O. Darko: Informišite se i saznaćete da za CPC nema nikakve šanse, Miraš Dedeić, uz sav trud DPS-a nema nikoga za sobom
Piše: o. Darko Ristov Đogo
Svi smo pročitali saborsko saopštenje, sutra bi već trebalo da dođu makedonski arhijereji na prvu zajedničku liturgiju u Beograd. Očekivano je da su reakcije razne jer je makedonsko crkveno pitanje dugotrajan proces, započet i prije rođenja mnogih od nas.
Ipak, u kontekstu sveopštih međupravoslavnih odnosa i nametanja fanarskih rješenja, čini se da slovenske Crkve i narodi ispoljavaju i kanonsku svijest i osjećaj sposobnosti da svoje odnose urede bez stranih tutora. Naše je da se molimo da zaista ono raskidano tkivo i kost dugogodišnjim raskolom zaraste i da obnova jedinstva bude istinska. Daće Bog, našim zajedničkim molitvama, da sve bude dobro i da, kao što ranije napisah, makedonska braća osjete da ih među Srbima uvijek čeka iskreni zagrljaj.
Što se tiče komentara političke prirode, ovdje odavno postoji pravilo da prorokovanje najgoreg scenarija obezbjeđuje solidnu vjerovatnoću da ćete biti u pravu.
Ali treba, ipak, znati da crkveni život Srpske Crkve nije samo ispunjavanje želja i prijetnji KPJ/SKJ i Evropskog parlamenta. Jeste, da se pitaju oni koji bi da nas dezintegrišu, sve bi bilo drugačije.
Ali prije nego što napišete pogrdne komentare (možda iz sasvim dobre namjere ili potpunog neznanja) o tome da slijedi dalja dezintegracija SPC, informišite se malo. Saznali biste čudesne stvari.
Recimo, saznali biste da nema nikakve šanse ni za kakvu HrvPC, CrPC i BosPC.
Ustaška Hrvatska pravoslavna zajednica koja danas postoji u Hrvatskoj okuplja minoran broj ljudi na čelu sa bugarskim raspopom.
Miraš Dedeić, raščinjeni stari pajac, uz sav politički trud DPSa i svih independističkih političara nema za sobom nikoga u CG – pogledajte samo slike sa dolaska Patrijarha Porfirija u Nikšić, pa će vam mnogo šta biti jasno. Jeste da se borba nastavlja, ali SPC je jedino tijelo u Crnoj Gori koje je u stanju da sabira sav srpski narod u otporu asimilaciji i depolitizaciji, uz sve pritiske i uz naše loše procjene. Te hiljade ljudi koje vole srpskog patrijarha sve su nam i vam rekle.
U Republici Srpskoj Srpska Pravoslavna Crkva uživa ugled i ima društveni status kakav, na žalost, nema ni u Srbiji: nama srpska država ne ukida vjeronauku na mala vrata, PBFu u Foči ne prijeti se izbacivanjem sa Univerziteta, već predstavljamo jedan od najcjenjenijih fakulteta u Srpskoj. U materijalnim okolnostima nepovoljnijim u odnosu na Srbiju brinemo se i o našem narodu u FBiH, uz pomoć i nas iz Srpske i Srbije. Crkve su pune mahom mlađeg svijeta (toliko o Bos.PC). Nije ovo, mili moji SRBiH iz 1974, mada mnogima, izgleda to nije jasno.
Dakle, prije nego što napišemo neki komentar na društvenim mrežama ili bilo gdje drugdje, ispunjeni strahom od avnojevizacije SPC, vrlo je važno da pobjedimo avnojevsku svijest u sebi i da znamo kako stvari stoje. A one stoje bolje od onoga što nam neprijatelji žele i bolje od onoga što se ograničenim pogledima da vidjeti.
Daće Bog da se mi iznutra riješimo avnojevskog provincijalizma i titoističke lažne pobožnosti „ja sam ti vjernik i sve znam i ne idem u crkvu (jer sam bolji od onih u crkvi) ali imam svoj komentar“. Kad se unutrašnjeg avnojizma riješimo i prodišemo, nećemo se trošiti na zabrinute komentare već će naše stanovište i vitalnost govoriti za sebe.
(Izvor IN4S)
Sve će to popovi pozlatiti. Ne stoje stvari nimalo dobro, što se tiče performansi „S“PC prema srpskom pitanju u regionu, a i ne može ih biti, sudeći po ogavnim saopštenjina te organizacije, koja prezire naciju, rodoljublje i narod koji ih je osnovao i koji ih izdržava
(oni će reći da ih je Hrist osnovao, da su oni „nebeska“ tvorevina, da je rodoljublje „jeres“ i da oni ne služe narodu, nečem truležnom, zemaljskom i prolaznom, kako su objasnili).
Zar se može „S“PC kvalifikovati kao „brana “ asimilaciji Srba u CG, a sami su, u trgovini sa drps režimom i „prijateljem Milom“, odstranili srpsko ime iz crkvenog, samo 4 dana poslije pokradenog referenduma (do prošle godine): https://imgur.com/F5Wb0ar?nc=1
To je bila jasna poruka svim Srbima, da je sasvim ok ne pisati se Srbinom, jer, eto,
i crkva škarta sveto srpsko ime, pa što ne bi i neki prosječan građanin, ostavljen
na cjedilu, sirak tužni, koji se bori da dođe do kore hleba, suočen sa ogromnim pritiskom udruženih antisrba. To je bio nemjerljiv doprinos crkve projektu uništenja Srba u CG. Imali su fantastičnu relaciju sa Đukanovićem, koji im je progonio narod u produženom periodu, a nisu se sjetili da intervenišu u skladu sa svojim uticajem u društvu i u skladu sa tom „prijateljskom“ relacijom; ne postoji nijedno obraćanje crkve režimu i javnosti, u kojem se prepoznaje i osuđuje sistemska asimilacija, diskriminacija i otvoreni progon Srba u CG, osim usputno, u kontekstu spora oko uskih crkvenih interesa.
Znali su pojedinci da brane nedolično držanje crkve , tvrdeći da crkva nikako ne smije da se miješa u politiku. Demanatovani su crkvenim pozivom Srbima da im spasu kožu – kad je crkvi frka za privilegijama, onda im valja prezreni srpski narod. Kad ostvare ono šta žele, Srba i srpskog pitanja se ne sjećaju.
A što su nametnuli 200% dukljanina i mlade dukljane, kojima familije i oni sami, glasahu za drps i neovisnost, suvišno je da govorim. Tu sprdnju živimo poslednjih godinu i po.
Očigledno je da je crkvena organizacija zarobljena, da u njoj nemamo sunarodnike i da moramo kao narod da dobro razmislimo – imamo li mi luksuz da i dalje izdržavamo ležerno i nezainteresovano sveštenstvo, da od njih ništa ne očekujemo u kritičnim trenucima?