Zapadno prišivanje etikete „genocidnog naroda“ Srbima, „misija“ koja je započela još prije više od dvije decenije

Uvod u jučerašnje glasanje u Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija napravljen je još 2001. godine, kada je nakon suđenja generalu Radislavu Krstiću, prvi put u Evropi donijeta presuda o „genocidu“ koji su navodno počinili Srbi

Zapadno prišivanje etikete „genocidnog naroda“ Srbima, „misija“ je koja je juče kulminirala pred Generalnom skupštinom Ujedinjenih nacija, ali koja je započela još prije više od dvije decenije, kada je general major Radislav Krstić postao prvi čovjek u Evropi kome je Haški sud sudio zbog navodnog genocida.

Krstiću, koji je prvostepeno osuđen na 46 godina zatvora i to po optužnici koja ga je teretila za genocid, zločine protiv čovječnosti i kršenje zakona i običaja ratovanja, drugostepena presuda umanjila je zatvorsku kaznu za 11 godina. Apelaciono vijeće Haškog tribunala osporilo je njegovu direktnu odgovornost za „genocid“, ali, kako se ne bi odustalo od poente (proglašavanje Srba za genocidaše), general je ovom presudom osuđen za „pomaganje i podržavanje genocida“.

Upravo ova presuda postala je „zamajac“ za sve kasnije, pa i ovaj poslednji pokušaj zapadnih zemalja da Srbe proglase za genocidan narod. Drugim riječima, sve što je juče kulminiralo u Ujedinjenim nacijama krenulo je od prvostepene presude Radislavu Krstiću 2001. Kvalifikacija o „genocidu“, koja je tad prvi put upotrebljena za definisanje zločina u Srebrenici, nikada kasnije nije preispitivana, već se u svim kasnijim situacijama – zaključno sa jučerašnjom – od toga kretalo kao od gotove, već utvrđene činjenice.

Za početak, da bi Krstić postao kriv za genocid, definiciju ovog zločina trebalo je proširiti i olabaviti, a da bi se karte poslagale upravo onako kako je Zapadu odgovaralo da održi svoj narativ o „vječito krivim Srbima“, pomoglo je sudsko vijeće koje je činilo troje sudija – jedna od njih je Amerikanka Patriša Vold, drugi je Portugalac Almiro Rodrigez (koji je sada sudija Ustavnog suda „Kosova“), a treći Egipćanin Fuad A. Rijad.

Beogradski advokat Tomislav Višnjić, koji je bio Krstićev advokat u prvostepenoj fazi suđenja, svjedočio je svojevremeno u razgovoru za „Vreme“ da su sudije dugo i pažljivo pokušavale da u ovom procesu definišu šta je to u srebreničkom slučaju bila takozvana zaštićena grupa, a ta definicija je od podizanja optužnice, do obrazloženja konačne presude mjenjana čak četiri puta.

„Na kraju se došlo do stava da je genocid moguć i na ograničenoj teritoriji i da se ubijanje srebreničkih muslimana moglo uzeti kao potencijalna poruka svim muslimanima o njihovoj ranjivosti i bespomoćnosti kada se suoče sa srpskim vojnim snagama“, objasnio je tada Višnjić.

„Nepristrasni sudija“ – lojalni vojnik svake američke administracije

Ključna figura u tročlanom veću u prvostepenom postupku bila je Amerikanka Patriša Vold. Ona je pisala prvostepenu presudu koja se kasnije ispostavila kao ključna u zapadnom guranju teze da su Srbi genocidni narod.

„Nakon skoro godinu dana (…) napisala je značajnu presudu u predmetu Krstić, u kojoj je po prvi put utvrđeno da masakr oko 8.000 muškaraca i dečaka u Srebrenici predstavlja genocid“, odao joj je počast „Njujork tajms“.

Međutim, ako se pogleda biografija Valdove, kao i vrijeme koje je provela u Haškom tribunalu – samo da bi napisala presudu čija je namjera da Srbe oglasi za genocidan narod – teško je povjerovati da joj je, prilikom angažmana u Hagu, motiv bio „najbolji interes pravde“. Prije će biti da je sudija prilikom suđenja Krstiću zastupala one koji su joj pomogli da izgradi karijeru, a čije su namjere prema Srbima, naročito te 2001. godine, odmah nakon NATO bombardovanja, svima bile više nego očigledne.

Riječ je, naime, o ženi koju je za jedan od ultimativnih okršaja sa Srbima preporučilo to što je bila lojalan vojnik nekoliko američkih administracija. U doba Džimija Kartera bila je u Ministarstvu pravde kao pomoćnik ministra za zakonodavne poslove, a zatim je postala i dio Apelacionog suda i to kao njegova prva žena članica a zatim i kao glavni sudija.

