Njemu su predviđali sjajnu budućnost; Da nije mlad umro, Hitler ne bi došao na vlast i ne bi bilo II svjetskog rata

Iako Gustava Štrezemana danas ponekad zanemaruju, radi se o čovjeku koji je Nemačku posle Prvog svetskog rata izvukao iz pakla hiperinflacije, pokušao da transformiše njen ratnohuškački imidž, i da je predstavi kao miroljubivu zemlju s rastućom ekonomijom.

Rodio se u Berlinu 10. maja 1878. godine, obrazovao se u svom rodnom gradu i u Lajpcigu, a 1907. postao najmlađi član Rajhstaga; deset godina kasnije bio je vođa Nacionalne liberalne partije, da bi se 1918, posle sloma Njemačke, nakratko povukao iz politike.

Vratio se dvije godine kasnije; avgusta 1923. je postao kancelar i ministar spoljnih poslova, ali se u novembru povukao s položaja kancelara, ostavši šef diplomatije; odatle je pokušao da za Njemačku izdejsvuje povoljne uslove kako bi se okončala hiperinflacija, koja je te godine doživljavala svoj vrhunac i prijetila da satre, ne samo njemačku privredu, već i samo tkanje društva.

Visoka ratna odšeta, koja je opteretila Njemačku, bila je (možda) glavni izazivač hiperinflacije, zbog koje Njemačka više nije bila u stanju da servisira svoje dugove, pa je Francuska okupirala Rur, industrijsko jezgro Rajha (i Vajmarska Nemačka se zvanično zvala „Nemački Rajh”, kao i Nemačko carstvo koje je prethodilo, i Treći rajh koji je usledio), što je dovelo do još veće inflacije, dodatnog urušavanja ekonomije, što je samo pogoršalo njihovu sposobnost da plaćaju.

Štrezeman je uveo novu privremenu valutu,„rentenmarku”, kako bi građani imali papir koji vrijedi barem nešto, ali znao je da se mora djelovati brzo, pre nego što i on postane bezvrjedan; pozvao je Njemce u Ruru da obustave pasivan otpor, i uspostavio je prijateljske odnose s Francuzima, čija je ekonomija takođe bila u haosu i zavisila upravo od njemačkih reparacija.

Zato je Reparaciona komisija pozvala američkog diplomatu Čarlsa Dejvsa da osmisli rješenje: rezultat je bio njegov plan potpisan avgusta 1924. godine. Po njemu, Amerika bi Njemačkoj pozajmila novac da podigne svoju ekonomiju, Njemačka bi uvećanjem poreskih prihoda plaćala Francuskoj odštetu, Francuska bi Americi mogla da vraća novac koji je pozajmila tokom Velikog rata, i tako u krug.

Štrezemanova garancija da će Njemačka, bude li sporazum potpisan, biti u stanju da servisira svoje obaveze, bila je presudna, i podigla je ugled Berlina u očima bivših (i budućih) neprijatelja. Zahvaljući ovome, „rentenmarku” je zamenila nova, ojačana rajhsmarka sa zlatnim standardom, što je stabilizovalo stanje u privredi i okončalo hiperinflaciju.

Tako su i u Vajmarskoj Nemačkoj mogle u pravom smislu da otpočnu „burne dvadesete”, tokom kojih su društvo i ekonomija procvjetali, a ljudi živjeli u slobodama kakvih ranije nije bilo, uprkos neprijatnostima (ulični sukobi komunista i nacista su bili česti, mada je podrška ekstremnim grupama značajno opala zbog rasta standarda), uz mnogo dobrih vijesti: Francuzi i Belgijanci su već avgusta 1925. napustili Rur.

Potom je Štrezeman oktobra iste godine potpisao Sporazume iz Lokarna, kojim su riješeni sporovi koje je Vajmarska Nemačka imala sa Francuskom i Belgijom (Berlin je prihvatilo nove granice i demilitarizaciju Porajnja, a Pariz i Brisel su se obavezali da više neće okupirati Rur), čime su udareni temelji dobrosusjedskih odnosa.

Zahvaljujući njegovim naporima, Njemačka je 1926. primljena u Ligu nacija, kao zemlja jednaka drugim evropskim zemljama,i za sve to je dobio Nobelovu nagradu za mir, zajedno sa svojim francuskim kolegom Aristidom Brijanom.

Naravno, ekstremni desničari nisu propustili da tog čoveka optuže za izdaju, i čim su došli na vlast, srušili su sve ono na čemu je on radio, smatrajući da se može dobiti sve; dobili su, na kraju, razrušenu zemlju, da svima bude na nauk. Pritom se i Gustav Štrezeman može smatrati nemačkim nacionalistom, anti-versajski raspoloženim, koji je radio na obaranju svega iz tog sporazum što je bilo moguće oboriti.

Umro je iznenada, 3. oktobra 1929, posle serije moždanih udara. Imao je samo 51 godinu. Samo 21 dan kasnije odigrao se Crni četvrtak na Vol stritu, a potom pet dana kasnije i Crni utorak. Nevidljivi točkovi propasti (ili upravo vidljivi: ekonomska kriza u Nemačkoj je počela tada zato što su američki investitori, ostavši bez znatnih sredstava, tražili da im se isplate dugovanja) počeli su da se kotrljaju.