Milo Đukanović osmislio plan povratka DPS na vlast: Ako ne može puč sa ulice, onda prelazna vlada!

Dokaz one čuvene 30godišnje DPS teze da je od njihove pljačkaške vlasti ‘’gora samo opozicija’’ ovih nedjelja dobija svoj puni smisao. Čak i od ovakve slabe vlade, koja se tromo i traljavo skoro godinu dana, pokušava izboriti sa kriminalnim DPS nasleđem, na suprotnoj opozicionoj strani, jednostavno rečeno- nema alternative.

Na današnjem sastanku crnogorske opozicije zaključeno je da je ‘’sve što se dešavalo u prethodnim danima, a pogotovo u nedjelju 5. septembra na Cetinju, pokazalo je da Crna Gora ima marionetsku Vladu koja je u potpunosti instrumentalizovana u službi tuđih, antidržavnih i anticrnogorskih interesa.’’

Dakle, prva rečenica zvaničnog saopštenja sa današnjeg sastanka DPS i njenih satelitskih stranaka pokazuje da se nastavlja ekstremna retorika i djelovanje DPS, koja svakoga dana, a posebno poslije dešavanja na Cetinju, kod svih dobronamjernih građana izaziva prezir, a rejting DPS i njenih satelita strmogljavuje pravo u bezdan.

Ne čudi nas da DPS i njen vlasnik Đukanović, nalazeći se u bezizlaznoj situaciji, a posebno poslije neuspjelog pokušaja puča, nastavlja sa radikalizmom i ekstremizmom, prepoznat sada i u međunarodnoj javnosti kao izvor destabilizacije, pokušavajući da stvaranjem haosa i anarhije nekako pokuša da izbjegne odgovornost za pustošenje, za pljačku države i naroda, nezapamćenu na evropskom tlu.

Ono što čudi jeste da ostale stranke, posebno neke koje predstavljaju manjinske narode u Crnoj Gori, vezuju svoje čamce za raspali DPS brod koji nepovratno tone. Više je nego očigledno da neke od njih ne predstavljaju ni te narode niti štite njihove interese, već da sa izbornim krahom DPS na prošlogodišnjim izborima, pa time i njihovim gubitkom privilegija koje su godinama uživali u koaliciji sa DPS, nemaju snage da se izvuku iz smrtonosnog zagrljaja davljenika Đukanovića.

Zaključak sastanka jeste da je ‘’izlaz iz nezapamćene krize formiranje prelazne Vlade ograničenog mandata sa zadatkom organizovanja vanrednih parlamentarnih izbora na kojima bismo odbranili sve one vrijednosti koje su osnov savremene Crne Gore.’’

Đukanović se vraća na mjesto zločina, tamo odakle je i krenuo dalekog januara 1989. godine kada je sa ulice došao na vlast. Jedina razlika i nesreća Crne Gore jeste što sad poslije više od tri decenije pokriva funkciju predsjednika države što ga nimalo ne obavezuje da kao nekada sa ulice, a danas iz kafana sa Nenadom Čankom, Mikom Živkovićem, Purkom Ivančevićem i ‘’vladikama CPC’’ osmišljava planove kako da sruši ‘’marionetsku’’ vladu. Jedan od njih je i da se na vlast vrati bez izbora, preko tzv. prelazne vlade.

Tužan i jadan, ali zaslužen kraj jedne političke karijere obilježene aferama, pljačkom i dubokom kriminalizacijom države čije će se posledice još dugo osjećati na ovim prostorima.