Komandant sa Košara: Pretke nisam osramotio, potomci me se neće stidjeti

Ratni komandant 53. graničnog bataljona u sastavu Prištinskog korpusa Vojske Jugoslavije, pukovnik Duško Šljivančanin za Internet portal RTS-a govorio je o početku i kraju bitke u rejonu karaule Košare, koja je trajala 67 dana, a zvanično se završila na današnji dan prije 23 godine.

Bitka za Košare je zvanično završena 14. juna 1999. godine, kada se Vojska Jugoslavije, na osnovu Kumanovskog sporazuma sa snagama Kfora, povukla sa Košara. Povlačenje je proteklo bez ikakvih incidenata.

Sporazumom iz Kumanova uspostavljena je kopnena i vazdušna zona bezbjednosti, koje su se protezale pet, odnosno 25 kilometara u dubinu teritorije centralne Srbije.

Bitka na Košarama, koja je trajala 67 dana, postala je simbol otpora neprijatelju tokom NATO agresije 1999. godine.

Svih 130 oficira, podoficira i vojnika Vojske Jugoslavije koliko ih je u zoru 9. aprila bilo raspoređeno duž 13 kilometara zone karaule Košare bez trunke oklijevanja prihvatilo je borbu za odbranu Srbije.

U bici na Košarama poginulo je 108 pripadnika Vojske Jugoslavije. Vojska Jugoslavije se sa Košara povukla tek nakon potpisivanja Kumanovskog sporazuma. Do 14. juna neprijatelj preko Košara nije mogao.

Snage Vojske Jugoslavije u bici na Košarama 1999. godine činili su delovi 125. motorizovane brigade, 53. granični bataljon, vojna policija iz Beogradskog i Kragujevačkog korpusa, delovi 63. padobranske i 72. specijalne brigade i manjim dijelom dobrovoljci iz zemlje i inostranstva.

Tako će surovi planinski teren srpsko-albanske granice postati poprište bitke koja je nadrasla svoj vojni značaj.

– To je najkraća granica Srbije prema nekoj od susjednih država – 115 kilometara, to je najkrvavija granica i na njoj se uvijek ginulo i mučki ubijani naši vojnici od njenog nastanka – Boško Žilović, 1953. iz Čajetine, Dejan Radanović 1994. iz Novog Pazara, Mitar Vojinović i mnogi drugi- podsjeća Šljivančanin.

Osvrnuvši se na događaje koji su prethodili bici, Šljivančanin je ukazao na pobunu u Albaniji. Do pobune je došlo 1997. godine kada su opljačkani magacini sa naoružanjem albanske armije, izneseno je više od 800.000 raznih vrsta naoružanja i milioni metaka i druge municije raznih kalibara.

Prema njegovim riječima, sve karaule koje gravitiraju prema prostoru Kosova i Metohije su spaljene i dio njih postaju baze za ubacivanje naoružanja, opreme i terorista na prostor Kosova i Metohije.

– Nekada najčuvanija u Evropi, pa možda i u svijetu, granica Albanije odjednom postaje najnečuvanija granica. U toku 1998. godine dogodilo se oko 130 graničnih incidenata koji su imali akt agresije. To znači da sa jedne teritorije na drugu teritoriju krene naoružana grupa. Primjera radi, da se to desi u nekom dijelu Evrope, u roku od 24 sata zasijedao bi Savjet bezbjednosti UN jer se radi o agresiji- navodi Šljivančanin.

Međutim, 1998. godine to se, kako kaže, odigravalo naočigled međunarodnih posmatrača i nijedna međunarodna posmatračka misija nije izvijestila nijednu međunarodnu organizaciju.

Na državnoj granici prema Albaniji 1998. godine poginulo je 40 pripadnika Vojske Jugoslavije.

Bitka u rejonu Košara počela je još 1997. godine, intenzivirala se 1998. a kulminirala 9. aprila 1999. i trajala do 14. juna.

Bitka u širem rejonu karaula Košare, Morina, Đeravica i „Mitar Vojinović“ predstavlja drugu fazu NATO agresije na našu zemlju.

Počela je snažnim udarom iz vazduha i sa distance po svim objektima infrastrukture koji sa prostora centralne Srbije izvode na prostor KiM uz elektronsko ometanje svih veza.

Cilj je, kaže Šljivančanin, bio da se izvrši tzv. izolacija bojišta, opkoli i uništi Prištinski korpus, porazi i ponizi Vojska Jugoslavije.

Šljivančanin navodi da je na državnoj granici napad počeo demonstrativnim dejstvima prema karauli Morina, a glavni napad u ranim jutarnjim časovima, na Veliki petak, počeo je na rejon Košare.

– Napad su izvele regrupisane snage armije Albanije i teroristi OVK, opremani i obučavani od strane zapadnih zemalja, prije svega SAD i Njemačke. Naše snage su bile dosta razvučene jer su prije toga bile angažovane u ugušenju oružane pobune, tako da se na državnoj granici našao samo granični bataljon sastavljen od vojnika na redovnom služenju vojnog roka- kaže Šljivančanin.

Šljivančaninu je najteži dan bio 30. septembar 1998. kada je mučki ubijeno pet vojnika i jedan podoficir u rejonu karaula Košare i Morina.

Još jednom je ponovio da je 11. april bio težak dan, kada je poginulo jedanaest vojnika. Dodaje da je 14. aprila poginuo potporučnik Predrag Leovac, najbolji među njima.

– Zatim tu je i 14. jun kada sam u blizini manastira Visoki Dečani formirao kolonu i krenuo prema centralnoj Srbiji- kazao je Šljivančanin.

Po dolasku u Brus, 53. granični bataljon se po prvi put u svojoj istoriji postrojio jer se takva jedinica zbog specifičnosti zadataka nikada ne postrojava.

Krajem februara 2000. godine bataljon je rasformiran i otišao u istoriju.

– Pretke nisam osramotio, a potomci me se neće stidjeti- zaključio je Šljivančanin.

(PVInformer)