Ljepojević: Samo u Srpskoj je sazrelo saznanje da za Srbe sa Zapadom nema dogovora

Piše: Siniša Ljepojević

Decenijama bombardovan i zaluđivan mitom o takozvanom evropskom putu i upornom, mahom domaćom, propagandom o, u stvarnosti nepostojećim, zapadnim vrijednostima – dozvolio je poniženja i uvrede kao one austrijske uoči Prvog svjetskog rata. Ali, u ovo doba „smjena epoha“ dotjeralo se „cara do duvara“ i kucnuo je čas da se više ne smije gubiti vrijeme.

Prije nekoliko dana je u Beogradu uz prisustvo američkog ambasadora Kristofera Hila Vatrogasnom savezu Srbije uručena već korišćena, polovna oprema za vatrogasce. Namijenjena je dobrovljnim vatrogasnim jedinicama U Srbiji. To su poslali vatrogasci iz gradova Toledija, Sinsinatija i Košoktona, a pomoć je stigla preko Nacionalne garde Ohaja. Na tržištu, saopšteno je, ta oprema, kada je nova, vrijedi oko 150.000 dolara, a ova je polovna.

Trebalo bi podsjetiti da je Predsjednik Srbije prošle godine odlikovao prvog čovjeka te Nacionalne garde visokim srpskim ordenom, ali koji nije korišćen. Za uzvrat, Nacionalna garda je poslala korišćene pantalone, rukavice, šlemove i drugu zaštitnu opremu. Kao da je Srbija negdje u ćošku Afrike.

Naravno, hvala im. Ali, uz svu pristojnost – ne može se izbjeći utisak da ta ipak sitnica otkriva šta Amerikanci i Amerika misle o Srbiji i Srbima.

Za Srbe je već nošena garderoba.

Ili, na primjer, američki ambasador u Sarajevu sugeriše da će Amerika braniti Bosnu i Hercegovinu od demokratski izabranog predsjednika Republike Srpske Milorada Dodika. Javno deklarisanje da je američka diplomatija protiv predsjednika Dodika nije ništa novo, ali da li je američki ambasador svjestan da je Amerika, ili on lično, ne znamo, takvom objavom i protiv većine srpskog naroda koji je ne tako davno glasao za Dodika. Moglo bi se, dakle, i razumjeti da je Amerika protiv većine Srba.

I na koju to Bosnu i Hercegovinu misli ambasador? Jer, i Republika Srpska je dio te državne zajednice.

Da li NJegova Ekselencija misli samo na onaj dio koji čini muslimanska zajednica što bi značilo da Amerika brani bosanske muslimane a protiv drugih jer i Hrvati se ne mire sa postojećim stanjem političkog nasilja?

U aktuelnim globalnim promjenama koje svjedoče da se islamski svijet okreće protiv Amerike ispada da su još jedino u Bosni ostali „američki muslimani“.

Ili kada je nedavno Amerika poslala DŽejmsa Rubina da brani Srbe od uticaja Rusije i Kine i da se žali na medije i pisanje štampe. Ako je odbrana od Rusije i Kine spala na Rubina onda je valjda jasno dokle je došla politička Amerika. Ako se zna njegova, kao i ambasadora u Beogradu, uloga u antisrpskim kampanjama i bombardovanju 1999. godine onda je valjda jasno šta Vašington misli o Srbima kada takve ljude šalju u misije.

A o igrama oko Kosova i Metohije da se i ne govori. Bili su vanredni izbori u Severnom Kosovu u srpskim opštinama i Srbi su bojktovali glasanje ali specijalni izaslanik Gabrijel Eskobar i Američka ambasada u Prištini saopštavaju da to što ti izbori nemaju legitimitet nije ni važno jer – to je demokratija. Doduše, u velikoj meri je za takvo stanje odgovorna i vlast u Beogradu koja je do sada praktično dala sve što je Amerika na Kosovu tražila.

Srpska javnost se već godinama obmanjuje pričama o ekonomskoj pomoći Zapada i kako je prije svega Evropska unija najveći privredni partner Srbije. Time se, međutim, prikriva stvarno stanje koje je enormna pljačka a pod izgovorom takozvanog evropskog puta. Prema američkim podacima, Amerika je od 2001. do 2021. pomogla Srbiju sa oko 800 miliona dolara. A podaci iz Brisela pokazuju da je Evropska unija (EU) u tom periodu od dvadeset godina, donirala Srbiji oko tri milijarde evra. U isto vrijeme su banke i kompanije iz EU iznele iz Srbije oko 100 milijardi evra.

Istorijska pljačka.

A da se i ne govori da Srbija diže kredite da bi plaćala radnike i subvencionisala strane fabrike pa ispada da srpski poreski obveznik finansira zapadne privrede i to dižući kredite od njih. I to je ta navodna ekonomska zavisnost Srbije od EU, kako to govore domaći briselski lobisti.

Pod izgovorom reformi i takozvanog evropskog puta Srbija je sve, sem jedne državne i jedne privatne, svoje banke prepustila strancima i u tim bankama je između osam i deset milijardi evra privatne štednje građana Srbije. I sada, kako stoje stvari, a to je i javna tajna, te devizne štednje više nema. Još jedna pljačka.

U tom interesu je i stalni pritisak i nametanje Srbiji i Srbima u osnovi lažne dileme da li su Srbija i Srbi za Ameriku, pošto Evropa i EU više nisu važni, ili za Rusiju i u novije vrijeme i za Kinu.

