Od Svetih Litija do dnevnopolitičkog blata

Veliki i mudri Njegoš pjevao je u Gorskom Vijencu „muž je branič žene i đeteta, narod branič Crkve i plemena“ a čestiti vojvoda plemena Kuča, Marko Miljanov Popović, govorio je: „Junaštvo je braniti sebe od drugoga, a čojstvo je braniti drugoga od sebe“.

Međutim i čojstvo i junaštvo su danas u Crnoj Gori nerijetko pogaženi a pojedini sveštenici od odbrane svetinja munjevito su se spustili tamo gdje im nikako nije mjesto, u blato dnevnopolitičkih prepucavanja i agitovanja za ovu ili onu partiju. Narod ko narod, jedni su za ove drugi su za one, i to je sasvim normalno za politički život modernih demokratija, ali postojana ostrašćenost uz mnoštvo uvreda jednih protiv drugih, ne priliče pravoslavnoj Crnoj Gori. Posebno zbog toga što su sada posvađana braća, praktično do juče, bila zajedno i zagrljena na Svetim Litijama, braneći Crkvu Hristovu od napada bezbožnog režima. Kao i uvijek u takvim kafanskim dnevnopolitičkim tučama u mraku, pucaju teške uvrede i velike riječi, osnivaju se fejsbuk stranice i fantomski nalozi, zabija se nož u leđa prvom do sebe, lukavo se traži slabost kod drugih a ne vidi sopstvena golotinja. Naravno ni ovdje ničega ne biva bez direktnog i veoma jakog upliva stranih obavještajnih službi kojima je cilj na Balkanu već 200 godina bio i ostao „Srbi na Srbe“ i „svi protiv Srba“.

Na Svetim Litijama sve je bilo jasno. Branila se Srpska Pravoslavna Crkva i svetinja slobode vjeroispovijedanja. Koga i šta sada brane negdašnji litijaši nije izgleda jasno ni njima samima. Na Svetim Litijama su se nosile srpske i crnogorske trobojke uz po koju crnogorsku novosklepanu državnu zastavu. Danas se u partijskim šetnjama nose novosklepane crnogorske državne zastave, zastave Evropske Unije i tek po koja srpska ili crnogorska trobojka, uz po neki muslimansko-bošnjački barjak. Na Svetim Litijama se pjevalo i klicalo Kosovu i Metohiji, dok je to sada, nekim novim političkim i nesrpskim liderima, veoma strano i nepoželjno.

Danas, kakve li parodije, vođe ovih najnovijih protesta i šetnji po ulicama crnogorskih gradova, podmeću narodu kukavičije jaje melodije „Ode radosti“ a čitava atmosfera podsjeća na usiljeno i neiskreno bratstvo i jedinstvo iz vremena Josipa Broza. Tada je na Svetim Litijama svo sveštenstvo ponosito i otvoreno stajalo na čelu kolone uz ikone, kadionice, tamjan, molitve i duhovne pjesme. Danas jedan dio sveštenstva iz Crne Gore uglavnom se bavi saopštenjima za javnost, sms političkim porukama, donkihotovskim pozivima na spas Crne Gore od braće sa kojima su do juče bili u Svetim Litijama, komentarisanjem ko je izdao a ko je prodao, otvorenim navijanjem za ove ili one političke partije (obično za one koje nijesu tipično srpske), fejsbučenjem po internetu, huškanjem pravoslavnih bratstava na međupartijske borbe, organizovanjem skandaloznih tribina u crkvenim opštinama na kojima se dovode anticrkveni intelektualci i neskriveni neprijatelji Srpske Pravoslavne Crve i srpskog naroda. Pitao bi se neupućeni čovjek: Da li je to isti onaj narod i isto ono sveštenstvo od prije dvije godine? Šta se to dogodilo sa jednim dijelom naroda i sa jednim dijelom sveštenstva u Crnoj Gori, za tako kratko vrijeme? Ko ih je to posvađao i okrenuo jedne protiv drugih? Svakako to nije uradio samo neko u Crnoj Gori već se svuda jasno vidi i osjeća upliv stranog zapadnog faktora koji želi podjele i sukobe u pravoslavnom narodu. Neodgovorno je pak da u tim podjelama direktno učestvuju i pojedini sveštenici i monasi.

Naravno Crkva Hristova treba da bude svakodnevno prisutna u društvu. Hrišćani su po riječima Gospodnjim uvijek „so zemlje i svjetlost svijeta“. Crkva ne smije i ne može da bude neka mrtva mumija ili marginalizovana skupina ljudi koji nemaju pravo na svoj stav i punu afirmaciju u društvenom životu. Ali Crkva Hristova uvijek i isključivo treba djelati samo na NJoj svojstveni tj. crkveni način. To prije svega znači da se ona uvijek projavljuje i izražva kroz mudrost i sabornost, a iznad svega kroz bogoljublje i bratoljublje, jer na te dvije Hristove vrline počivaju sav Zakon i svi Proroci. Crkva nije, niti će ikada i biti, neka politička organizacija ili institucija za davanje dnevnopolitičkih savjeta, jer i Gospod naš Isus Hristos apsolutno nikada nije ulazio u dnevnopolitička pitanja, partijsko blato i stranačke borbe ondašnjeg Izrailja, već je hodio kroz narod, liječio i vaskrsavao ljudske duše i ljudska tijela i propovijedao dolazak Carstva Nebeskog. Ako je tako djelao Bogočovjek Isus Hristos zar pojedini sveštenici trebaju da se bave dnevnopolitičkim prepucavanjima i neopreznim proglašavanjem velikog dijela svoje sopstvene pastve za izdajnike, samo zato što nijesu simpatizeri nekih novih i veoma nemoralnih političkih lidera u Crnoj Gori? To što su ovih dana neki sveštenici ili monasi iz Crne Gore promašili osnovnu hrišćansku i jevanđelsku usmjerenost ka Carstvu Božijem koje dolazi, a ne ka partijama i zemlji koja prolazi, naravno ne znači i da je Crkva Božija takva, jer Crkva Božija nije par politički i nacionalno opterećenih sveštenika.

