Književno djelo Branimira Šćepanovića na festivalu Ćirilicom
Pete večeri 8. festivala Ćirilicom na Trgu između crkava, 27. avgusta od 21 čas budvanska publika imaće priliku da posluša predavanje prof. dr Mila Lompara pod nazivom O književnom djelu Branimira Šćepanovića, jednog od najprevođenijih srpskih i jugoslovenskih pisaca.
Šćepanovićev roman „Usta puna zemlje” u Srbiji je odavno prevazišao tiraž od 100.000 primjeraka, dok je na francuskom doživio čak 23 izdanja. Novela „Smrt gospodina Goluže” ušla je u više svjetskih antologija, a 2008. godine u izdanju Nolita objavljena su i njegova Izabrana djela. Šćepanovićeve pripovjetke objavljene su na francuskom, grčkom, mađarskom, slovenačkom i bugarskom, a pojedinačno u listovima i časopisima i na mnogim drugim jezicima. Nagrađivan je, pored ostalog, Prvom nagradom za pripovjetku na Beogradskom festivalu mladih pisaca Jugoslavije 1956. godine, Prvom nagradom za pripovetku na konkursu Književnih novina 1964. godine i Oktobarskom nagradom grada Beograda za roman „Usta puna zemlje” 1974. godine. Dobitnik je i dvije Zlatne arene za filmski scenario na festivalima u Puli (1963. i 1973). Preminuo je 30. novembra 2020. godine u Domu za stare na Bežanijskoj kosi u 84. godini.
„Branimir Šćepanović je pisac čija se fizionomija razliva u dva pravca: jedan pravac je strogo književno-estetski, to je priroda njegovog pripovedanja, osobine njegovih dela, način njegovog oblikovanja likova, vođenja fabule itd.; a drugi je kulturni ili kulturno-politički – to je dakle onaj momenat koji karakteriše njegovo mesto u generaciji pisaca kojima pripada, zatim poznati spor vezan za Čas anatomije Danila Kiša i poznate posledice koje su odatle proistekle kada je reč o statusu Branimira Šćepanovića unutar kulturne i književne sfere. Ta priča ima u sebi izvestan potencijal koji vodi ka revalorizaciji, dakle prevrednovanju dela srpske književnosti, zatim razumevanju kulturnog statusa i odnosa između kulture i književnosti koji nije jednoznačan i ona može da posluži kao dobar pokazatelj jednog vremena u kojem je književnost bila na većoj ceni ili u većoj vidljivosti nego što je to danas, a čije su kulturne posledice ostale vidne i u današnjem vremenu. I danas imamo pisce koji trpe jedan oblik nevidljive cenzure ili jedan oblik predvidive diskriminacije i to je nešto što pokazuje da se menja priroda poretka, ali da kulturni sadržaji vrlo često se promiču iz vremena u vreme iz ideologije u ideologiju.“ – ističe prof. dr Milo Lompar.
Milo Lompar je profesor na Filološkom fakultetu u Beogradu, gdje predaje Srpsku književnost XVIII i XIX vijeka i Kulturnu istoriju Srba. Predsjednik je Zadužbine Miloša Crnjanskog. Objavio je petnaest knjiga, među kojima su: O završetku romana (1995), Crnjanski i Mefistofel (2000), Apolonovi putokazi (2004), NJegoševo pesništvo (2010), Duh samoporicanja. Prilog kritici srpske kulturne politike (2011), Povratak srpskom stanovištu? (2013), Crnjanski – biografija jednog osećanja (2019)… Dobitnik je više uglednih nagrada, kao što su „Stanislav Vinaver” (1995), „Đorđe Jovanović” (2000), „Laza Kostić” (2004), „Nikola Milošević” (2009), „Pečat vremena” (2009) „Meša Selimović” (2019)…