„MODEL DVIJE NJEMAČKE“ NIJE PRIMJENLJIV ZA KOSOVO I METOHIJU

On sep 23, 2022

Piše: Milan Gajović, diplomirani pravnik sa advokatskim ispitom i diplomirani ekonomista iz Podgorice

„Kosovo i Metohija su sastavni deo života svakog pravoslavnog Srbina, kao što je i svaki Srbin neraskidivo vezan za Kosovo i Metohiju. To nije samo teritorija. To je pitanje našeg duhovnog bića.“

„Pravedno rešenje za oba naroda koji žive na njemu mora se tražiti strpljivo, bez ucena i pretnji bilo koje strane, ali i bez kratkoročnih nagodbi. Kosovsko pitanje je u toj meri sudbinsko da ne može biti samo političko…“ (Sveti Patrijarh Pavle)

Zapadna Njemačka je, 1955.godine, proklamovala tzv. „Halštajnovu doktrinu“, po kojoj se priznavanje Istočne Njemačke od strane treće države smatra neprijateljskim činom i automatski dovodi do prekida diplomatskih odnosa sa tom državom. SFRJ je priznala Istočnu Njemačku, 1957.godine,što je izazvalo prekid diplomatskih odnosa sa Zapadnom Njemačkom, koji je trajao sve do 1972.godine.
„Sporazum o osnovama odnosa između Savezne Republike Njemačke i Demokratske Republike Njemačke“, potpisan je 21.decembra 1972.godine,u Berlinu. Ovim međunarodnim ugovornim dokumentom je predviđeno: razvijanje (normalizacija) međusobnih dobrosusjedskih odnosa; rukovođenje ciljevima UN; rešavanje spornih pitanja isključivo mirnim sredstvima i uzdržavanje od prijetnji silom; nepovredivost međusobnih granica i poštovanje teritorijalnog integriteta; pretpostavka da jedna država neće predstavljati drugu u međunarodnim odnosima ili djelovati u ime druge države; promocija mira, bezbjednosti i saradnje u Evropi; poštovanje nezavisnosti svake od dvije zemlje; unapređenje međusobne saradnje i razmena stalnih predstavništava u Berlinu.
Tada je prestala da se primjenjuje „Halštajnova doktrina“, koja je nazvana po ministru inostranih poslova Zapadne Njemačke Valteru Halštajnu (Walter Hallstein, 1901-1982,njemački profesor prava, državnik i diplomata). On je bio i jedan od „očeva osnivača“ EU i prvi predsjednik Evropske komisije. Halštajn je smatrao da je zvanični Bon jedini ovlašćen da zastupa „18 miliona Njemaca koji žive u NDR-u“.

Jedna od posledica Sporazuma bila je da su obje njemačke države postale članice UN. Sporazum je doveo do njemačkog ujedinjenja, 1990.godine.
Najviši pravni akt Zapadne Njemačke, sve do ujedinjenja, po svom nazivu nije bio Ustav, već Osnovni zakon (od 23.maja 1949.godine). To je bila posledica preovlađujućeg stava pravnih i političkih autoriteta da je tadašnja (zapadno) njemačka država (privremeni) pravni provizorujum sve do ujedinjenja svih 16 njemačkih pokrajina (od toga pet na istoku). Napravljena je razlika između „područja važenja“ Osnovnog zakona i Njemačke kao cjeline koja je teritorijalno prevazilazila to područje.
Zapadno, a prije svega njemačko, „posredništvo“ ne odustaje od višedecenijskog pritiska da Srbija i lažna država Kosovo potpišu sličan sporazum. Ovo bi značilo potvrdu „kosovske državnosti“ bez formalnog priznanja od strane vlasti Srbije.

Njemački kancelar Olaf Šolc je kazao da Srbija mora da prizna nezavisnost lažne države Kosovo, kako bi ušla u EU. Uostalom, to je neprekidni, nepromjenljivi i ultimativni stav SAD, Velike Britanije, EU i njenih članica (22 od ukupno 27) prema Srbiji, još od NATO agresije na SRJ,1999.godine.

Portal IN4S, od 18.septembra 2022.godine, pod naslovom „Detalji plana Makrona i Šolca za Kosmet – Prištini sve, Beogradu „bravo““, prenosi navode medijske kompanije iz Tirane „Albanian post“. Po tom planu Nemačke i Francuske (metodom „kuvane žabe“), „do sredine 2023.godine mora biti postignuta suštinska normalizacija odnosa“. Posle 10 godina od potpisivanja Briselskog sporazuma, treba da počne nova faza u dijalogu Beograda i Prištine. Zatim, da nakon još 10 godina, kad EU (tobože) bude spremna da uključi Zapadni Balkan, dođe do formalnog sporazuma o međusobnom priznanju, kao preduslovu za njihovo članstvo u EU. Srbija i lažna država Kosovo bile bi „dve odvojene pravne i političke realnosti, koje kao takve moraju prepoznati sve strane u procesu dijaloga“ (sve države članice EU). A „Srbija neće biti spremna za ulazak u EU bez potpune normalizacije političkih, pravnih i diplomatskih odnosa sa Kosovom“. „Srbija sada, umesto priznanja, mora da prihvati Kosovo kao posebnu političku i pravnu realnost“. Iz ovoga proizilazi da će „Srbija zauzeti pasivan stav i više se neće protiviti članstvu Kosova u međunarodnim organizacijama“. Članstvo Prištine u međunarodnim organizacijama obuhvata i „pristupanje u NATO“.

