Nestali, pa vaskrsli: Srbi su bili žrtva nevjerovatnih etničkih, kulturnih inženjeringa u Crnoj Gori

Od prvog popisa u 20. vijeku u Crnoj Gori koji je sproveden 1909. godine kada se 95 posto stanovnika izjasnilo da govore srpskim jezikom, preko 1948. kada se tek 1,78 odsto stanovnika ove države popisalo kao Srbi, do poslednjeg popisa – statistički podaci o broju Srba u Crnoj Gori su jedna nevjerovatna krivulja koja u različitim istorijskim periodima ide do krajnjih ekstrema.

Te 1909. direktno pitanje o nacionalnoj pripadnosti nije na popisu ni postavljano, tek ono kojim jezikom stanovništvo govori. Ni u dva naredna popisa u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, kasnije Jugoslaviji, 1921. i 1931. godine nije bilo pitanja o nacionalnoj pripadnosti. Međutim, i 1921. godine 92 posto stanovnika Crne Gore izjasnilo da govore, kako se to tada zvalo, srpskim i hrvatskim jezikom, još oko osam posto govorilo je arnautskim jezikom, 1931. taj procenat bio je 94 odsto, dok se te godine 75,7 stanovnika Crne Gore izjasnilo kao pravoslavci.

Popis 1948. godine, tri godine posle čuvenog članka Milovana Đilasa u „Borbi“, pokazao je da je broj Srba u Crnoj Gori „pao“ na 1,78 posto, tako se izjasnilo samo 6.707 građana, dok se na popisu pojavilo 342.009 Crnogoraca, odnosno tako se nacionalno izjasnilo 90,67 posto građana Crne Gore.

Na sledećim popisima, od 1953. do 1981, procjena stanovnika koji su se izjasnili kao Srbi bio je uglavnom sličan. Na popisu 1953. Srba je bilo 3,3 posto, 1961. 2,99, 1971. 7,46, da bi 1981. broj Srba ponovo pao na jedva 3,3 posto, odnosno, te godine, kao Srbi izjasnilo se 19.407 stanovnika Crne Gore.

Da li su Srbi u Crnoj Gori za poslednjih 120 godina bili žrtve nevjerovatnih etničkih, kulturnih, vjerskih inženjeringa, ili su se na svim tim popisima, kako danas neki tvrde, slobodno izjašnjavali u vjerskoj i nacionalnoj pripadnosti, kojim jezikom govore?

(RT Balkan)