične Podgorice, ali i odgovora od strane srpskih zvaničnika. Politika koja je bila i više nego dominantna od 2006. godine, a obilježio je i sami Milo Đukanović, jeste pokušaj utjerivanja straha ljudima od nepostojeće „velikosrpske agresije“ na Crnu Goru, čime se Srbija pokušala optužiti za imperijalizam ili za velikodržavlje. Ovim je Milo Đukanović samo nastavio da provocira zvanični Beograd optužujući ga za nepostojeću agresiju, ali ipak, to je njega održavalo na vlasti gotovo 30 godina.

Može li se ikad očekivati stabilizacija?

Činjenica je da za svađu, ali i za pomirenje mora postojati dvoje. Ipak, takođe smo svjesni i da je zvanična Podgorica suštinski ta koja je bila protažer negativne kampanje usmjerene ka zvaničnom Beogradu, čime je tad aktuelna Demokratska partija socijalista opstajala na vlasti više godina.

Ukoliko postoji iskrena želja za stabilizacijom odnosa između dvije države, sigurno je da se politika zvanične Podgorice mora mijenjati i koja će biti umnogome manje svađalački nastrojena prema bratskoj Srbiji. To se sigurno ne može uraditi sa partijama kakve su DPS, SD i SDP koje su prešle u potpuni ekstremistički narativ prema svemu srpskom, a takvu politiku građani Crne Gore baš i ne tolerišu. Dakle, ne eliminisanje ovih partija iz bilo kakvih društvenih procesa u Crnoj Gori, već eliminacija ekstremizacije i stvaranje mostova, kako među građanima Crne Gore, tako i stvaranje mostova ka regionu. To je jedini put za budućnost.