Nakon što je formirana Vlada Milojka Spajića, a naročito nakon njene rekonstrukcije, krenule su salve medijskih napada na istu gdje se govori da su isti kao i Demokratska partija socijalista.
To proizilazi iz medijskih nastupa dijela poslanika opozicije ali i prvofamilijaških i drugofamilijaških medijskih glasila koje prethodnih mjeseci „čereče“ kako Vladu tako i parlamentarnu većinu. Uz pokušaje napada očito je i da žele da donekle aboliraju DPS za sva nepočinstva u prošlosti, a kojih nije da je malo.
Možemo se samo sjetiti ugašenig fabrika koje su bile preduzetnički giganti za vrijeme bivše Jugoslavije a koje su danas ugašene. O tom vremenu najbolje svjedoče radnici tih fabrika koji se i dan danas bore za svoja elementarna prava. A kako se ne sjetiti i atmosfere u društvu Crne Gore koje je režim pokušao da zastraši ne bi li opstao na vlasti? Ta atmosfera straha oličena je u ubistvima Pavla Bulatoviċa, Slavoljuba Šćekića, Duška Jovanovića a koji su se borili za pravo i pravdu. Ti slučajevi bili su godinama i decenijama primjer vladavine DPS-a a danas vidimo da se isto spočitava i novoj parlamentarnoj većini.
Ipak, koliko god imala mana, vladajuća većina ipak nije u ovoj i ovakvoj mjeri činila nepočinstva ovih razmjera i to se mora imati u vidu sad kada se budu pravile izborne i postizborne koalicije gdje neki akteri pokušavaju da aboliraju isti taj DPS.
A onda kako se ne bi sjetili i otvorene represije bivšeg režima kada su svjesno imali zapošljeno samo 3% Srba u državnoj upravi. Pored toga, bivši režim se konstantno optužuje da su upravo oni bili ti koji su stvorili atmosferu za kreiranje dva najjača kriminalna klana u Evropi, gdje je na hiljade mladih poginulo u mafijaškim obračunima. Na kraju, prethodnih par godina vidimo i da je sami vrh režima, odnosno oni koje je taj režim postavio na pozicije, bili direktni akteri i pomagači kriminalnih klanova koji su se bavili narkotrafikingom i švercon cigareta.
Sjetimo se samo i represije koju je taj režim sprovodio nad političkim neistomišljenicima, montiranje procesa državnog udara vrhušci opozicije, prebijanjima i hapšenjima. Na samom kraju, režim je udario i na svetinje Srpske pravoslavne crkve čime su zapečatili svoju političku karijeru antinarodne vlasti.
Danas, pak, pojedinci gledaju taj režim da aboliraju navodeći da je nova većina ista kao i oni. Ukoliko se sve prethodno navedeno uzme u obzir, jasno je da nisu ni primaći onome što je DPS nekada bio, a ukoliko se teži ka potpunom razvlašćivanju ovog sistema, onda se moraju zbiti snage i nastaviti sa radom, jer su „pipci hobotnice“ tek načeti.