To je u osnovi lažna dilema mada premijerka Srbije, Ana Brnabić kaže da Srbija nije neutralna, osudila je Rusiju zbog Ukrajine ali ipak neće sankcije. To bi se, prema njenim riječima, moglo tumačiti kao milost Srbije prema Rusiji iako ju je osudila.

Osnovno je kakav društveni model ima Srbija i šta su Srbi. Dosadašnji nametnuti zapadni model je doveo do destrukcije, uništenja domaće privrede i prezaduženosti. A Rusija i Kina predvode novi model i društva i odnosa u svijetu, i to je model političke i ekonomske budućnosti svijeta a Amerika pripada jednom potrošenom i destruktivnom modelu.

To se, na žalost, izgleda još uvijek ne shvata dovoljno u dobrom delu srpske političke i privredne elite.

Naravno, biće raznih uslovljavanja, preko banaka i Međunarodnog monetarnog fonda ali se i to takođe može izbjeći i izdržati. Sve je već u kolapsu. Što kaže narod „ima pasa i pored šarova“.

Pogodna ilustracija je kada su Amerika i Britanija u svom hibridnom ratu protiv Republike Srpske na Londonskoj berzi zabranile trgovanje i praktično spriječile zapadne banke da kupuju njene obveznice. Cilj je bio da se blokira Republika Srpska jer ne bi bila u mogućnosti da isplati jedan stari dug prema Londonskom i Pariskom klubu. Ali u pomoć je pritekla jedna kineska banka i kupila te obveznice.

Naravno, Zapad ne odustaje. I, vratio se pritisku prije svega na Beograd. Aktiviran je stari metod koji se primjenjuje u Vojvodini od vremena ujedinjenja sa Srbijom a to je generisanje srpsko-srpskih odnosa kao problema. Tako se u političkim kuloarima bliskim vlastima priča kako je Beograd „morao da podrži Jelenu Trivić a protiv Dodika jer su to Amerikanci tražili a mi sada imamo dobre odnose sa Amerikancima“. Dobri odnosi za polovnu vatrogasnu odjeću i otimanje Kosova?

Ima, međutim, mnogo sumnji da u delu političke elite Beograda postoji raspoloženje za rušenje Republike Srpske i samog predsjednika Dodika. Sve je to deo „kosovskog paketa“.

Iz tog začaranog kruga kolonijalne politike, Republika Srpska je prva iskoračila i za sada je, zašto ne reći otvoreno, jedina u srpskom nacionalnom korpusu koja više ne želi da gubi vrijeme. Doduše sa izvjesnim zakašnjenjem, ali shvatila je i odlučna je da se vrati na svoj put. Jer, Republika Srpska i postoji da bi odbranila srpski narod i zaštitila srpske interese.

Bez toga ona gubi smisao.

I Britanija učestvuje u sprečavanju Republike Srpske da slijedi svoj put a u njoj samoj su sve glasniji pozivi da i ona ide svojim a ne tuđim putem.

Ovih dana se održava prva konferencija o britanskom konzervativizmu koji je osnova britanskog društva i na kojoj se zahtjeva prekid sa društvenim modelom globalizacije nego da svako treba da se organizuje i živi prema onome kakav jeste. Znači, pravo na sopstveni a ne tuđi život. I to je, tvrde oni, jedini uslov da bi društvo napredovalo.

U Republici Srpskoj je očigledno sazrijelo saznanje da se sa Zapadom nikada a pogotovo sada ne može razgovarati ni o čemu, ne može se ništa dokazati, to je jednostavno tako. Zapad i ne umije drugačije. Ne vrijede nikakvi dokazi o Ustavu Bosne i Hercegovine a ni i o pravima iz Dejtonskog sporazuma. I zato ne treba gubiti vrijeme.

Šta Zapad u svome bijesu može da uradi?

Da ratuje? To je skoro nemoguće.

Da organizje diverzije i terorističke napade? To može, ali ništa ne mijenja.

Da uvede sankcije? I to može ali ima i drugih mjesta za novac, pogotovo što se temeljno mijenja globalni finansijski sistem.

Za sada mu je preostalo da se žali na pisanje medija i da preko svojih klijenata u medijima širi mitove o nečemu što ne postoji.

Naravno, niko ne može sam i niko ne može da bude rotiv saradnje sa drugima. Ali, kada je riječ o Zapadu – to nije saradnja to je kolonijalizam. A Srbi više nisu sami. Istina je takođe da su Srbi u novijoj istoriji, zbog geografije srpskih zemalja, uvijek na neki način zavisili od nekoga, ali znali su i da čuvaju svoje interese i nisu imali iluzija o bilo kojem savezniku a kamoli neprijatelju.

Da li Srbi imaju snage da više ne gube vrijeme i da se oslobode kolonijalnih guvernera kakvim se predstavljaju američki ambasadori? Utisak je da dobar dio političke i intelektualne elite nema te snage, propaganda i hibridni rat su učinili svoje, ali ako se pogledaju istraživanja javnog mnjenja, čak i ona zapadna, i rezultati izbora u Republici Srpskoj – srpski narod ima dovoljno te snage. Ne vrijedi zato gubiti vrijeme.

Da bi se ta snaga pretočila u istorijske odluke prijeko je potrebno investirati u obnovu obrazovanja, školstva, i duhovnosti srpskog naroda.