Srbija bi, za postupanje po navedenom planu, „dobila“ nedefinisanu ekonomsku (finansijsku) pomoć i „biće prepoznata kao sila koja ekonomski i politički vodi region“’?! U slučaju da Beograd ne prihvati ovaj plan, slijedi „ekonomska i finansijska izolacija“. Zapad prijeti i ekonomskim sankcijama i povlačenjem njihovog kapitala iz Srbije i ukoliko njene vlasti ne uvedu sankcije Rusiji.

„Model dvije Njemačke“, u bilo kojoj modifikovanoj varijanti, neprimjenljiv je za rešenje kosmetskog pitanja iz sledećih razloga:
1)Sporazum iz 1972.godine potpisale su dvije države istog naroda, koji je doveo do njemačkog ujedinjenja,1990.godine. Eventualni sporazum Beograda i Prištine doveo bi do dezintegracije Srbije, odnosno do gubitka oko 15 odsto njene teritorije sa nemjerljivim prirodnim bogatstvom (koje, po stručnim procjenama, iznosi preko 200 milijardi evra).
2) Pravno utemeljena i moralno – politički pravedna, saveznička podjela (nacističke) Njemačke, u drugoj polovini četvrte decenije 20.vijeka posledica je njenog poraza u Drugom svjetskom ratu. (Daj Bože, privremeno), protivpravno i neljudsko, otimanje Kosova i Metohije (kao vjekovne srpske istorijske i etničke teritorije) od Srbije posledica je agresije i okupacije NATO pakta.
3) Zbog tobožnje „komunističke (sovjetske) opasnosti“, zapadne okupacione zone su, već 1949.godine, objedinjene u Zapadnu Njemačku, koja je tzv. “Maršalovom planom“ dobila ogromnu finansijsku pomoć SAD. Ta pomoć je već, do 1951.godine, iznosila oko 1,5 milijardu dolara (oko 30 milijardi dolara, po sadašnjem kursu). Nasuprot tome, Srbiji se, za predaju Kosova i Metohije, ne garantuje ništa, osim prijetnji sankcijama i međunarodnom izolacijom.
4) Članstvom u UN (bez protivljenja Srbije, čime bi se, potpuno i zauvijek, odrekla svog duhovnog i državnog izvorišta) lažna država Kosovo postala bi punopravni član međunarodne zajednice, jer se tim činom stiče potpuni međunarodni subjektivitet.
5) Istorijsko i savremeno iskustvo sa Zapadom upućuje na utemeljen zaključak da Srbija nikad neće postati članica EU. Čak i da prizna lažnu državu Kosovo samo bi bila suočena sa novim pritiscima i ucjenama. Realno je očekivati i NATO prijetnje i pritiske za promjenu Ustava Srbije.
Ne samo (od Zapada projektovano) formalno međunarodno priznanje nezavisnosti, nego i, izričito ili prećutno, postepeno priznanje državnih atributa druge albanske države na Balkanu od strane vlasti Srbije, predstavljalo je i predstavlja drastično kršenje njenog Ustava. Ovo se, prije svega, odnosi na Preambulu, član 8 i članove 182 – 187.

U Preambuli Ustava Srbije se kaže – „…polazeći od toga da je Pokrajina Kosovo i Metohija sastavni dio teritorije Srbije, da ima položaj suštinske autonomije u okviru suverene države Srbije da, iz takvog položaja Pokrajine Kosova i Metohije slijede ustavne obaveze svih državnih organa da zastupaju i štite državne interese Srbije na Kosovu i Metohiji u unutrašnjim i spoljnim odnosima.“
Član 8 – „Teritorija Srbije je jedinstvena, nedjeljiva i nepovrediva i mijenja se po postupku predviđenom za promjenu Ustava.“Član 182 stav 2 – „Republika Srbija ima Autonomnu pokrajinu Vojvodinu i Autonomnu pokrajinu Kosovo i Metohiju. Suštinska autonomija Autonomne pokrajine Kosovo i Metohija urediće se posebnim zakonom koji se donosi po postupku predviđenom za promjenu Ustava.

U članovima 182 – 187 Ustava regulisan je pojam, osnivanje, teritorijalna nadležnost, finansijska autonomija, pravni akti, nadzor nad radom pokrajinskih organa i zaštita pokrajinske autonomije.
Iz svega navedenog nedvosmisleno proizilazi da Srbija može sačuvati suverenitet i teritorijalni integritet, sa Kosovom i Metohijom i svom sastavu, a njeno državno rukovodstvo moralno i političko dostojanstvo samo u čvrstom vojnom, ekonomskom, političkom i kulturno – duhovnom savezu sa našom vjekovnom saveznicom – Rusijom.
Odbrana Kosova i Metohije u sastavu Srbije je vrijedna odricanja građana Srbije zbog pada BDP-a i životnog standarda usled, realno mogućih, ekonomskih sankcija i političke izolacije Zapada.

Nikad ne smijemo zaboraviti pozdrav „Dogodine u Prizrenu!“, sa sviješću da to „dogodine“ može potrajati.