Crkva Hristova je mistični Bogočovječanski Organizam čija je glava Sin Božiji Isus Hristos. Dijelovi ili udovi tog Organizma su i Mitropolit i cijelo sveštenstvo i sav vjerni narod, bez obzira kojoj partiji ili naciji pripadali. Ostrašćni politički ispadi pojedinih sveštenika mogu dakle govoriti samo o njima samima ali ne i o Crkvi Hristovoj. Međutim, u očima javnosti takvi sveštenici mogu nanijeti ne malu štetu Crkvi. Ne smije se stoga nikako dozvoliti da neko, pa bio to i neki poznati i obrazovani sveštenik, postojano i subverzivno djeluje protiv ugleda same Crkve i njenog unutrašnjeg jedinstva. Posebno jasno je to izraženo kroz necrkveni, neskriveno navijački, pristrasan, kratkovid i vrlo ponižavajući odnos jednog dijela sveštenstva u Crnoj Gori, prema par vrlo problematičnih i često veoma nemoralnih i novoizniklih političkih lidera. Kako su pomenuti novopojavljeni lideri kao po pravilu bili dio vlasti i nacionalni Crnogorci, koji su se obrukali u poslednjih godinu dana vođenja zemlje i naroda, cio anticrkveni scenario dobija i jedan drugi, nacionalni i koristoljubivi ton.

Umjesto da cijelo sveštenstvo u Crnoj Gori danas hita u svoju hrišćansku misiju, da miri i poziva na smirivanje političkih strasti, mada ono to u najvećem dijelu i čini, na terenu se ponekad zbiva nešto potpuno suprotno. Iako je Mitropolit crnogorsko-primorski Joanikije nekoliko puta veoma jasno pozvao sveštenstvo, monaštvo i vjerni narod da se ne bave diobama, svađama i dnevnom politikom koja je puna vulgarnosti i prljavštine, jedan dio sveštenstva i monaštva ga uopšte ne sluša već se preko intereneta i fejsbuka uporno i direktno bacio u kaljugu dnevnopolitičkih aktivnosti i tako zaboravio na svoj dijametralno suprotan hrišćanski i sveštenički poziv. Što je najčudnije upravo oni sveštenici, po pravilu nacionalni Crnogorci, koji su do juče lijepo i tačno citirali svetog apostola Pavla da „nema više ni Judeja ni Jelina“ sada su izgleda u svom crnogorskom nacionalističkom zanosu tome pridodali da nema više ni Srba niti srpskih zastava, niti srpskih pjesama na protestima, niti srpskog Kosova i Metohije. Ima izgleda samo Crnogoraca! I umjesto sada kad SPC u Crnoj Gori niko ne goni niti joj ozbiljno prijeti, kad čak i lideri crnogorskih građanskih partija idu na noge Srpskom Patrijarhu i daju obećanja da će Temeljni ugovor sa SPC ubrzo biti potpisan, da sveštenstvo počne ujedinjavati podijeljeni narod, pojedini sveštenici, kakvog li promašaja, direkno pozivaju pravoslavna bratstva i vjernike da izađu na ulicu i na dnevnopolitičke proteste. Na taj način oni i sebe i druge ubacuju u partijski i dnevnopolitički haos i sveopšti duhovni metež u koje su upletene mnoge prljave igre i mnogi anticrkveni interesi. Stiče se stoga utisak da pojedinim sveštenicima u Crnoj Gori kao da ne odgovara postojeći mir između Crkve i države Crne Gore, niti najavljeno potpisivanje temeljnog ugovora SPC i Vlade Crne Gore, nego kao da žele partijašenje, ulicu i rat svih protiv svih, a na prvom mjestu – Srba protiv Srba. Nećemo se lagati, ovo debelo smrdi na zapadne ambasade i njihov uticaj među pojedinim sveštenicima.

Prisustvo u crnogorskom dirigovanom haosu i beogradskih zapadnih piona tipa Mlađe Đorćevića, kao i njegovih veoma nemoralnih i problematičnih kadrova u okruženju bivšeg predsjednika Vlade Crne Gore Zdravka Krivokapića, pojedinih novijih crnogorskih političkih lidera i nekih od sveštenika u Crnoj Gori, jasno govori da se SPC želi destabilizovati i iznutra i spolja. Na sreću takvi sveštenici su u Crnoj Gori u velikoj manjini što nikako ne znači da njihovo djelovanje ne treba sasjeći odmah i u korjenu.

(Vidovdan.org)