„Vold, koja je diplomirala na Pravnom fakultetu Jejla, smatra se pravosudnim liberalom i zadržala je taj stav na sudu koji je postajao sve konzervativniji dok su republikanci kontrolisali Bijelu kuću“, navodi „Vašington post“, dok „Njujork tajms“ dodaje da je upravo ona bila Klintonov kandidat za sudiju Vrhovnog suda.

„Ona je takođe bila u razmatranju za državnog tužioca (ministra pravde)“, pisao je „Njujork tajms“.

U Hagu je bila isključivo da bi presudila srpskom generalu, pokazuju godine njenog službovanja u ovoj instituciji. Stigla je novembra 1999. godine, a odmah nakon „uspješno“ obavljenog zadatka, svega nekoliko mjeseci nakon pisanja Krstićeve presude, otišla je u Ameriku po „zasluženu“ nagradu.

Sudija koja je prva pokušala da Srbima prišije titulu „genocidnih“ udomila se onda (gle čuda) kod Džordža Soroša – čije ispostave ovih dana (isto kao i tad) po svijetu, pa i po Srbiji, aktivno pokušavaju da nas ubjede da je u Srebrenici izvršen genocid, uprkos tome što definicija genocida zahtjeva postojanje genocidne namjere – odnosno namjere jedne grupe da u potpunosti istrijebi drugi narod. Za sve njih, srpske žrtve, naravno, i ne postoje.

Pod Soroševim okriljem sudija Vold osnovala je i Inicijativu za pravosuđe, u okviru njegovog Fonda za otvoreno društvo.

Za „zasluge“, odlikovao ju je Barak Obama, dodjeljujući joj, istovremeno kad i Bilu Klintonu, jednu od najvećih američkih počasti – Predsedničku medalju za slobodu.

„Vikiliks“: Sve je imalo političku pozadinu

Da se u Hagu tih godina pažljivo pripremao teren za sve ono što će nastupiti u narednim decenijama, pokazuje i sam tok Krstićevog suđenja, kako u prvom tako i u drugom stepenu.

Prvobitnu presudu, da je Krstić kriv za genocid, 2004. godine revidiralo je Žalbeno vijeće kojim je predsedavao Teodor Meron. Bez obzira, međutim, na to što je u žalbenom postupku osporena prvostepena presuda Pretresnog vijeća Patriše Vold po kojoj je srpski general kriv – nije preispitivana ključna tvrdnja da se „genocid“ dogodio.

„Činjenica da Pretresno vijeće nije pripisalo genocidnu namjeru određenom službeniku u Glavnom štabu ne potkopava zaključak da su snage bosanskih Srba izvršile genocid nad bosanskim muslimanima“, navodi se u obrazloženju presude kojom je Krstiću zatvorska kazna umanjena za 11 godina.

I tu se dolazi do onoga što smo oduvek znali. Nikada nije bilo riječi o suđenju srpskim generalima, već se uvek sudilo srpskom narodu. Kada je „propao“ slučaj kojim je Krstić trebalo da bude proglašen za čovjeka koji je sprovodio „genocid“, Haški tribunal nije odustao od toga da Srbe osudi za „genocid“.

To potvrđuje i „Vikiliksova“ depeša 04THEHAGUE1033_a.

„Postoji opšti utisak među tužiocima da je Žalbeno vijeće prvo odlučilo da Krstić nije zaslužio osudu kao glavni počinilac genocida, ali da iz političkih razloga nije htjelo da po strani ostavi nalaz da su masakri oko Srebrenice predstavljali genocid. Postignuti rezultat izgleda kao presuda koju je pisao osamnaestogodišnji pripravnik, na osnovu odluke koju su donijeli akademici i diplomate. Zapravo, pravni službenik uključen u izradu, potvrdio je pravnim službenicima ambasade da je komora autorima dala opšta uputstva i ‘suštinu’ i da su pisci presude morali da odrede kako da do nje dođu“, navodi se u ovoj depeši.

Suštinski – zadatak je bio reći da su Srbi genocidni. A na haškim službenicima bilo je da pomognu kako da se suđenje Krstiću u taj okvir uklopi. Iza svega, stajali su, dakle, politički motivi, koji stoje i iza donošenja jučerašnje rezolucije. Krstićevom presudom prije 20 godina, praktično, pripremljen je prostor za ono što se dešava sada. Jer niko posle nije preispitivao ono što je „utvrdila“ Klintonova i Soroševa službenica Patriša Vold. Već je to uzeto kao aksiom na koji se pozivaju svi koji bi, do današnjeg dana, da Srbe proglase za genocidni narod.

(RT Balkan)